Koning Salomon
Ooit zijn er van die dagen die aanbreken die al veel langer en vroeger hadden moeten aanbreken, maar door omstandigheden zich wel 1000keer te laat hebben aangemeld... Als er ooit sprake mocht zijn van iets te laten weten had dit nog altijd een zeer, maar dan ook zeer onaangenaam gegeven geweest. Maar laten we een varken met lippenstift ook maar gewoon een varken noemen en zulke zaken niet verbloemen door er 3 pisbloemen bij te zetten.
Kortom ik zou beleefdheid stiekem op de 2de plaats willen schuiven door mijn geweten te sussen dat ik toch ooohzo beleefd ben geweest om iets... ooit te laten weten.. Ik heb een nog beter idee... Laat ik de kaart van beleefdheid maar helemaal trekken...
Diezelfde kaart die ik bewust bovenhaal als ik mijn buurvrouw tegenkom in de hal als ik naar mijn werk moet vertrekken bijvoorbeeld. Niets zo leuk dan even mee te draaien op de zweterige verhalen die de dag ons alles zullen doorweken... Zou zij het weten denk je? Dat ik me de avond/nacht ervoor nog in slaap heb mogen rukken met de gedachte dat ik een megalomane sekskoning ben die het vrouwelijk ras in extase kan brengen door orgasmes te geven bij de vleet? Ach die schaamte zijn we al wel even voorbij.
Erger nog, ik vervang mijn laag zelfbeeld voor een bui euforie en een onweer van impulsiviteit door mijn buurvrouw mee te vragen op reis..
“Liza...” zei ik. “Laten we dit apenland verlaten voor een avontuur op te zoeken in een ander apenland... Ga met mij mee Liza...”
Een zeer fragile en nog meer onthutsende stilte breekt aan, ik had dit scenario al zeker ingecalculeerd. Feiten zijn er genoeg om dit aanbod te weigeren van haar buurman, maar op feiten worden nu eenmaal geen avonturen gebouwd... Hoewel? Mss juist een fundering voor een brievenbus kan wel eens realisatie zijn als er dan toch gemixt kan worden met feiten en avontuur... Maar “de essentiële Bart van Vlaanderen” heeft hier natuurlijk geen boodschap aan...
De vele rimpels die deze roos kent vermenigvuldigen zich al snel rond haar gezicht, even twijfel ik om gewoon door te gaan... twijfels nemen zich zelf zo een gedaante aan dat ik al begin te denken of Liza mij überhaupt wel gehoord heeft. Maar net dan volgt er een antwoord waarvan ik dacht.. “Dat komt hier inorde Bartje”
“Bartje..” mompelde ze. “En onze Ludo dan?”... Fuck! Dat “moeder de gans syndroom” telt nog steeds mee op deze prestigieuze leeftijd..
“Ach Lizetje van mij, Ludo is 54jaar en kan zijne plan wel trekken, sterker nog hij zal zich alleen maar verheugen met het nieuws dat zijn moeder van 81jaar op reis gaat met een adonis van jewelste naar Israël” “Israël?!”antwoorde ze, het zicht van ons Liza werd nogmaals vertroebeld door de vele rimpels die zich rond haar oogkassen opstapelden.
“Is dat niet het land van Jezus?” Terwijl ze snel een weesgegroetje doet is ze blijkbaar zeer up to date en weet ze mij met verstomming te doen slaan dat de Likoed partij van Netanyahu daar het nog steeds voor te zeggen heeft bijvoorbeeld... Of dat er naast joden, christenen, moslims ook nog een deligatie druzen zijn... Diezelfde druzen mogen blijkbaar ook genieten van het bouwverlof dat de joodse bouwbedrijven in de maand Augustus inlassen als er nog maar eens een verlet opduikt om onze joodse vriendjes aan huisjes te helpen. Wapenstilstand voor de moslims is blijkbaar een totaal ander begrip voor de joodse buren.
“Daar zeggen ze niks van op het nieuws é Bartje?”... “Daar hoorde Ben Crabbé nog geen vraag over stellen tijdens Blokken é?” Terwijl ze zich verder focust op het wisselende decor van Blokken en de migraine die de soundtrack van Bent Van Looy veroorzaakt, ben ik vooral bezig om me uit de voeten te maken... Ik moet namelijk gaan werken... De focus van Liza is een marathon aan het afleggen en bevindt zich nu al bij de nieuwe afvalkalender van de gemeenste Ranst, ik besef eens te meer dat de tijd is aangebroken om mij vriendelijk te excuseren om mijn geplande filleleed te doorstaan op weg naar mijn werk.
We spreken de dag erna af om 09h voor onze reis verder te bespreken en vooral toe te lichten waarom nu juist Israël. “Dat is goed Bartje...” een zachte streling over mijn rechterschouder is de bevestiging die ik krijg van mijn buurvrouw... Het gaat ons goed.
Onderweg naar mijn werk zijn mijn gedachten bij de reis, het grote avontuur, dat ons te wachten staat... Eens aangekomen op DE containerkaai van België onderneem ik dezelfde autistische routineuze handelingen om een dagje kuiperij te doorstaan...
Ik zet me aan tafel in de refter, haal mijn iPhone boven en begin bepaalde thema’s op te zoeken voor onze reis. Niet zozeer praktische zaken als bepaalde visums die we nodig zullen hebben maar eerder luchtige zaken, laat ons het samenvatten onder het oog van God ziet alles, en dus ook details. “Hoe maak ik een geweldig blog aan” “Een 2de account aanmaken voor instagram” “Waarom vinden mensen joden vies?” “Zijn joodse vrouwen echt zo vuil als we denken?” “Zijn er tijdens de intifada stenen over de klaagmuur geraakt?” “Moet je inkom betalen om te klagen daar?” “CD knuffelrock vol.21 bestellen” ...
Mijn zoektocht wordt tot een einde gebracht als mijn foreman zich tot mij wendt om er mij attent op te maken dat de geplande werkzaamheden gaan beginnen. De shift gaat voorbij, het vast en losmaken van containers op verschillende zeeschepen houdt mij fysiek bezig maar mijn gedachten zijn ergens anders... Vol ongeduld tel ik af naar morgenvroeg 09h.
En zo geschiede, klokslag 08h45 liep mijn wekker af. Zoals zo vaak stond ik pas op wnr het echt niet meer anders kon... 08h55 dus... Met de eeuwige belofte in mijn achterhoofd om de komende nacht eens op tijd te gaan slapen haaste ik me naar mijn buurvrouw om op de koffie te gaan. Niet dat ik bij het bepaalde type koffiedrinkers behoor maar we snappen allemaal wel wat ik bedoel? Eens aangekomen bij Liza hoef ik niet aan te kloppen of de deur gaat al open. Liza stond te wachten aan de deur en hoorde mij komen aanlopen. Het leek wel alsof het haar plicht was om op de uitkijk te staan wnr deze adonis kwam aankloppen. Weeral dezelfde zachte streling over mijn rechterschouder volgde, zoals een gentleman zich hoort te gedragen vroeg ik aan Liza of ik mijn schoenen moest uitdoen. Beredeneerd als ik was ging ik er van uit mijn schoenen te mogen aanhouden, puur wetende dat dezelfde stereotype antwoorden zich alleen maar zouden herhalen als ik deze vraag stel als ik bij iemand op visite kom. “Maar nee, ik moet morgen nog kuisen...” Maar dat telde echter niet voor Liza.. “Doe ze maar uit ventje.” Met een glimlach die je alleen maar op uw gezicht kan toveren als een oud vrouwtje u aankijkt, deed ik mijn schoenen uit en begaf me naar de living om mij er te ergeren aan de TV die veel te luid stond.
“Een tas koffie jonge snaak?” vroeg ze doodnormaal aan mij... “Nee bedankt Liza, doe mij maar een blik Monster Ultra Sunrise” “Dat heb ik niet Bartje” antwoorde ze een beetje nerveus, en terecht trouwens... “Onze Ludo heeft hier gisteren het laatste blik Monster Ultra Sunrise meegenomen toen hij naar zijn 2de herkansing aquarellen moest in Boortmeerbeek...” Ik ben een man van vooroordelen net zoals de rest van de algemene opinie die onze wereld siert, maar eenmaal de kaart van beleefdheid getrokken vroeg ik haar oprecht.. “Ah Liza? Dat wist ik niet dat onze Ludo aan aquarellen deed... Zijn er hier geen werkjes aanwezig van uw zoon die te lelijk zijn voor in de living op te hangen?” “Oohja hoor Bartje, ik heb in het WC zijn eerste werkje opgehangen, kom we zullen eens gaan zien..” Natuurlijk verwachte ik er niet veel van, kan ik eigenlijk wel iets verwachten van een 54jarge man die aan aquarellen doet? Maar de kaart van beleefdheid zal nu éénmaal getrokken worden zoals het hoort... Dus waagde ik mijn kans om het allemaal een beetje te ondergaan.
Daar stonden we dan in het toilet van mijn buurvrouw, onwennig aan het staren naar een canvas, dezelde stilte brak aan zoals de dag voordien toen ik haar vroeg of ze met mij op reis wou gaan naar Israël... Ze hadden Ludo blijkbaar verteld tijdens zijn 1ste les dat hij zijn creativiteit helemaal moest benutten, zelfs een beetje buiten de lijnen denkend zou zeker een troef kunnen zijn voor de eventuele verdere carrière van deze asparant aquareller... Het resultaat mocht er zeker zijn, als we tenminste sarcasme en spot even hoog in het vaandel mochten dragen als beleefdheid...
Een fucking microgolfoven was het resultaat, al een geluk was er nog Liza die me wist te vertellen dat het wel degelijk om een microgolfoven ging anders had ik het wss nooit geraden. Ik merkte aan Liza dat ze het eigenlijk stiekem ook maar niets vond maar uit respect voor haar zoon en het principe van “mijn kind, heilig kind” het allereerste kunstwerkje van haar zoon dan toch maar had opgehangen in het WC aan de binnenkant van de deur...
Eens we terug zijn in de living plofte ik me neer in de zetel, ik nam de afstandsbediening, zette de TV af, en keek vervolgens Liza aan met een blik waar van zelfs John Wayne het in zijn broek zou doen. “Liza..” zei ik.. “Ik wil u het 1 en al duidelijk maken voor we naar Israël gaan.” Ze knikte volmondig ja en werd tevens ook terecht nerveus...
“Heb je ooit al gehoord van koning Salomon?” vroeg ik haar. “Natuurlijk Bartje, Salomonsoordeel is ons toch allen bekend? Niet?”
Ik knikte ook even volmondig ja maar ging ook even beredeneerd verder en vroeg haar of ze de steden wou bezoeken die de laatste koning van het verenigd koninkrijk van Israël had gebouwd, namelijk Jerusalem en Megiddo. “Waar en wnr stijgen we op Bartje?” vroeg de buurvrouw van mijn leven aan de knapperd die dezelfde naam draagt als ik. “Liza, tegenwoordig met al die tegen-en aanslagen op luchthavens en andere openbare plaatsen verkies ik liever de auto, de rolstoel bij uitstek van iedereen die zich in het bezit van een rijbewijs type B mag ontfermen, om onze eindbestemming te bereiken... Het wordt een lange tocht maar ik heb een vlekkeloze route in gedachten.”
Oudere mensen kan je vanalles wijsmaken en zo dus ook Liza, ik zweeg over de grens van Turkije en Syrië, steden als Aleppo en Homs om dan via Beiroet de kustlijn te volgen naar Israël... Toegegeven bij eventuele fille had ik een alternatieve route in gedachten via Damascus. Net zoals God heb ik dus ook een oog voor details, bepaalde visoenen qua filleleed en andere ergernissen van wij, de mensen.. Het feit dat we oudere mensen vanalles kunnen wijsmaken is mss ook allemaal een beetje overoepen... Het zal wel allemaal wat geforceerd zijn bepaalde beelden en nieuwsberichten die op ons worden afgevuurd door verschillende mediakanalen over de verwoestende oorlog in Syrië, laat staan dat er zoveel partijen zijn bijbetrokken... “Het is allemaal wat opgeblazen Liza” zei ik.. “We gaan ons zeker niet laten kennen.”
Net zoals er gras op mijn terras groeit besluiten we even snel om meteen te vertrekken... De juiste woorden vinden plaats op de juiste momenten, het was een kwestie van tijd om Liza te doen overhalen om haar middagdutje te doen in mijn bolide. Easy breezy... Hupaké, bukake.. Bart en Liza zijn vertrokken zenne!
De tocht was lang, en het grote avontuur werd in tegenstelling van de geplande lange tocht even snel gecounterd door mijn buurvrouw zelf... Ter hoogte van de parking in Turnhout moest ik al eens stoppen voor een toilet bezoek. Ik ergerde mij aan Liza, nu al.. We hadden nog geen 30km afgelegd van de in totaal 3299km die we voor de boeg hadden of madam moest haar gedragen als een 81jarige bejaarde troela... Pfft. Het was volharding, een doel voor ogen hebben, pure wilskracht, die me later in Israël gebracht zouden hebben.
Ik had berekend via google maps dat we er een kleine 35-40uur over zouden doen om onze eindbestemming te halen... Het eenige detail dat ik over het hoofd had gezien was bagage... Ik wou het avontuur helemaal, pur sang, tot zijn recht laten komen en had men koffer enkel gevuld met 60blikken Monster Ultra Sunrise. Liza kon mijn zak kussen met haar kleerkast vol Damartbrol en we waren hals overkop vertrokken. “My way or the highway Liza...” zei ik haar, waaronder valt te verstaan dat ik het echt meen... Liza verstaat geen Engels, en ze trok enkel maar een seniele kop als antwoord. Ik bevestigde dus door te zeggen “My way dus bi-atch”...
Zo wat alles werd zo geregeld naar mijn zin, op de tonen van Still D.R.E. scheurden we met piepende banden hier weg... Kritiek of ik niet te veel sigaretten rookte werd de kop ingedrukt door te repliceren dat ik nog meer rook uit mijn grofgebekte mond blaas dan een schoorsteen in Auschwitz dat vroeger deed. Waarden en normen zoals beleefdheid vervaagden een beetje...veel...
Een lange reis werd het dus, dat kunnen jullie al wel voorstellen natuurlijk.
Van fille werden we bespaard, het was een wonder, en ik dank God nog steeds voor die zegen die hij mij toen heeft gegeven... Ik ben nu sinds ik terug thuis ben gekomen bezig met het bingeluisteren van het liedje van Phil Collins en zen bescheten groepje Genesis... Jesus he knows me.. het simpele en satisferende refreintje zing ik vol uit de borst als ik hier sta te paraderen in mijn living. “Cause Jesus he knows me, and he knows I’m right... I’ve been talking to Jesus all my life. Oooh yes he knows me and he knows I’m right! Well he’s been telling me everything’s gonna be alright!!”
We kunnen Israël eigenlijk kort besluiten hoor… Ik heb dan ook geen reet zin meer om verder te schrijven… Megiddo zijn slechts een hoopje stenen, kost een handvol Shekels om de site daar te mogen bezichtigen. Jeruzalem was een ramp, zat er bomvol met joden, en we moesten ook voor de klaagmuur de nodige Shekels op tafel leggen.
Betalen om te klagen.
Het is een beetje zoals een leuk einde verwachten van het befaamde hoofdstuk koning Salomon van de essentiële Bart van Vlaanderen.
