Bettybie

Gebruikersnaam Bettybie

Teksten

Barbie contra het collectief

Honderd-en-twee kilo en mijn naam is Barbie.  Moeilijk was het niet om zover te komen. Als je elke dag een all-you-can-eat buffet naar binnen werkt, dan word je dik. Zo simpel gaat dat. Probleem 1 : in de modewereld is er voor vrouwen met een gewicht, uitgedrukt in drie cijfers, enkel in speciaalzaken mooie dure kleding te vinden.  Ze heten allemaal Big & Beautiful, Extra Large of Een maatje meer. Duidelijker kan het niet zijn! Waarom niet Mooi en Meedogenloos? Geen complimentjes van het collectief, maar ook geen opmerkingen. Ik hoor er gewoontjes bij als de zwaarste van de groep. Probleem 2 : Delicaat meubilair in trendy restaurants is gevaarlijk voor xl’ers. Heel gênant.   Wist je dat februari de ideale maand is om aan een dieet te beginnen? Voor mij de zoveelste poging. Ditmaal deden we het voor de gezondheid. Twintig jaar hebben we het in februari geprobeerd en steeds werd het cijfer op de weegschaal alleen maar hoger. De eerste drie maanden streng wezen voor jezelf was een hel. Ook voor manlief. Van hem mocht ik gerust terug naar af. Hardnekkig hield ik vol en werd licht euforisch toen ik mijn eerste maatje minder afrekende aan de kassa. Vijf kilo’s minder werden vijfentwintig kilo’s minder. Eerst druppelden ze mondjesmaat binnen. Dan regende het elke dag complimenten. Je ziet er goed uit! Je straalt! Vertel me eens je geheim? Het collectief had er een dieetgoeroe bij.   We zijn in september en ik behoor tot de groep vrouwen met een gewone kledingmaat. Drieëndertig kilootjes minder. Ik leer strakkere kleding dragen. De stijl is rijk aan kleur en iets bloter. Overal ligt mooie kleding in overvloed.  Zo wil ik voor de rest van mijn leven zijn! I feel like I fit in! Voor het collectief wordt de transformatie te overweldigend. Ik word bedolven onder een stortvloed aan goede raad. Ik moet nu maar stoppen met dat dieet. Ik moet terug gaan eten. Taartjes, gebak en suikerbommen worden aan me gepresenteerd alsof ik het grote lot heb gewonnen. Er wordt gegniffeld wanneer ik enthousiast vertel over mijn ontdekking, Zumba dansen! Hun prognose is definitief : ik heb een eetstoornis.   Gelukkig is er die ene dokter die het geweldig vindt, mijn voedingsschema evenwichtig en gezond verklaart en neen, ik heb absoluut geen anorexia. Ik word gedwongen om met de waarheid een loopje te nemen. De porties zijn nog steeds even groot als in februari. Ik weeg minstens drie kilo meer dan ik deze morgen op de weegschaal effectief heb gezien. Bij gebrek aan harde bewijzen neemt het collectief er argwanend nota van.   Het is gisteren gebeurd, Als laatste transformatie van dikke rups naar een mooie vlinder.  Et voila! Blond! Ik vind het geslaagd.  Het collectief is er duidelijk niet tevreden mee, Ik moet dit maar snel laten herstellen want blond oogt toch niet zo mooi bij mijn persoonlijkheid. Het collectief heeft me weer iets bijgeleerd. Elke persoonlijkheid heeft een specifieke haarkleur. Ik heb heel veel zin om te kiezen voor een rosse coupe... . Nu gaat het collectief ook liegen. “Als jij dat mooi vindt dan zal het wel goed zijn.” Of nog een betere : “Tja, ik moet er nog aan wennen.”   Beste collectief, mijn naam is Barbie. Neen ik ben geen pop van plastiek, nagelnieuw in een roze doos, waar je mee speelt om uiteindelijk bloot, verwaarloosd en totaal vergeten te eindigen onderaan in de speelgoeddoos.   Ja, ik ben iemand die eindelijk weet wie ze wil zijn. Gezond in haar lichaam en gelukkig in haar hoofd! Het ga jullie goed. 

Bettybie
19 0

Vierentwintig keer regent het treurwilgblaadjes

Groen wordt geel, dan rood, dan bruin. Door de goudgekleurde stralen van een zon die amper aan de hemel rijst, schitteren dauwdruppels als diamanten op de roodbruine bladeren. Het is herfst! Vierentwintig jaar is het al, dat we achter hetzelfde raam, vol bewondering naar deze mooie transformatie in onze tuin staan te kijken.   Het begon ooit in een oud huis met een verfborstel in onze ene hand en twee kleine peuters in de andere hand. Een grote tuin met alleen maar gras. Een hoge brede treurwilg aan de ene kant, een  oude grillige appel- en pruimenboom aan de andere kant.   Het is herfst 1989. Massa's geel gekleurde blaadjes dwarrelen bij elk zuchtje wind naar beneden. Voor de eerste keer regent het treurwilgblaadjes in onze tuin.   Al vijf keer regent het treurwilgblaadjes in onze tuin. Tussen de bergen bouwafval groeit hier en daar een frisgroene grasspriet. Een riddertje speelt op de onderste takken van de appelboom. Hij rent onvermoeibaar in en uit de boom en zwaait vol overgave met zijn zwaard  naar de ingebeelde draak. Prinses Mikie wandelt van boom naar boom, met een cocktailjurk vol gekleurde pailletten aan, om haar hals een hoop klatergoud, aan haar voeten bijpassende schoentjes die op het stenen pad "klak, klak, klak" zeggen.   Tien keer regent het treurwilgblaadjes in onze tuin. Een jonge kat springt wulps tussen de vallende bladeren. De appelboom is gevallen en netjes opgeruimd. Er staat nu een schommel met glijbaan en klimtoren. Aan de rand van fris jong gras prijkt een dun twijgje met een groot label eraan.  Op het label  staat een foto van een grote kersenboom vol lekkere rijpe kersen. Voor de nieuwbouw garage, ten midden van kleurrijke heesters en struiken, klatert water uit een bamboe watervalletje  in een houten ton. Er zwemmen 2 goudvisjes in. Een springtouw en een poppenwagen liggen geduldig te wachten op het nieuwe terras. Net als de mountainbike en het skateboard. De school is nog niet uit.   Vijftien keer regent het treurwilgblaadjes in onze tuin. De pruimenboom stond helemaal dor en is netjes opgeruimd. De schommel oogt zielig eenzaam in een hoekje aan de rand van de tuin. Het watervalletje was niet zo'n succes. Het heeft plaatsgemaakt voor een heg die dwars over de hele tuin tot aan de treurwilg reikt. Er staan een rond zwembad en vier zonnestoelen achter. Uit de kamers van het riddertje en prinses Mikie klinkt "keifakke"  muziek.   Twintig keer regent het treurwilgblaadjes in onze tuin. De kersenboom is nu zo groot als op het labeltje stond. De schommel is netjes opgeruimd en heeft een tweede leven gevonden in een andere tuin. Het ronde zwembad is omgebouwd tot een stenen rechthoekig exemplaar mét zonneterras. Als ik door het raam zie, droom ik weg naar te warme dagen met stralend blauwe hemel en zie twee studenten genieten van "poolparties". Nog steeds mét hippe muziek!   Het is herfst. Voor de vierentwintigste keer zie ik door het raam naar onze tuin. Het regent geen treurwilgblaadjes meer. Hij is gevallen, onze hoge brede treurwilg, en met man en macht netjes opgeruimd.   Het riddertje kijkt nu vanuit zijn appartement naar een laan met vijf hoge platanen. Voor hem regent het grote rode bladeren. Door het raam van hun huis aanschouwt Prinses Mikie met de liefde van haar leven, een berg bouwafval met hier en daar een frisgroen grassprietje. Aan de ene kant prijkt een walnotenboom van middelbare leeftijd. In de weerkaatsing van het nieuwe venster zie je haar bolle buikje.   Vijfentwintig keer en het zal nooit nog treurwilgblaadjes regenen. Of we nog door het raam gaan kijken? Heel waarschijnlijk als paasbloemen gaan bloeien en vogels beginnen te fluiten, zal je ons vinden aan de nieuwe zandbak. De zandbak op het terras waar ooit een treurwilg stond. Waar een klein peutertje samen met oma en opa de mooiste zandkastelen zal bouwen!

Bettybie
0 0

Opleiding

Publicaties

Prijzen