Evelien

Gebruikersnaam Evelien

Teksten

Liefde in tijden van corona

Liefde in tijden van corona. Over hoe mijn huwelijk* zich momenteel in de jaren '80 afspeelt (en ik zelf niks in de gaten had).  Het is week 1 crisismaatregelen en na de eerste grote gezondheidspaniek volgt nu toch de pijnlijke constatatie dat we life as we know it de komende weken vaarwel kunnen wuiven, misschien wel voorgoed. Gezondheid eerst, dus #blijf in uw kot.  Dat doe ik ook. Ik ben sedert deze week huisvrouw. Mijn man gaat wel nog iedere dag de deur uit om te werken. Samen met de hond blijf ik alleen thuis, om mijn dagen zinvol, naar eigen believen in te vullen.  De dag start met een havermoutje dat ik voor ons beiden bereid, vitaminen hé. Ik let erop dat mijn man ook zijn Actimel drinkt en een glas fruitsap. Nadat ik hem heb uitgezwaaid in mijn kamerjas, maak ik de bedden op, doe ik de was en begin ik aan het klusje van de dag. Uiteraard nog steeds in mijn kamerjas. Klusjes kunnen variëren van de badkamer poetsen tot de post uithalen of de hond zijn eetbakjes zuiver maken.  Tijd voor een kop koffie en een telefoontje met mijn moeder. Dit kan ruim een uur in beslag nemen.  Het is al bijna middag en ik moet in actie komen. Ik gooi een legging aan en een sportbh. Starten doen we met bekkenbodemspieren en dan is het tijd voor aerobics met Bodies in Motion. Salontafel aan de kant en matje voor de tv. Afsluiten met een glas melk. (Ok, het is havermelk en daar hadden we in de jaren '80 nog niet van gehoord maar kom). Ik doe een trui aan en wat mascara voor lunch. Die ik nuttig voor tv bij mijn favoriete soap-opera Sturm Der Liebe (voor onze moeders was dat vroeger The Bold and the Beautiful).  In de namiddag powerwalk ik met de hond. De buurvrouw staat ook in haar tuin, en met gepaste afstand houden we even een praatje.  Dan is het hoog tijd om aan het avondmaal te beginnen!  Rond 17h00 kam ik snel mijn haar en spray ik wat bodymist want mijn man is onderweg. Ik vraag hem hoe zijn dag was als we samen aan de soep zitten. Uiteraard eten we soep - hoofdgerecht en als dessert is er een gemarmerde cake, van scratch gebakken. Na het avondmaal ruim ik af en gaat mijn man het journaal kijken. Hij vraagt of ik nog geld nodig heb voor boodschappen? Hij legt een paar briefjes op de keukentafel.  Als er geen constante dreiging van ziekte boven ons hoofd zou  hangen, en de terreur gaande in ziekenhuizen en andere sectoren die kei hard hun best doen, zou dit plaatje nog best idylisch zijn. De economische malaise hing helaas in de jaren '80 ook boven ons hoofd.  Toch ben ik ietwat vereenzaamd en ik mis wel degelijk mijn werk en collega's.  We zullen ons de komende weken plooien naar het "nieuwe normaal". Hou jullie gezond en bij leven en welzijn, Evelien  * Ik ben niet getrouwd maar feitelijk samenwonen daarop werd gefronst back in the day. 

Evelien
48 0

Held

Het is weekend, het is herfst, mijn favoriete seizoen, én de zon schijnt, alles kleurt oranje en een beetje groen. De vriend is er een paar dagen vandoor, ergens in een bos, en de hond mocht per uitzondering niet mee. Ik vind de hond een beetje sneu. Hij lijkt te wachten op de vriend bij het raam. Misschien beeld ik het mezelf in of vind ik mezelf een beetje sneu, wachtend in het huis. We gaan een wandeling maken met ons twee, in een natuurgebied, een kwartiertje rijden hiervandaan. Dat voelt ook een beetje zoals op reis zijn. Auto in, hond mee, flesje water en hup. We gaan voor een "libelle"wandeling. Wat leuk! Over een brugje, langs een dreef, over een dennenpad. Ik let niet op en de libelleborden sterven uit. Hoe moeilijk kan het zijn, ik volg gewoon de rode bordjes dan kom ik vanzelf wel weer bij de parking uit. Het is vijf uur in de namiddag, we wandelen al meer dan een uur en ik zie de zon zakken.. Mijn telefoon ligt in de auto, samen met het flesje water. Er komt een jongen aangejogd, zonder shirt aan. Ik klamp hem aan en hoor mezelf zeggen :"mijn telefoon ben ik in de auto vergeten en ik ben verloren gelopen denk ik". Goed bezig Evelien.Ik bijt op mijn tong. Waarom denken mijn hersenen niet langer na voordat ik praat. Slim om tegen een wildvreemde te zeggen dat je als meisje alleen ronddwaalt in een uitgestrekt natuurgebied, zonder telefoon! Hij moet lachen en de hond likt zijn hand. Hij haalt een plannetje boven en wijst de kortste weg naar de parking. Wel doorwandelen zegt hij, het wordt al snel donker! Bedankt. Ik zucht. 

Evelien
12 0

Spullen

Ik was 12 jaar en op daguitstapje met het gezin in Antwerpen. Naast de Kloosterstraat en Scheldekaai liepen we, zoals gewoonlijk, naar de Boerlaschouwburg voor high tea en even windowshoppen in de buurt van de Nationalestraat. Mijn fashiongehalte beperkte zich tot jeans van de Jeansshop, kleedjes van Mexx, en een occasioneel lichtblauw leren jasje van dé lokale boetiek. Dat leren jasje was iets speciaal, op school hadden maar twee meisjes dit jasje, een meisje in een jaar lager, en ik. Het jasje ging vervolgens járen mee. De potentiële liefde voor mode was wél al gewekt, door het windowshoppen, de Weekend Knack en de Glossy. Als 12-jarige ging ik ervan uit de Mode met de grote M niet weggelegd was voor meisjes uit dorpjes met jeans van de Jeansshop. En die dag maakte een uitzondering. Het was vakantie en mijn pa goedgezind, bij Longchamp kreeg ik, totaal onverwacht, een tasje. De Pliage. En zo had ik als 12-jarige een donkerblauwe plastic vouwtas van Longchamp, met leren hengsel. Uit voorzichtigheid heb ik de tas het eerste jaar niet gebruikt. Ik ben 29 nu, de Pliage heb ik nog, intact, even mooi en veelvuldig in gebruik. Door de jaren heen zijn er wel wat andere leuke spullen in de kast bijgekomen, niet overdreven. Noem het minimalisme of purisme of gewoon "ik heb mijn geld nodig om van te leven en af en toe koop ik iets waar ik héél blij van word". Deze zomer gaat de Pliage natuurlijk mee op vakantie. Het ding is al op heel wat plekken geweest, dat je het gevoel hebt een stukje familie bij te hebben maakt het extra leuk. Home is where my Pliage is. 

Evelien
8 0

Vakantie

Vakantie, volgens de reclame 'de beste tijd van het jaar'. Ik vind het een beetje sneu om een jaar te leven voor 3 weken lol. Bovendien ligt de lat dan wel erg hoog voor deze 3 weken. Vriend en ik pakten de tent in en reden met jeep richting Polen. De hond mocht ook mee. Kamperen, worstjes grillen en pintjes drinken. Zonder bh rondlopen. Heerlijk. Even een voetnoot. De vriend heeft vaak uitzonderlijk geluk in het leven, speciaal rond reizen. Vriendelijke strangers die zijn vergeten portefeuille terugbrengen, zonder diesel vallen en een buurman die hem uit de nood helpt, zo'n dingen. Mijn familie staat bekend uitzonderlijk pech te hebben op verlof. Verre reizen naar waar de zon altijd schijnt en dan in een orkaan zitten (buiten orkaan seizoen). Vliegtuigpanne. Voedselvergiftiging. Zo van dat. Tot nu toe hadden we tijdens gezamenlijke reizen meestal het geluk van de vriend aan onze zijde. Tot nu toe. Deze vakantie reeg een stroom aan kleinere en grotere pechjes aan elkaar. Verloren voorwerpen. Een vies pension (waar we meteen vertrokken). Alle campings volzet. Alle restaurants op sluitdag. Het einde van de reis leek de pech afgewend. Laat in de avond toch een gasthof gevonden in de bergen, mooi weer en rust. Ontbijten op het terras. Vriend en hond rustig aan een tafeltje. Vandaag is er zelfs een dorpsfeest! 5 knallen om 09h00. Geweerschoten zegt de vriend. De vriend is gepassioneerd jager. De hond is zijn compagnon. En weg zijn ze! Ik zit en eet, schud nog een kopje hete koffie in. Genieten dat kan op ieder moment van de dag, en dat kunnen kleine dingen zijn! 

Evelien
22 0

Frisse start

Jezelf heruitvinden. Januari is er de ideale maand voor. Een wit doek. Of een wit scherm, mijn telefoon.    Pinterest suggereert een nieuw bord aan te maken. Zonet prijkte op mijn wall nog het perfect-relaxte huis, healthy food, roadtrips en als klapper, een trouwfeest (half industrieel, half natuur). Modern Country Wedding noemde ik het.    Uren heb ik geïnvesteerd in mijn imaginaire droomwereld. En nu is het in 1 klap weg en ben ik blij, opgelucht en een beetje triest tegelijk.    Want ik eet wel overnight oats, home made burgers en guacemole, maar ook frieten van de frituur, met zoete mayonaise, voor de TV. Waar al eens geknoeid wordt op de zetel (die oranje en hip is, op een relaxte manier obviously..).    Want we gaan ook soms op roadtrip met de jeep (die geen Wrangler is) en de tent (die geen daktent is). En na 4 dagen niet douchen nemen we geen foto's meer van onszelf. Maar wat hebben we lol en wat eten we worstjes bij het vuur (soms verbrand).    En ik ga ook niet trouwen. Want niemand heeft mij gevraagd. 'Als hippies' zei ik tegen de dame op burgerzaken die vroeg of we wettelijk samenwoonden dan wel getrouwd?    En dat is prima zo. Ik kwam erachter dat het Modern Country Wedding een heel loyale compromis was tussen de vriend en ikzelf. Een compromis die al veel meer richting de vriend leunde als naar mezelf. Zonder dat hij weet dat deze compromis zelfs maar bestaat. En dat willen we niet. Geen toegevingen in mijn imaginaire droomwereld.    Tijd voor een nieuw egoïstisch bord. Dat is 2018. Helemaal voor mezelf. Tijd genoeg om na te denken wat daar op zal komen te staan.    

Evelien
14 0

Onder een steen

Een babyborrel op zondag. Vrienden van de vriend. Gezellig wat cava drinken in een voetbalkantine met taart en een schattige baby toe. Een baby die handig niet van mij is en die ik kan laten passeren als het weent. Een plan. Ik trek een broekpak aan, loafers, en dan toch hakken, net dat tikje meer. Ik ken de vrienden van de vriend niet goed, wil een goede indruk maken. Sexy genoeg, leuk genoeg, mooi genoeg maar niet te mooi voor de vriendinnen van de vrienden. In mijn hoofd is het druk. We stappen uit de auto, begroeten, nog de beste wensen voor het nieuwe jaar.. "Deze kant uit Evelien!" Ik loop naar de verkeerde kant.. Snel wil ik bijbenen en ineens lig ik op de grond. In 1 seconde sta ik recht. Niks aan de hand! Ik ben niet meer op mijn knie gevallen sinds mijn kindertijd.. De vriend kijkt mij raar aan en de vrienden lachen wat.. Gaat het? De vriendinnen kijken mij bezorgd en geamuseerd tegelijkertijd aan. Ja prima! Als kind deed je bij ons thuis nooit flauw en als volwassene weet ik daardoor vaak pas laat als ik lichamelijk iets mankeer. Je broek is stuk.. Kan wel gemaakt worden! Ik ga naar het toilet. Mijn broek is rood van het bloed en hangt aan flarden. Ik ween. Hard. Van schaamte en nog meer van mijn kapotte broek. Mijn eerste pak. Een week eerder gekocht voor mijn nieuwe baan en mijn nakende 30 jaar. Volwassen cadeau voor mezelf. Duur cadeau ook. Hugo Boss. Ik voelde me sterk en een dame toen ik het aan deed. En nu ween ik met een kapotte knie op een toilet, zoals een klein kind. Daar is de vriend. Met een doekje en een pleister. Terug naar de babyborrel. Want dat is wat volwassen mensen doen. Vallen en opstaan. En soms onder een steen willen gaan liggen.. 

Evelien
6 1

Opleiding

Publicaties

Prijzen