Femke Van Houte

Gebruikersnaam Femke Van Houte

Proza Poëzie

Over Femke Van Houte

Tussen taal en beeld bengelen.

Teksten

de eerste klap

Hoewel de maan de zon de man  de boom de kat de poes hoewel de hond de stad de tuin de struik de bloem de bij  hoewel mijn huid de stoel de trui de broek de schoen de kous  hoewel de aap uit de mouw de broek uit de kous de blad de steen de schaar hoewel de appel van de boom  zover zoveel niet valt wordt de beer niet verkocht alvorens ie geschoten is  hoewel de schuld belofte maakt hoewel de vos de passie preekt  let de boer zijn kippen na  de eerste klap is hoe dan ook een daalder waard Dag maan de zon de man als de boer niet zwemmen kan dan ligt het aan  het water   ’t is toch schoon hoe de  Nederlandse taal je schrijven laten kan    Dag maan dag zon dag man  dag boom dag kat  dag taal 

Femke Van Houte
1 0

Zonder Titel Twee

TRANSATLANTIC FLIGHT   ja!!   met het oog door de maan op  vreemde wijze zit ik soms ook vanbinnen gevangen   de zon door mijn ruiten warme handen op de schaduw van mijn  vrienden (? lopen zij ook soms verloren)    het eiland van mijn binnenkant en er is niet veel veranderd alleen van volwassene naar klein en gisteren gekeerd    altijd streven naar het maanoog(enblik)  ik zoek mijn eigen weg   maar ik snap het niet zo goed jij wel? 

Femke Van Houte
7 0

tuingevoelens

en wanneer de glazen gevuld worden op de grote tafel zakt de zon stil door haar benen   dan kijkt ze mij aan, onder rieten hoeden ik heb platte gevoelens als een tuin   met houten banken en letters in boeken beestjes die voelen en samen onder het licht dansen   glanzend onder de aandacht van de koning of honing, zullen we er in baden, ja?    graag 

Femke Van Houte
20 0

in de kamer waar de zon weer op me wacht deel twee

in de kamer waar de zon weer op me wacht deel twee , denk ik   daar krijg ik het koud koud als ik weet dat ik eigenlijk moet slapen, en de nacht niet ruikt zoals ze dat normaal doet dan is indommelen onder blauwe dekens niet aan hen besteed   ze mijmert over de vorige twee die al aan de orde zijn gepasseerd  en vroeger waren er ook groene, gele, rode en paarse dekens maar daar ben ik uitgegroeid, zo zonder waarschuwing en dat begrijp ik niet    want   MIJN BED WORDT TOCH OOK NIET PLOTS TE KLEIN?  daar kan ik zelfs twee keer in, als ik heel hard mijn best doe, denk ik  ik wil slapen onder kleuren en elke week een andere, dat wil ik!   de nacht ruikt echt raar als ik eigenlijk moet slapen,  en nog vreemder als ik nu naar buiten ga

Femke Van Houte
3 0

in de kamer waar de zon weer op me wacht

oms ligt ze onder de populieren twijgjes te luisteren naar de zon of een ogenblik in het paviljoen waar je zweet van de warmte die zelfs s’ winters graag binnen zit  waar je parels in de kruidenthee kan doen en koekjes om de danskunst te verleren   waar je even vergeet dat er helemaal geen speciale planten groeien je vlinders hebben daar geen behoefte aan,  jij wel de tuin wordt in beslag genomen door de winter en de warmte die hier binnenzit  wil je graag meenemen naar je kamer waar de zon weer op je wacht

Femke Van Houte
6 0

zo laat

zo laat op de ochtend, wat betekent dat eigenlijk voor u?        zo met vuur spelen tussen vogels en hun gezang met de stroom meevaren om dan eventjes geen zalm te willen zijn  zo voelen van “Hé, het is toch wel al laat vandaag!”   zo van heel lang in je bed blijven liggen en zweten tussen alle knuffels waar je nog geen afscheid van wilt nemen  zo van heel eventjes vergeten dat je nog weg moet vandaag    zo van wakker worden en het gevoel hebben dat de klok al voorbij twaalf uur staat  en dan kijken of je wel juist voelt want met voelen weet je nooit   soms voel ik zo de ochtend niet  en wordt het snel weer avond   zo van gaan slapen zonder zorgen zo van “Hé, kom terug!” om dan de dag van je af te spoelen    zo van nu heb je wel eens zin in zin hebben 

Femke Van Houte
20 0

woud

als het brandt voel ik de naaktheid  om me heen  zweven, want jij bent degene die het woord voor mij gaat spellen en de gedachte alleen al aan die ontzettende eenzaamheid doet me de andere kant op kijken   alsof daar de schijn van het ongezegde beter, ongenoemd, zal zijn    de meander die in me woedde, en of die daar ooit echt ook was, zet het op een lopen   en ik hol hem achterna, met de angst je nooit meer  terug te zien    wanneer de doorbraak zo verblindend is, dat de bril en de broek geen kans meer maken   komen de letters over mijn lippen en fluister ik heel zacht   sorry   jij verdient me niet   (nog niet) (misschien)      als het brandt zet ik het op een lopen want  dit wil ik niet   niet nog een keer              

Femke Van Houte
6 0

alles valt

… is de man in mijn tweepersoonskamer  hij kan de wereld dragen van op bed  met zijn eigen mening    ik sta aan de deur volwassen en gezond   … we verdwalen dan hier  opdoeken, draaien, beminnen, lossen en daarna zien op de avond  …    we reizen verder uit de kamers met de vreemde man voor wie ik intussen  … vreemder ben geworden   het is een lange tocht  … ervandoor gaan en dan blijven     !    we verklaren de ochtend door het licht op de avond …    door zijn rimpels te tellen  en twee bedden te bezetten met de lichamen die we kneden    … voelen       voelen      voelen    woelen we de lakens tot  de wereld wordt gedragen … door… zijn eigen mening   van op bed    opvouwen , inpakken  … EN DAN WEGWEZEN!!!               

Femke Van Houte
11 0

Chocoladesmaak

naald per naald           en op kousenvoeten   fluister ik woorden open   in zich woeden aardbevingen   vervloekte combinatie                 zij alleen op blootsvoets    leven per leven   - ze ruikt naar chocoladesmaak 

Femke Van Houte
5 0

Zonder Titel

Hij heeft zijn punten gemaakt   laten we nu eergisteren zijn  zal hij  nooit meer dan voorlopige tijden vinden?    zich vervelen doet hij wanneer hij zeventien kilometer lange veranderingen schreeuwt    net als we schrijven , onder het niets en boven het gedicht    hij betaalt zichzelf met tranen  het sentimentele alles   we passen de punten aan         en ‘s avonds komt zij pas uit de kast.

Femke Van Houte
5 0

De Openbaring Van Onszelf

  aan het einde van de hal belde ik je op dat de vetlaag op mijn kleren er nog steeds zat en ik daarbij aan jou moest denken   je traande dat ik aan mezelf moest schudden, kwam daarna naar de film met me   wij en ik  mais vous êtes un ruban adhésif   je trekt je knieën op als ik vraag wie jij nu bent , wie jij bent nu de kleren niks meer zijn   we zoeken  de kunst te ver terwijl het niet-kunnen op ons wacht aan de andere kant van de lijn 

Femke Van Houte
8 0

Opleiding

Grafiek en Tekenkunst, LUCA (bachelor)

Educatieve Master in de audiovisuele en beeldende kunsten, LUCA School of Arts Gent 

Publicaties

Prijzen