A Little Heat With Coldness : Hoofdstuk 2
Liliana, ook wel Lily genoemd, is een 17- jarige puber met een grote fantasie in tegen stelling tot de 18- jarige koude Dexter. Als de twee elkaar ontmoeten veranderen hun levens. De warmte van Lily smelt het ijs van Dexter... Lukt het haar om door te breken?
Hoofdstuk 2 : Gestolen Kus.
'Baker, te laat!' mevrouw Miller en de rest van de klas keken me verstoord aan.
'Ik heb me verslapen!' verdedig ik mezelf.
'We hebben nog 5 minuten les, ga jij maar naar de concierge laat hem jou een te laat briefje geven.' zegt Miller. Hmpff ze mag me echt niet. Ik wou dat ik haar op een eenhoorn kon zetten en dat die haar dan ergens ver weg van hier bracht.
Blijkbaar had ik dat hardop gezegd want heel de klas lachten.
Tess en Zoë, mijn beste vriendinnen, kwamen niet meer bij. Alleen mevrouw Miller keek me woedend aan. Ik wist wat dat betekende.
'Oke oke! Ik ga al,' zeg ik snel. 'Oude barbaar,' mompel ik er nog achter.
Dat had ik beter niet gezegd.
'TWEE WEKEN NABLIJVEN!' gilt ze. Ik rol met mijn ogen.
'Mijn wekker is nog beter dan u!' zeg ik boos. De hele klas komt niet meer bij door het tafereel dat voor ons gebeurt.
'BAKEEER!' schreeuwt ze. Ik doe snel mijn twee handen omhoog.
'Ik ga al, ik ga al!'
Zo snel als ik kan loop ik naar de concierge. De oude man lijkt me al te verwachten. Sommige mensen zeggen dat hij helderziend is.
'Dag Liliana Baker,' glimlacht hij. Ik kijk verrast. Hij heeft natuurlijk wel een lijst van alle mensen hier maar ik ben nog steeds verrast.
'Hoe kent u mijn naam?' vraag ik.
'Dat doet er nu niet toe,' zegt hij terwijl hij mijn handen vastpakt.
Ik wil me natuurlijk meteen losrukken. Maar hij is sterk.
Opeens zie ik alleen maar wit in zijn ogen. Ik ben zo bang geworden dat ik bijna in mijn broek plas.
'De toekomst,' fluistert hij, 'de toekomst is voor jou veelbelovend.'
'W-wat bedoelt u?' vraag ik bang en verbaasd.
'De liefde, je gaat de ware vinden. Je zal hard moeten vechten omdat mensen jullie uit elkaar willen, maar alles zal goed verlopen.' antwoord hij.
'Het is een koude jongen en met jou warmte verwarm je hem en smelt je zijn ijs.'
Ik moet aan Dexter denken maar ik zou hem toch nooit meer zien?
'Het lot zal jullie bij elkaar brengen ookal gaat dat moelijk zijn. Jullie horen bij elkaar en krijgen een mooie toekomst,' nu laat hij mijn handen los.
Duizelig val ik op de grond.
Opeens word ik wakker in de klas. Ik zit naast Tess. Er lijkt niemand op me te letten?
Was dit allemaal een droom? Was Dexter een droom?
'Dus zoals ik zei, er komen een paar leerlingen van de andere school hier naartoe om jullie te begeleiden zo zijn de connecties beter tussen de twee scholen,' legt mevrouw Miller uit, 'als je een meisje bent krijg je een jongen en als je een jongen bent krijg je een meisje.'
Chayenne, de arrogantse persoon ooit, steekt haar vinger omhoog.
'Maar mevrouw waarom?' vraagt ze terwijl ze haar haar over haar schouders drapeert.
'Dat maakt een betere band.' antwoord mevrouw Miller. 'Ze komen over een paar minuten hierheen!'
De deur gaat opeens open. De concierge komt binnen met jongens en meisjes. Op dat moment kijkt de concierge me aan en zonder dat iemand het ziet knipoogt hij en kijkt naar een jongen. Als ik zie wie het is sta ik onmiddellijk op. Dexter..
'Baker! Ga zitten!' beveelt mevrouw Miller. Ik rol zuchtend met mijn ogen terwijl ik terug ga zitten.
Levi staat ook bij de jongens want hij zit niet bij mij op school. Als hij mij ziet grijnst hij breed. Ik doe teken dat ik hem nog ga pakken. Hij schud lachend zijn hoofd.
'Hey, is dat niet je broer?' vraagt Zoë die achter me zit. Ik draai me om en zucht.
'Jammer genoeg wel ja,' zeg ik. Chayenne heeft het natuurlijk ook gehoord.
'Is dat je broer?' vraagt ze luid waardoor iedereen naar ons kijkt.
Ik rol met mijn ogen.
'Ja ik ben haar broer,' zegt Levi in mijn plaats. Ik stuur hem een vernietigende blik.
Hij grijnst nog steeds. Ik voel gewoon dat iemand naar me staart en kijk in de ogen van Dexter. Er speelt een flauwe glimlach om zijn lippen. Ik glimlach blozend terug.
Ik weet niet waarom maar ik word warm als hij zo naar me kijkt.
'Vind je hem leuk?' vraagt Tess in mijn oor.
Ik knik. 'Ik leg het je later uit.'
'Oké iedereen, jullie krijgen je partners aangewezen,' zegt mevrouw Miller.
Iedereen krijgt een blad omdat als ze alles moet zeggen het te lang gaat duren. Ik zoek mijn naam bij de B en schrik. Dexter is mijn partner.. Hij ziet het ook en kijkt me aan. Ik schrik op door de bel. De jongens en meisjes moet heel de dag nog hier blijven. Ik loop met Tess en Zoë naar buiten.
'Ga je het nog uitleggen?' vraagt Tess. Ik knik en vertel het verhaal dan.
'Je vind hem duidelijk leuk,' zegt Zoë.
'Ik ken hem niet eens?' zeg ik vragend.
Ze knikken maar wat.
De rest van de schooldag gaat voorbij. Ik zucht. Hoe kom ik nu weer naar huis?
Op dat moment komt Dexter langs. Hij ziet dat ik gefrustreerd ben en doet teken dat ik mee moet komen. We lopen naar zijn auto en gaan dan zitten.
'Dus uhh,' begin ik, 'wat moeten we precies doen voor het project?'
Hij kijkt me even emotieloos aan. 'Veel tijd besteden..'
'O mijn aardbeien ik moet veel tijd besteden met jou? Wat gaan we dan doen?'
'We gaan nu naar mijn huis,' antwoordt hij. Ik knik.
Zijn huis is prachtig, ik bedoel villa. Hij is vast rijk. Zijn kamer is dan heel anders. Alles is zwart of grijs de muren zijn grijs en zijn bureau ook. Aan zijn muren hangen allemaal papieren maar ik voel meteen dat dat privé ligt. Dit is geen typische jongenskamer maar het lijkt op een kamer van iemand die hopeloos is.. Iemand die gebroken is.
Hij gaat op zijn bed zitten en ik ga naast hem zitten. Een tijdje is het stil. Ik voel me ongemakkelijk.
'Hoe oud ben je eigenlijk?' vraagt hij dan.
'17.' antwoord ik.
'Cool, ik ben 18.' zegt hij. Ik knik.
'Ben je vrienden met mijn broer?' vraag ik.
Hij schud zijn hoofd. 'Eerder vijanden.'
'Oh,' zeg ik.
'Wil je een film kijken, misschien?'
'Oke maar GEEN horrorfilm!' zeg ik waarschuwend. 'Heb je niets met aardbeien?'
'Wat heb je daar überhaupt mee, strawberry?' vraagt hij.
'Je gaf me een bijnaam!' zeg ik lachend.
Hij zucht geïrriteerd. 'Je antwoordde niet op mijn vraag!'
'Rustig maar zeurpietje, ik vind aardbeien gewoon lekker, ik heb een levendige fantasie, zegt mijn moeder altijd,' antwoord ik lachend.
Hij lacht ook waardoor ik de kuiltjes in zijn wang zie. We staren elkaar even aan. Het voelt goed. Maar meteen daarna wordt zijn blik weer emotieloos.
Ik zucht. 'Waarom doe je dat, zeurpietje?'
'Ik snap niet waarover je het hebt.'
'Je hebt een muur om je heen gebouwd, zeg maar gerust muren. Ik vraag me af waarom.'
Hij kijkt me weer koud aan. Als ik hem dan voorzichtig ook aan kijk verzacht zijn blik een beetje. Snel kijk ik blozend weg.
'O mijn aardbeien, ik vind hem echt leuk,' mompel ik zacht.
Hij lijkt het gehoord te hebben maar negeert het toch speelt er om zijn lippen weer die flauwe glimlach, het is niet de lach met die schattige kuiltjes, maar het is goed voor mij, zo.
'Gingen we geen film kijken?' vraag ik een beetje nerveus.
Hij knikt en loopt even weg om daarna weer terug te komen met een dvd.
Hij steekt hem in en pakt even een kussen voor me. Ik glimlach dankbaar.
De film is heel grappig. In het midden van de film pak ik het kussen en leg het op het rechterbeen van Dexter. Ik ga weer liggen op het kussen.
Ik ben nu zo dichtbij dat ik kan zien dat hij flinke spieren heeft. Hij heeft zeker een sixpack. Ik kijk er uit mijn ooghoeken verlekkerd naar.
Dexter heeft me door. 'Je kunt er meteen een foto van nemen,' zegt hij lachend.
Daar zijn de kuiltjes weer. Voordat ik weet leun ik niet meer op zijn been maar op zijn borstkas. Ik kan zijn spieren nu gewoon voelen.
'Zeurpietje?' vraag ik hem slaperig. 'Ik ben moe'
Hij knikt en geeft me dan een veel te groot tshirt. 'Blijf dan slapen.'
Snel doe ik het t-shirt in zijn badkamer aan. Als ik terugkom is het zijn beurt om verlekkerd naar me te kijken.
'Maak jij nu maar een foto,' zeg ik giechelend.
Ik zie een nieuwe expressie bij hem. HIJ BLOOST.
O mijn aardbeien..
'Strawberry, kom hier,' zegt hij. Als ik bij hem ben trekt hij me op zijn schoot.
'Je ruikt naar aardbeien,' zegt hij hees. Ik kijk hem blozend aan.
Voordat ik het weet buig ik naar voren om hem te kussen.
Hij laat het ook nog toe! Eerst kussen we voorzichtig maar dan duwt hij me op bed en kust me hongerig. Zijn ogen zijn donker. Ik ben niet bang omdat ik het gevoel heb dat ik hier veilig ben.
Hij laat me los. 'Damn,' mompelt hij.
Ik bijt op mijn lip door zijn reactie. 'Wat nu?' vraag ik.
'Strawberry, laten we dit vergeten, oke?'
'Maar ik wil-' probeer ik.
Hij schudt zijn hoofd. 'Dit had niet mogen gebeuren.'
Ik voel tranen opkomen. 'Je bedoelt dat dit een vergissing is?'
Als hij ziet dat ik ga huilen trekt hij een gepijnigd gezicht. Hij zucht.
'Je bent mijn type niet, strawberry, je bent kinderachtig, dom en totaal niet leuk. Ik snap niet eens waarom ik je kuste. Misschien uit medelijden ik weet het niet. Het is beter als je gaat.' zegt hij. Er rolt een eenzame traan over mijn wang.
'GA!' roept hij opeens luid. Ik schrik en ren geschrokken weg. Ik huil. Ik weet de weg naar huis niet eens daarom bel ik mam.
'Lieverd waar ben je?!'
'In die villawijk, kom me alsjeblieft halen.' zeg ik snikkend.
20 Minuten later lig ik snikkend op bed.
Dexter heeft met mijn gevoelens gespeeld en dat zal ik hem nooit vergeven.