Guy

Gebruikersnaam Guy

Teksten

denken aan jou

nu de wolken voor de zon samentrekken herinneren we ons hoe het was volle licht deugddoende schaduw een zee van tijd genieten van vogels van doorzichtige kristallen dauwdruppels in het zachte gras bloemen zien in de wolken roze heidekleuring die doet dromen van geluk nu samen stilstaan bij datgene wat nooit meer hetzelfde zal zijn bij diegene die blijvend aanwezig is in onze ziel huilen met een lach opgaan in de zon en genieten van de bron van alle leven de wind voelen de harmonie zoeken in een boom ochtendstilte ervaren waarin één heldere onhoorbaar gouden klank zichtbaar trilt een ondoorgrondelijke aanwezigheid voelen die ook in het niet daar zijn de ziel verlicht koesteren bewaren dat kostbaar juweel zoals je wou voor altijd

tweelingen

tweelingen zijn zoals een spiegel waar je doorheen kunt kijken en die je evenbeeld niet reflecteert maar gewoon steeds hetzelfde beeld hertovert weerkaatst in zijn eigenheid die eenheid is wanneer één beeld wegvalt blijft enkel de herinnering aan het evenbeeld over als gouden gevoelens die men koestert in een onaardse wereld de spiegel is leeg dan

Nu

Een jaar geleden Stond ik daar Voor je zetel Terwijl je sliep Dacht ik Maar mijn woorden Vonden geen weerklank Tot Ik besefte dat je Er niet meer was Vredig Zonder teken van pijn Machteloos Trillend in een wazige Onwerkelijkheid Sprak Ik je toe Stamelend, aarzelend Niet in staat te vatten Vele sidderende woorden Kwamen Zacht en voorzichtig Spraken Mijn lippen Zoals ik te zelden gedaan had Te weinig Besef ik Nu

dichters

dichters zijn luxebeesten die woorden anders proberen te schikken in de hoop dat ze klinken als gouden klanken in de oren van de lezer die ze spelt en met lippen voor zich uit probeert te laten bezinken

ultieme vraag

de duisternis wijkt voor de dageraad wanneer de zon de dag inleidt en de maan de sterren doet verstillen de dag zoent mijn kalende hoofd terwijl de tijd onverbiddelijk knaagt en zich vastklampt aan mijn aftakelend lichaam ik weet dat elke nacht overgaat in een dag de parels in het gras die regendruppels zijn van verwachting zijn het teken hoelang nog voor mij?

droom

ik voel je droom naast me maar begrijp de kleurloze beelden niet je schaduw tegen het uitbundig zonlicht doet me terugdenken aan toen de klanken van je uitgedoofde stem op een achtergrond van bonkende golven uit de zee ze ontspringen zoals een rivier in de bergen van het heelal daar woon je nu met de wolken die mijn bewustzijn inpalmen omdat ze mezelf willen zijn en willen begrijpen wat niet meer is ik mis je het meest wanneer je naast me ligt in mijn onbewuste onderaardse grot waar mijn droom ontspringt

dageraad aan zee

Aquarel als een omfloerste regenboog met dauwdruppels in het oor geboren Fluisterende glinsterende theelichtjes zinderend brandend op haar oppervlak Zijdezachte maan die de zon voorafgaat bij haar klim en haar nastaart hoog in het zenit wanneer ze achter de horizon verdwijnt Droevig herhalend getij ronkende, bonkende motor steeds weer altijd mooi Zuiverend kristal met tonen in het kwadraat en een harmonie van licht speelt gij ontroerende momenten vol

herfst

vroege sneeuw spookt in mijn kop en koude, druilerig kille gedachten drijven mistige regenwolken doorheen mijn bermudadriehoek waar chaotische overwonnen gewaande hersenspinsels zonder samenhang opduiken aquarellen dwarrelen tussen de herfstbladeren naar mijn cortex en klitten samen tot chrysanten kunstzinnig geschikt als tranen op een stinkende lijkwade die zich te lang in het zonlicht koesterde en waaruit na de nieuwe winter mijn sluimerende ideeën vruchtbaar kunnen ontkiemen

mijn zoekende traditie?!

de tattoo op mijn ziel als het collectieve in mijn geheugen het ongekende weten als verbijsterende intuïtie de mystieke droom als water dat oeverloos uitdeint snakkend naar kennis die weten is in wording uitmondende rustige onrust plaats makend voor het gepieker met de luisterende vraagtekens de eerste niet gehoorde klank die wakker schiet als uit een slaap de onbestaande stilte overstijgend die kiezeltjes strooit op een wazige weg waar een ster helder straalt

rode rozen

demonen spelen cricket achter mijn oogleden zwarte rook stijgt op uit het pas gedolven graf terwijl kindsoldaten een tango dansen met hun veel te grote kalasjnikovs waar blijft de hoop de liefde is gedoofd welk geloof houdt me overeind in wat of blijf ik huilen met de wolven in mijn naakte bos tussen de omgewaaide eiken die afgeknakt proberen opnieuw op te staan maar aan de bliksemschichten niet kunnen ontsnappen rode rozen op een brandend kruis splitsen mijn bewustzijn in vertwijfeling uiteen ik bezwijk onder de zinloosheid

vertwijfeling

terwijl de zon te haastig verdwijnt aan de einder naar waar ik in gedachten reis getuigt de maan van mijn wilde chaotische overpeinzingen die kant noch wal raken waarom kan ik geen orde scheppen in mijn verlangens en keuzes maken tussen de aangereikte paden? waarom zijn mijn struikelblokken steeds zo intens aanwezig en kan ik geen hulp aanvaarden bij het opruimen? waarom blijf ik koppig volharden en ga ik verder op de gekozen weg die steeds zinlozer lijkt te worden? zal ik de oplossing kunnen ontwarren midden in mijn pentagram of op de omtrek van mijn oneindige cirkel? welke rituelen blauw wijnrood zwart of wit zullen het zoeken naar mijn utopia mogelijk maken en mij wijsheid verschaffen? of blijft ik achter zonder kracht bij het inglijden van de zon in de nacht die te plots eeuwig wordt? met moker en beitel moet ik opnieuw leren kappen naar schoonheid toe

vertwijfeling

terwijl de zon te haastig verdwijnt aan de einder naar waar ik in gedachten reis getuigt de maan van mijn wilde chaotische overpeinzingen die kant noch wal raken waarom kan ik geen orde scheppen in mijn verlangens en keuzes maken tussen de aangereikte paden? waarom zijn mijn struikelblokken steeds zo intens aanwezig en kan ik geen hulp aanvaarden bij het opruimen? waarom blijf ik koppig volharden en ga ik verder op de gekozen weg die steeds zinlozer lijkt te worden? zal ik de oplossing kunnen ontwarren midden in mijn pentagram of op de omtrek van mijn oneindige cirkel? welke rituelen blauw wijnrood zwart of wit zullen het zoeken naar mijn utopia mogelijk maken en mij wijsheid verschaffen? of blijft ik achter zonder kracht bij het inglijden van de zon in de nacht die te plots eeuwig wordt? met moker en beitel moet ik opnieuw leren kappen naar schoonheid toe

vertwijfeling

terwijl de zon te haastig verdwijnt aan de einder naar waar ik in gedachten reis getuigt de maan van mijn wilde chaotische overpeinzingen die kant noch wal raken waarom kan ik geen orde scheppen in mijn verlangens en keuzes maken tussen de aangereikte paden? waarom zijn mijn struikelblokken steeds zo intens aanwezig en kan ik geen hulp aanvaarden bij het opruimen? waarom blijf ik koppig volharden en ga ik verder op de gekozen weg die steeds zinlozer lijkt te worden? zal ik de oplossing kunnen ontwarren midden in mijn pentagram of op de omtrek van mijn oneindige cirkel? welke rituelen blauw wijnrood zwart of wit zullen het zoeken naar mijn utopia mogelijk maken en mij wijsheid verschaffen? of blijft ik achter zonder kracht bij het inglijden van de zon in de nacht die te plots eeuwig wordt? met moker en beitel moet ik opnieuw leren kappen naar schoonheid toe

dagdroom

roestige zonnestralen ketenen het skelet naast mijn schrijftafel aan mijn bureaustoel blauwig weerkaatst het verschaald behang in de doorzichtige spiegel waarin het plafond opfleurt volle middag kondigt de hees klinkende kerkklok van op het belfort aan de kaarsen schitteren om licht aan de beginnende arbeid te geven oefening baart kunst ook bij het kappen met een moker op een botte beitel gedachteloos probeer ik op te gaan in het fascinerend rituaal totdat bij volle middernacht de realiteit weer ontwaakt

dagdroom

roestige zonnestralen ketenen het skelet naast mijn schrijftafel aan mijn bureaustoel blauwig weerkaatst het verschaald behang in de doorzichtige spiegel waarin het plafond opfleurt volle middag kondigt de hees klinkende kerkklok van op het belfort aan de kaarsen schitteren om licht aan de beginnende arbeid te geven oefening baart kunst ook bij het kappen met een moker op een botte beitel gedachteloos probeer ik op te gaan in het fascinerend rituaal totdat bij volle middernacht de realiteit weer ontwaakt

orde

ik spuw de letters op een te wit blad spijker ze op een kruis krampachtig hunkerend naar samenhang onmogelijk om de heersende chaos in mijn getormenteerde rommelige kop die de onopgeloste vragen niet meer kan schikken te ordenen de ouderdomsvlekken op de rug van mijn hand waarvan de gekromde vingers de moker krampachtig omklemd houden worden opengereten terwijl doffe gensters uit mijn granieten vermoeide hersens geslagen worden daar waar dromen elkaar omarmen zoek ik moedeloos naar een verlossend woord dat een gespeld gebaar verklaart

speculum

mijn doorzichtige spiegel is de weerkaatsing waardoor ik heen kan stappen zonder gezicht naar mijn toekomst toe zonder schaduw uit het verleden met mijn toekomst in het volle licht mijn onbegrepen toen laat ik achter me terwijl ik een blik probeer te werpen op mijn beeldloze zijn ik word de pelgrim die Bach speelt op een glazen orgel zonder toetsen terwijl eeuwig kaarslicht zonder flikkering mijn fantasie gevangen houdt ik wil de wereld laten stilstaan mijn verleden los laten voor een droomloze toekomst die rust brengt in mijn getormenteerde geest heeft mijn ongebreideld zoeken vruchten voortgebracht waarvan de oorsprong nergens en het eindpunt zinloos is en zal ik me ooit kunnen verzoenen met het onverzoenbare niets?