Jiggi

Gebruikersnaam Jiggi

Teksten

Tussen lymfoom en levenslust

Als een alchemist zoek ik in mijn brein naar het gevoel dat beschrijft hoe ik mijn woorden moet vormen. De uit kersenhout vervaardigde panfluit die uit de deksels van mijn hoofdtelefoon klinkt, geeft me het voorgevormde idee dat de fluctuerende muziek me kan helpen de letters op de juiste plaats te zetten. De parool laat echter op zich wachten. Vandaag ben ik geconfronteerd met gevoelens die sterk afbuigen van de doorsnee portie. Een man, bebaarder dan dat ik me hem kan herinneren, heeft bullen bij me losgemaakt die mijn dichtstbijzijnde vrienden me zelfs niet kunnen voorschotelen. Ik wil bij deze mijn woorden wikken en wegen. Niet omdat ik te gierig ben om ze los te laten op de wereld. Maar omdat ik zeker wil zijn dat ik iets kostbaars als hem niet als understatement teniet laat gaan. Ik omschrijf hem als kostbaar. Omdat dat het eerste woord is dat bij me opkomt als ik luister naar zijn geruststellende stem. Zijn vaderlijk voorkomen geeft me het gevoel dat ik nog veel te leren heb, zonder dat hij daar iets voor doet, behalve het zichzelf zijn. De liefde voor de betekenis van het woord, die hij onaantastbaar koestert en deelt met de wereld heeft me geraakt en geïnspireerd tot diep vanbinnen. Schrijven of meer nog, woorden hanteren, is niet alleen een kunst, maar ook een gave. Dat heeft O. me bewezen. Wat het helemaal af maakt is dat O. met bitter weinig zeggen een warme douch van gedachten en gevoelens op je kan laten neerdruppelen. Het is aangenaam en je geniet, maar je hebt ook de kans, als je wil, om tussen de druppels door te kijken. Om de onzichtbare uitdaging aan te gaan en het durven vragen stellen. Ik vraag me af of hij weet welk effect hij op me heeft… Eerlijk, ik had even tijd nodig om te vatten wat O. stond te vertellen, voor, tijdens en na ons optreden, waar hij de presentatie verzorgde. Eerst dacht ik te begrijpen wat hij zei. Maar vandaag weet ik dat ik er niets van begrijp. Geen sikkepit. O. heeft namelijk een harde strijd gestreden. Vene vidi vici. Ja, je leest het goed. Hij heeft het gewonnen van de vieze geitenwollensokken kankerbeesten, ons allen bekend. Een zware behandeling en een zestal blogs later, weet deze man me te treffen met de levenskracht die hij uitstraalt. Het belang en de waarde van het leven, die hij overduidelijk betekenis heeft kunnen geven gedurende zijn ziekteproces. Als verpleegkundigen worden we dagelijks in het heetst van de strijd gegooid. Het is niet onze strijd, maar we vechten van kortbij mee met zieke mensen. Ik hoef niet te vertellen hoe ontzettend weldadig en jofel het voelt om iemand gezond en genezen verklaard te zien naar huis gestuurd worden. Onze opvolging stopt vaak vanaf dat onze patiënt zijn eigen levensweg weer bewandelt in plaats van het opgelegde donkere bospad binnen het ziekenhuis. Om iemand als O. in mijn persoonlijk leven te ontmoeten en daarnaast te mogen ontdekken wat hij deed en doet met zijn leven, geeft me een sentimenteel gevoel waar mijn veronderstelde professionaliteit onder bezwijkt. “Tot de volgende, bij leven en welzijn.” We namen afscheid als quasi onbekenden. En toch was dit zijn hartelijke afscheidsgroet aan mij. Maar niet de laatste. Want O. gaat verder met zijn leven. Hij is een winnaar.

Jiggi
0 0

Pinteliere potloodgat

Er was eens een meneertje, zo licht als een veertje. Zorgen voor anderen was wat hij deed, met lief en met leed. Van ziek naar gezond en andersom, het meneertje, zo licht als een veertje, werkte zich krom. Van spuug dat de kamer rondvloog tot een dame die tegen hem loog. Nooit stopte het meneertje, licht als een veertje, met werken, vol passie en vervuld met vuur. Uur na uur, dag na dag, week na week. Tot het meneertje, licht als een veertje, telkens een beetje meer woog. Drama en blijdschap, bed na bed, soms droefheid, soms pret. Het meneertje, zo licht als een veertje, voelde zich ondertussen verzwaren. Grammetje na grammetje kwam er verhaal en patiënten leed bij en kregen zijn lichte schouders meer en meer te verduren. Hij voelde zich niet meer zo licht als dat befaamde veertje. Tijd om zijn draaglast te ontzenuwen, het ontknopen van zijn eigen kluwen. “Pinteliere potloodgat, dit mag niet blijven duren!”, vloekte het meneertje, nu iets minder licht dan een veertje. Nog meer spuug, nog meer drama. Nog meer stoelgang en verhalen en al wat onder de noemer sappig valt. Het meneertje, zo zwaar als een veertje voelde zich buigen. Elke dag liep hij een beetje krommer, zwaarder en brommiger. Tot een wijze man, bijna volledig lam, hem vertelde waarom zijn gewichtig dragen hem kwelde.” Om nieuwe dingen in je leven toe te laten, zal je soms oude moeten loslaten. Mensen vergeten misschien wat je gezegd hebt, maar ze zullen niet vergeten hoe ze zich door jou voelden. Als je kwetsbaar bent zien mensen ook je kracht. Als je louter kracht uitstraalt, bouw je een muur om je heen. Volg je hart, want dat klopt. “ Het meneertje, een beetje zwaarder dan een veertje, voelde de intensiteit van die woorden. En dacht er wel tien keer over na tot hij ze in zijn gedachten hoorde. De volgende dag huppelde het meneertje, zo licht als een veertje, naar zijn werk en begon aan een twerk. Een lach links, een blik rechts, maar uitermate zichzelf huppelde hij zich doorheen zijn shift. De wijze man, quasi volledig lam, gaf hem zijn innigste blik en zei: “ Meneertje, lichter dan een veertje, u vliegt. “

Jiggi
0 0

Opleiding

Publicaties

Prijzen