Liesa Vosch

Gebruikersnaam Liesa Vosch

Teksten

Verlangen

Vervulbaar verlangen is bevredigend,verwachtingen hebben aan hun horizon nog de mogelijkheid ingelost te worden en lust mondt uit in rust die trilt in die  adembenemende spanning tussen onze lippen.mijn leven is aangevuld, niet opgevuld,door een haast perfect puzzelstukje, er moet wat bijgeschaafd worden, met een kleine leegte leren we leven, maar we komen woorden tekort om te beschrijven hoe het plaatje klopt op het ritme van onze sneller slaande harten Vervuld verlangen is vervreemdend,want elke opgevulde plaats laat ruimte voor meer vulsel als het maar stevig genoeg wordt weggedrukt en snel weer voor even vergeten onbewuste onbestemdheid blijft sluimeren Geen verlangen is voorgoed geruststellend, maar een gok, want elk draagt het tekort van eeuwige onvervulbaarheid en verhulling De vrees als voorafschaduwing van een altijd voor zich uitgestrekte, onbereikbare horizon van zekerheid, bevestigt de afwezigheid van bestendigheid.

Liesa Vosch
21 0

Wereld

De wereld leeft een leven,Er zijn geen miljarden aparte verhalen te ontrafelen want alles is verweven een kluwen van trekkende rekkers die op springen staan en deknagende spanning tussen ontspannen en knappen is een weinig vruchtbare strijdeen slopende vermoeidheideen tikkende tijd…bom Onze aarde is een bewegende bol, maar draait zot als een tol, bediend door een doelmatige hand die heerszuchtig wordt afgehakt zodat ze uit de bocht vliegt vanaf dan is het ieder voor zich. Weg is het geveinsde evenwicht dat ons in de waan hield elk autonoom en volkomen vrij te zijn onafhankelijk zelfs van wie we liefhebben onbewust van de angst alleen te zijnen als kiezend wezend gevolg te hebben want waar richten we de pijlenvan onze strakgespannen bogen op als we niet in cirkels willen blijvengaan en gaan en gaan en gaan en stop.  

Liesa Vosch
9 0

Letters gaan op reis in gedachten

Als ik schrijf is het alsof ik reis,Naar een wereld hier ver vandaanWaar puur geluk nog kan bestaan,verwarring verbeelding vormt En schichtig niet kan zijnin de heimelijkheid van woorden.Vluchtigheid die voor altijd blijft,Snelheid die structuur aanbrengt. De letters wachten in keurige rijtjesom woorden te vormen,Werkelijker dan de tastbare wereld,Vrijer dan de vreemde vormelijkheidZe dringen niet, ze drammen nietZe steken korte woorden niet voorwant ook zij hebben een punt en recht om een zin te vinden,te bestaan in een boek

Liesa Vosch
20 0

Tijd

De tijd kijkt op de klok,rekt zich uit, draait zich nog eens om.De tijd neemt zijn tijd. Voorlopig, voor korte tijd, wil hij nog niet lopen,maar even blijven liggen. De seconden tikken op zijn hielen, ze worden ongeduldig, hun tijd raakt op, te laat voor hun tel. Ze weten niet wat eerst is,of ze hun volgorde volgenwanneer die niet wordt beslist. Onbepaalde tijd later (ver)strijken de langzamere minuten neeren begint het aftellen naar hetonbestaande tijdsbesef weer. 

Liesa Vosch
14 0

Toekomst

We denken de toekomst te wetenof op z’n minst enkele opties  uit te kunnen sluitendoor plausibele aannemelijkheden  voor zeker te nemenen blind te zijn  voor het onzinnig ogende,maar dat onmogelijke is zulks zeker niet wanneer het ter sprake kwam  in een gesprek dat  misschien gevoerd is tussen gekkenmaar het blijft nog altijd  een mogelijkheid als onzin in hun zinnen  zin heeft gevonden.We verwachten bijna het onverwachtebinnen het interval van wat valttussen de mazen van het te fijne netdat onze gedachten geworden zijn,de onacceptabele optie wordt dan toch aangedurfdwant voor sommigen lag het net anders geschakeerden waren de mazen volslagen omgekeerd. We vallen uiteindelijk allemaal in de valkuilvan wat de wereld geworden is:fout, in mijn ogen die afgeschermd wordenvoor wat mijn gedachten niet willen zienfout, in mijn gedachten die afschermen wat mijn blik opvangt en mij doet denken,die ronddwalen maar nooit verdwaald zijn,die een nieuwe weg ontdekken, maar de weg nooit kwijt zijn.Mijn voeten zullen me naar de valkuil leidenen dan zal een net mij opvangen,het net waardoor we kijken en gedachten gefilterd worden,als het geruis langs de randen van mijn gehoor.Het zal dat net zijn dat mij opsluitin de valkuil die ik zelf gegraven heb. 

Liesa Vosch
3 0

Een stad is nooit verlaten

Zoals ook het voetbalveld achter mijn huis nooit verlaten is. De voetballers hebben het verlaten en uiteindelijk ook de kleedkamers, de douches en tribunes maar niet nadat hangjongeren er flessen drank en lege pakjes sigaretten hebben achterlaten en wij de daken van ons clubhuis. Maar niet nadat diezelfde hangjongeren en kleedkamers, douches en tribunes ons hebben achtergelaten met herinneringen aan avonturen en ontdekkingstochten.   Zoals de schapenwei achter mijn huis nooit verlaten is. De schapen hebben het verlaten, maar niet nadat ze ons hebben achtergelaten met herinneringen aan wilde achtervolgingen en verlegen toenaderingen.   Zoals ook mijn ziel nooit verlaten is. Jij hebt me verlaten, maar nu laat ik een deel van mezelf achter op het wijde veld achter mijn huis, waar houthakkers bomen dwars hebben laten liggen en ik heb mijn gedeelde gedachten erbij neergelegd. Waar de omheining na telkens teruggetrokken te worden in net niet dezelfde vorm uiteindelijk toch vaststaat door onze klauwende vingers en klauterende voeten. Waar de herinneringen aan jou zijn ontstaan en opgeslagen, toegankelijk en bereikbaar voor mijn ontoereikende geest. Waar alle organismen een plekje veroverd hebben en zich in mijn ziel begraven hebben.   In een stad zijn dit de straten, bedoeld om voertuigen door te laten als de omheining bedoeld om schapen binnen te houden, vertrappeld door de shoppende stappen. En in de stad ben ik de hangjongere die brandjes sticht.  

Liesa Vosch
0 0

Herinneringen in vergetelheid

Ik herinner me, heb een herinnering. Een beeld in mijn gedachten.    Maar ik zie het niet.    Alsof de herinnering weggedoken zit achter een matglazen wand.    Ik mag het niet zien.   Ik probeer de herinnering  door de wand naar me toe te trekken. Te ruiken. Te proeven. Te voelen.    De herinnering blijft bonken en bonken, maar de wand breekt niet en zo ontglipt het me telkens weer.   Ik zie door de matte muur enkel  vage vormen en silhouetten. Onbreekbaar glas beraamt  het gissen naar gedachten  zonder beloften.   Het ware gevoel verhullend met vergetelheid.

Liesa Vosch
0 0

Verdwijnen

Ik zou graag eens willen verdwijnen, gewoon onopgemerkt blijven.  Zonder dat iemand me achteraf komt vragen, waar ik gebleven was.  Iedereen kunnen zien,  maar niemand moeten zijn.  Alles kunnen meemaken,  maar niets moeten doen. Overal kunnen gaan, maar nergens moeten geraken.  Ik zou graag eens willen vergeten,  gewoon aan niets denken.  Zonder dat iemand me achteraf komt vragen, wat ik mij nog herinner.

Liesa Vosch
14 1

Herfst

Zoals de zon in de wolken  zilver gaat schijnen, laat hij de bladeren in goud verschijnen.   Vlammende kruinen worden geblust door druppels, als een snelle stortvloed van tranen, die de droefenis uit de hemel leidt.    De gulden lach  van een gezellige herfst verdwijnt haastig in vergetelheid   Tot ik met stappen stop en stilsta bij het bewegingsloze begin van de zoektocht naar vrijheid van een dwarrelend blad  in de vlug vallende herfst.    Gelukzaligheid zal gevoeld zijn.   Ik kijk naar alle kleuren bruin,  beroofd van bewondering, besmeurd met de ballast vuil te zijn in plaats van prachtig in zijn verscheidenheid.    Verlang naar de gezellige warmte van vuur en chocolademelk.  Snuif de geur op van aarde en regen en laat het binnendringen, een pagina omdraaien in mijn hoofd en met de schitterende schilderende kleuren en geuren het verhaal van de herfst beschrijven.   

Liesa Vosch
0 0

De eerste keer dat ik onder de sterren sliep

Voor de eerste keer Zie ik de sterren zo helder Verlichtend in de vlakke duisternis  Terwijl de wind me wiegt, Zachtjes. Heen en weer en heen en Zingt. In een dromerig duet met de  blaadjes van beschermende bomen. De lichtpuntjes vervagen  en worden vervangen  door de volle duisternis  van dromende ogen. 

Liesa Vosch
2 0

Ik dans in de hemel

Een zachte zomerbries zwaait naar me.  De geur van het gras gebaart naar me.   Ik kom en zonder kijken zie ik diamanten dauwdruppels, scherp schitterend schoon.   Voel vrijheid van verrukking, van liefde voor leven,  lieftallig laten talmen.    Hoppend, draaiend,  huppelend, trippelend  Vlieg ik vrij voorbij  warme, wollige wolken.    Ik dans in de hemel. 

Liesa Vosch
14 0

Herinnering

Herinnering          Herinnering... een schets in de spiegels van gedachten, wordt eindeloos weerkaatst en  elke keer dat men zich herinnert, buigt het beeld een beetje af. Vervormt en verandert met de traag vorderende jaren.   Een herinnering als tranen verscholen en verstopt achter een spiegel van gemaakt geluk om bij ieder droevig denkbeeld zachtjes tegen het glas te tikken tot er een barst verschijnt, in dat geluk en een twijfelachtige traan tevoorschijn komt, een verhaal vertellend van verdriet.   Een herinnering zo groots en machtig dat het onverwacht... Verward en verloren de spiegels breekt zwerft doelloos, door het geheugen om uiteindelijk achter donker glas te verdwijnen. Voor het leven verborgen, achter herinneringen gevormd tot vrije, vluchtig vliegende golven van een geur, geluid, een gevoel. Mooi en lieftallig, met een zacht muziekje,  vrolijk als een kinderlach onmerkbaar en onmisbaar op de achtergrond. Een herkende glimlach, die wreedheid ontwapent en de wereld overwint.

Liesa Vosch
5 0

Opleiding

Publicaties

Prijzen