RD

Gebruikersnaam RD

Teksten

Opgekuist

Natuur was dik en warm geworden, net als voor ik toevertrouwd werd aan economie en me liet verzoenen met het ritme van mijn adem.   De welgekende roze vissen kusten me hun mededogen toeen ik vergat het knappen van mijn navel, voelde me plots deel uit maken van hun school.   Ze zwommen niet echt bij verrassing om me heen, ook al durf je dit niet te verwachten. Nood verleidt ons tot het achten van de eerste wet. We weten dat van elkaar. Herinner je je nog?   Of is je hoofd net als het mijne aan het fietsen langs het speeltuig van het Maximiliaanpark, waar de van hun bomen te ver weggewaaide bladeren worden opgekuist, zoals men zegt.      

RD
0 0

Het beweegt

  Ze zei, ik moest dat wel begrijpen, zie je. Alles draait, er wordt besloten.Uren worden uren die dan overtallig zijn en alles krijgt de kleur van virtueel.   Nu blijkt, ze hingen daar: m'n doelen, nagedachten, al m'n procédé's, ergens tussen neergeschreven nagalm van hun oude plannen en hun oude loyauteiten in.   Het is het seismisch golven van de dingen, zie je. Ratio, haar acoliet gevonden in het praktische besluit dat opgaat in een stroom van praktische besluiten, in een ongeboren organisme, navelloos.   Ik ben geen vluchteling vandaag.Ik ben bij mij, genesteld in de dingen die hier zijn, dus ik begrijp het, uit het ongerijmde toch dat ik net hier ben, in deze school en in dit denken.   Al zoekt de vraag haar weg: Hoe is het dat het beweegt? Een antwoord is nog steeds te hoog gegrepen. Dat was vroeger geen probleem.    

RD
7 1

Egied Van Broeckhoven

  Waar kan ik je vinden Gied?   In de straten van de grootstad schuift de schaduw van je voetstap mijn herinnering voorbij.   Je vrienden spreken nog. En je naam leeft voort in boeken: je deelde in de stroom, je was de stroom, of men nu zegt: een arbeider, of men nu zegt: een ziener of een heilige, dat laatste wel pas na de heilloze tragiek.   Je fluisterde een woord. Dat dra een weg doorheen de spleten en de kieren sloop, een traag woord dat zich opkrult als een vraag wanneer wij het vergeten te vermijden.   Zij luisterden en zij vroegen: deze nieuwe lichting, hier gekomen toen hun hier-zijn onze zaken vereenvoudigde.   En jij luisterde en jij vroeg, hiermee aan hun verhaal voorlopig een begin en einde schenkend in de warmte van de huiselijke kring.   Waar zal ik je vinden, Gied?   Jij voor mij voor eeuwig in het niet-zijn in een hoekje? in een kamer? in een ergens in een taal die ons niet aangaat die ook nooit van ons zal zijn, misschien ooit wij van haar?   Je noemde dienaangaande God. In Anderlecht, in de Wayezstraat, bij 't bewerken van het staal, herkenden zij Hem in het niet-zijn hoe jij was. Maar daarover wil ik zwijgen in de taal die mij gegeven is.   Waar kan ik je vinden, Gied?   In de monding van mijn zelfbesef wil ik je herkennen in het voortgaan van erosie. Wat verdwenen is blijft langer dan het was.            

RD
0 1

Pyongyang 10-08-2017

Laat je nog eens opschrikken door Bijbels taalgebruik, het is zo lang geleden dat de tijden daarmee dweepten.   Rumoer en razernij bevolken het onderschedelse van pafferige mannen, gevat in strakke pakken.   Het heeft met credibiliteit te maken dat men dreigt miljoenen over het hoofd te zien wanneer men aanbelandt bij het adequate antwoord.   Alles ketst nu nog in taal: het opbod van de adjectieven is de poëzie der naties. Gedijend werkt ze zelden naar een einde toe:   zolang de dichter in het woord zijn meester kent gebeurt alles en voltrekt zich niets.   Welaan, welaan, sta op dan, meester- dichter, leer ons nergens heen te willen gaan.   En voed de wijze vorst op die de duizend zielen geeft wat zij verdienen: ooit zonder naties onder wijsheid zelf te leven.  

RD
0 0

Je legt je vinger op mijn wimper

  Je legt je vinger op mijn wimper streelt mijn ooglid toe en doet dat nog eens.   Je fluistert zoekertjes mijn linkeroor in, sluit mijn rechteroor voor al te grote zorgen van de wereld.   Je wroet je vingertoppen in mijn borsthaar vast en neuriet melodietjes uit mijn kinderjaren.   Je heft mijn boycots op en ziet me minzaam knipogen naar het waggelend voorbij gaan, daarna dankbaar tellend wat bleef kleven aan mijn haren.   Je trekt me weer de baan op, helpt me er-zijn als het langzaam dalend laken dat ik uitwierp.   Je leert me weer te geeuwen. Je vindt de balsem voor mijn suizend, tollend hart uit.  

RD
0 0

Poëtica

Wereld, haast verzwolgen door de vloedgolf: trek me naar je toe. Verbaas me, wees me telkens weer de baas.   Weet wel: ik wil dit lot aanvaarden nog zolang de drift de klei speels naar zijn hand kan zetten en de chaos haar beschildert met haar binnenwereldse motieven.   Kosmos, haast vergeten tussen 't streven; borrelend brouwsel van de alchemist, tijdelijk gedijend tussen twee explosies in, aanvaard mijn mond, mijn lippen en mijn pen   en zuig hun vuur het onbestemde in, tot de as van wat nog niemand zag een grens markeert en ze zeggen: bof, niet slecht, daar spreekt wel leven uit. Daar spreekt wel leven uit.  

RD
0 0

280717

  Verdraag geen gezag dat van gedaante is veranderd.Heb geen oor naar deze nieuwe mens. Hij sneed de brede weg af, loste doodgemoedereerd de ballast die het ruime hart aan het bestaan verleent:           een gemoed, verdeeld door zijn begrip voor de gebreken van zijn vrienden;           de kleine overdaad van enthousiasme;           de lieve aandacht voor het onvoltooide in zichzelf;           de poedel, diep van binnen, die geaaid wil worden.   Sla geen acht op deze man. Geef geen greintje van je aandacht aan hem. Laat hem schrapen voor het voer voor zijn inwendig monster en zie rede's gek in hem: de nasleep van verdreven sentiment. Niet meer. Geen gids, geen leider, mentor, halve god. Een komma, die de zin niet afbreekt, slechts gevaarlijk als wij er een punt van maken.  

RD
0 0

De bunker (Buchenwald 20-07-17)

Twee bij drie bij drie veel groter niet.   En met een deur op maat van kleine lui met sleutels.   Maar de tijd, de tijd dat zij hier zaten lagen hingen   Langer bleef het krachtige gestel.   De zuivere ziel weerstaat, gebiedt agressie over zich als teken. Zo was het en zo zal het altijd zijn, ook al willen wij het niet.   Het is een wet van leven dat nooit echt verdwijnt.Neen niemand van hen, die ooit echt verdwijnt.   Of het zijn een Koch, een Sommer:   opgeschrokt           door wat zij een naam gaven vergeten           in hun blank bedekte graf versteend           tot schrikbeeld dat trekkend en schokkend ons tot hoop dwingt en slechts daarom nog bestaat.  

RD
0 0

Goed dat je er bent

We lezen over daklozen en burgemeesters We lezen over ziekenhuizen, scholen en hun keukens We lezen over Publifin over de decumul We lezen en we lezen.   De herauten van de ontvoogding schreeuwen om een intellect publiek genoeg om echt van ons te zijn en scherp genoeg om onze roes te breken. Maar de navel van de wereld ligt nog steeds te sussen in de legkast van de buren. Ach minister, laat het nog maar even duren, de illusie dat wij niet van gisteren zijn dat 'wij' niet van gisteren is.   Want wij slapen in de lange gangen en wij wachten met een ticket tussen onze tanden op een interview, opnieuw. Wij reiken naar de hand die ons weer wegwuift en wij grijpen haar en leggen haar maar zelf op onze schouder. Goed dat je er bent. Ook jij. Heel goed dat je gekomen bent. We hebben je echt nodig.  

RD
0 0

Geen gesprek maar een gedicht

  Goeiedag mevrouw, meneer, ga zitten, uw zoon, ziet u, zijn geest spreekt van geweld om een gedoemde liefde: een kwetsuur die smeekt om erger opdat wij iets zouden zien.   Ik weet, u wil het beste, maar het beste laat zich soms niet grijpen: zijn onmogelijkheid moeten we hem gunnen. Hij is slechts een joch, een zoekend kind, omzwachteld   met muziek die haast vergeten was in typische verlorenheid. Zie het als de beste kunst: ze mag er niet zijn en dan komt ze, als ze er niet kan zijn.   Ik zie mevrouw, tranen lopen langs de kanten van je wanhoop, dat begrijp ik, maar je zal hem niet méér vatten door te willen. Wij zijn samen onvermogend en we kunnen alles: dat is ons dilemma.   Hij zal ons de toekomst wijzen waar wij hem in gaan geleiden Dat staat ons te doen en dat staat ons te wachten. Het droogt je tranen niet maar meer kan ik niet zeggen.  

RD
3 0

Aangereden wild

  Aangereden wild vertraagt de tred van mijn bestaan. Het gebeurt voor je er erg in hebt. Je stapt dan uit, je kijkt en schudt het hoofd. Zo zonde.   In mijn hoofd zie ik de levendige bossen en daarin de eindeloze reeën. We zijn nog 1994. Eeuwigheden, slim verhandeld onder generaties wegen slechts voor wie de traagheid heeft omarmd.   Maar als jij me zegt dat jij niet weet of morgen nog, dan is slechts dat mijn waarheid die van tel is. Zonder al te zijn, zo is ze er als enige.   Gelukkig is die weet: wanneer de zeearm straks verdwijnt, dan komt, zonder pardon, het water morgen weer het zand bedekken.  

RD
0 0

Verlangen naar de Maas

  In ons verlangen naar de Maas schuilt de aarde van ons er-zijn. Het was maar water onder ons maar de stroom grijpt ons nog steeds, vervoerd zoals alleen door diep herinneren.   Het waren dagen zoals andere maar hun gedweeë achteloosheid - kijk die kleren achter ramen - mengde zich met een besef.   Er vallen weinig woorden in die aarde van ons, meestal vallen ze er naast. Maar toen zei je: "Nu is het heel anders."   Wat geworden was, is nu nog steeds. We zijn er, en het is hier goed. We helpen elkaar en we vinden elkaars tederheid zo nu en dan.   Het water, dat dat nog moet komen, zal wel op ons wachten.  

RD
0 1

Camilo

Soms zie ik ze pruttelen doorheen je blik: geisjers van gekwetst verlangen. Je deinst terug en eist je eiland op, alsof je waarschuwt: “Betreed dit slechts op mijn gevaar. Vertel maar niet te veel en zoek niet, want je weet niet. Neen, je weet niet.”   Wat zou het met je doen, Camilo, mocht ik zeggen: “Ik herken”?   Neen, laat je niet verstrooien tussen het gesneer van deze tijd. En hef niet, slik niet... Kom, niet anders dan je bent, in verzen en reflecties. Voel je thuis in je ontreddering, als een vriend, vulkanisch onverstoord onder zijn vrienden.  

RD
0 0

zachte klei

  Verlos je lippen van de toets van warme thee. Proef je druif met smaak, maar laat ze dan half achter. Laat de krant maar open liggen, daar waar ik ze vinden zal. Spoel je tas af, voel wat druppels zich verspreiden langs de groeven in je hand. Rek je vingers. Wek me, met het rood dat jouw gezicht voor mij bewaart. Vraag me wat er is, maar laat je haren vrij. Liefste, word weer zachte klei.  

RD
0 0

Opening Sluispark Leuven

Het was een goede tijd. Een horizon werd onder- broken door een schouwspel van bijeengebouwd reliëf. Het braakland van verloren industrie was omgetoverd tot een stijlvol park.   Je schrok terug toen ik je hand vastnam. Het was een mooie dag. De keizersberg laat zich nu moeiteloos bedwingen want wij weten dat wij kunnen praten langs haar hellingen.   Je stelde me niet voor aan je collega maar dat gaf niet want je zocht mijn hand daarna en krulde erom heen totdat we eindelijk de traagheid die ons lag ontdekten. En we hebben tijd.   Een tijd ligt wakker om ons tot we haar in slaap sussen, daarna weer zachtjes haar de nieuwe dag in brengen.  

RD
0 0

JC

  Zo nu en dan maakt het beest ons het hof. Of zou dat niet mogen?   Ik zie het in je wijdgesperde ogen In je heenkijken, hoor het in de stem die van je wegholt.   Op jou bouw ik mijn school.   Jij bent beest genoeg om als het hard gaat waaien op me toe te stappen   Er te zijn   Iedereen herkent. Je bent gekend.      

RD
0 0

Maas

  Onder ons door   de Maas   en wij   slechts wij   aten   dronken   werden   wij   steeds meer   steeds wij.  

RD
0 0

Wind waait verder

We zullen recht staan, het bruin van het gewroet van onze handen nog getekend op het traanvocht dat ons kijken soepel houdt.   We zullen recht staan en ons herinneren hoe de wind slechts gras bewoog en ons voorbij gaan treiterde in de weerbots van beton.   We zullen weten waar ze heen waait, en haar dansen langs de vijver die wij groeven en haar glippen door de struiken die wij plantten zullen wij bewaren tussen onze vingers.   Ze loopt ons na, ook nu. Ze draagt tot ons de geur van zoete appels. Met alles moeit zij zich, maar wij doorstaan van niets of niemand meer.   Onze strakke huid raakt zij als eerste tot verdwijnen. We kunnen verder.  

RD
0 0

261216

Daar Windhoos van mijn hier Werpt mijn ogen stuiterend de snelweg op.   Gisteren Klankkast voor vandaag Houdt stilte levend als een routeplanner.   Jij Liefde van mijn hart Wil je me leren hoe je zit en hoe je drinkt Of hoe je met je kousenvoet de grond aanraakt   Wil je me leren hoe je naast me staat en seitan snijdt   Soms ademt heel het huis van jou   Soms duurt het even voor ik durf te kijken of je er wel bent.      

RD
0 0

Enkel een kop thee

  Enkel maar de tik van een kop thee op hout - zo neergezet door jou met de finesse van een eerste aanraking - golft open in de ruimte vult mijn zenuwbanen met iets als verwachting   met iets als het eerste en het laatste en ook alles tussenin.        

RD
0 0

Abdij van Park

Haast gewichtloos ga je langs het riet. Beschut, voor even, onder het gebladerte van zij die eeuwen kunnen blijven staan.   Ik zie je en ik nader, toch behoedzaam voor de wortels die zich naar het oppervlak hebben gewurmd .   Ik kijk je rug eraf en wil je even terug zoals je was voordat je in mijn blikveld kwam. Wat moet ik zeggen?   Je draait je om voor ik kan benoemen. Neem dat van me,  blaas het weg,  zeg het niemand   en we gaan dit pad totdat het ons uit handen geeft.  

RD
0 0

Alfabet

  Als een doldraaiend reuzenrad gloei ik voor je ogen   De ruimte in me wil ontlenen aan de ruimte tussen ons.   Je praat gedecideerd alsof dit allemaal maar half bestaat   Je zegt: aleph is de eerste letter   Een alfabet krijgt ook de tijd voor het in een steen gebeiteld wordt.   - Er zit romantiek in hoe je me hier afwijst -   Aleph is dan maar de eerste letter   die een tijd de ruimte tussen ons kan dragen    

RD
0 0

Nu

Tovenaars betoverd wij twee schuddend van gedeelde kennis die we voor elkaar geheim houden.   Ik scheer langs je heen. Jij verschuilt je achter wat je vinden kan: een kom havermout vandaag.   Ik droom van staptochten en douches. Het is hetzelfde als het tot hetzelfde leidt.   Bij tijd en wijle zal ik claimen dat wij trekken aan de kar van een zorgvuldig opgedeeld verleden.   Maar nu tollen wij meegesleurd als bij een dijkbreuk door hetzelfde driftig water   De gedachte aan een horizon één voor één achter zou ons nu misleiden.  

RD
0 0

Chevetogne

Tijd heeft tijd nodig om weer te verdwijnen.   Gisteren pas besefte ik dat jij me dat wou geven: verdwenen tijd. Zo hoefde ons gesprek niet meer te duren. Goed was dat.   Maar deze paradox voorbij kan jij, kan ik misschien niet zonder tijd   Zodra er in het zand contouren van een huis verschijnen.  

RD
0 0

170616

Het vleit zich neer     op je hoofd   of op je hand     het heeft de kracht van een gezegde   maar klinkt zacht als mos     het laat je   zoals jij dat zelf niet kan     het vergeet   en trekt je binnen     in een lach   een fluistertoon     een vriendelijke stem   zo onverwacht, zo lieflijk     als een jongedame die examens draagt  

RD
0 0

Met eigen ogen

    Ik zag met eigen ogen   voor het eerst   hoe jij mij in je op nam,   een nieuweling   een blij verwachte,     met een blik   die bij de bron   gewassen was     Armoe tierde welig   in je spreken en je zwijgen   Toen ik naliet   het eerste en het laatste   woord te willen zeggen.  

RD
0 0

Keurig in formaat

  op kousenvoeten omdat de eerste stap altijd het einde van gewenning is   gaat hij over de neergelaten brug: ingetogen, een verleden achter zich: een afgeworpen bolster   halverwege wist hij dat hij nu zou leren kijken naar het dansen van de dingen achter alledaagsheid.   Er komt geen einde meer aan intuïtie nu de draak weer vuur spuwt   in een vol archief waar lege bladen keurig in formaat Gestapeld zijn.  

RD
0 1