Interieurstudie
Ze schuift haar modieuze bril op haar hoofd.
“Strak, uitgepuurd en hedendaags” zegt ze terwijl ze me aankijkt.
Ik wil het plan dat ze me voorschotelt bestuderen maar haar donkere kijkers blijven mijn blik vasthouden.
“Architecturaal dus … “ opper ik terwijl ik naar een vervolg zoek.
Ze lacht omdat ik een breed woord gebruik. Beschouw het asjeblieft als een bevestiging, denk ik. Mijn mond trekt kurkdroog. Haar ogen lachen mee en worden spleetjes waarin haar bruine irissen glanzen. Mijn lichtjes bezwete handpalmen wil ik ongezien aan mijn broek vegen maar ik besef dat ik dit beter laten kan.
Toen deze amazone de showroom binnenwandelde flitste één indruk onmiddellijk door mijn hoofd, het sublieme ruitertype, pur sang. Perfect figuur, strakke blik, smalle sensuele lippen zonder lipstick.We hebben het over organisatie en invulling van de ruimte. Haar slanke handen glijden over het papier.
“Hier had ik graag mijn werkdriehoek gepland” zegt ze enthousiast.
‘Werkdriehoek’ ik smelt.
Vakjargon is haar niet vreemd. Haar handen zijn ongelofelijk sexy, satijngladde huid, licht gebronsd, kort geknipte nagels.
Haar kapsel oogt wild en toch netjes. Kastanjebruine haren -als manen over haar schouders en rug geschikt- blaken van gezondheid.
“Welke inbouwapparaten raadt u mij aan? Ik kook namelijk veel zelf en verras graag mijn man met een culinair hoogstandje”
Mmm, regelmatig thuis én gehuwd, géén jachtluipaard dus. Looks brengen me steevast in verwarring, overgieten me met de wildste voorstellingen. ‘Dimmen dus die gedachten’ leg ik mezelf op. Omzichtig schudt ze haar haardos naar achteren. Onwillekeurig moet ik aan een reclamespot voor shampoo denken. Alhoewel ik vermoed dat ze heel zeker weet welke kooktoestellen ze wenst, laat ze zich door mij door de showroom loodsen alsof ze mijn parate kennis wil testen.
“Dit merk kan ik u ten zeerste aanbevelen.” zegt een stem die niet van mij lijkt te komen.
Zo’n cliché heb ik nu nog nooit in de mond genomen. Ik voel me als een gewichtheffer die koorddansen moet. Wat ik verder vertel raakt kant noch wal maar ondertussen kan ik mijn ogen niet van haar afhouden. Het voelt magisch. Een beetje zoals dobberen op een luchtmatras bedwelmd door een hoge middagzon terwijl het je geen barst kan schelen of de waterval eraan komt of niet.
Ze maakt me duidelijk dat ze een onberispelijk afwasresultaat wenst.
“Dit model vaatwasser, mevrouw, zal u ervan weerhouden ooit nog een wijnglas met de hand af te wassen…!”
Daar had ik nu toch wel dé oneliner van het jaar te pakken !
Weer volgt die geheimzinnige lach. Ze zwijgt en buigt zich lichtjes voorover terwijl ze het interieur van het toestel in zich opneemt. Haar bloedmooie handtas van soepel leder houdt ze dicht op haar heup geklemd. Ik let op de elegantie van haar bovenbenen in een donkere legging gehuld, haar lichtjes gespierde kuiten die in gedistingeerde zwarte laarzen verdwijnen.
Het charmante is dat ze niet eens groter is dan ik zelfs niet met haar schoeisel op hoge hakken. Dit te constateren laat me nog een tikkeltje waardigheid. We eindigen in schoonheid en ik met de belofte een ontwerp uit te dokteren om ú tegen te zeggen. Dan verdwijnt ze door de inkomdeur en uit mijn blikveld, een zweem van haar zoet prikkelend parfum achterlatend.
Nooit heb ik haar weergezien. ‘Een toerist’, zeggen wij dan onder keukenpieten.
Maar uitgepuurd, ja dat wél !