Een vrouw had een weelderige derrière.

23 nov. 2013 · 17 keer gelezen · 2 keer geliket

Een vrouw had een weelderige derrière. Zelf vond ze dat prachtig want als je van goede wil was, kon je letters en woorden onderscheiden op haar billen en mits een beetje oefening, kon je die letters en woorden tot zinnen vormen die dan samen een verhaal werden. De vrouw kon het verhaal zelf niet lezen maar ze liet het zich door haar minnaars voorlezen. Het was telkens een ander verhaal omdat iedere minnaar op een andere plaats begon met lezen en zelf bepaalde waar de woorden hem naartoe leidden. Soms gaven de woorden de richting aan maar het gebeurde ook dat er zoveel ruimte tussen twee woorden was dat je alle kanten uit kon. Toch wezen de woorden globaal gezien naar één centraal punt. Daar eindigde het verhaal. Als je tijdig van richting veranderde ontstonden er nieuwe intriges en verwikkelingen. Een happy end was niet altijd verzekerd want als de vrouw met haar billen bewoog, raakte je als lezer het noorden kwijt. Dat kon dramatische gevolgen hebben. De vrouw had een bruine getaande huid maar haar afkomst deed er niet toe, zei ze, want haar poep was multicultureel. Op haar linkerbil kon je van links naar rechts woorden in het Latijns alfabet lezen. Die woorden vormden meestal spannende maar soms ook hele mooie en ontroerende verhalen en een kundig lezer wist hier en daar een gedicht te ontwaren; het was alsof zo’n gedicht plots ontstond terwijl je even met de ogen had geknipperd. De vrouw hield het meest van de minaars die ook tot gedichten kwamen. Het stemde haar melancholiek. Op haar rechterbil kon je van rechts naar links lezen. Daar zag je Arabische tekens en wie ze lezen kon, verhaalde over prinsessen, volbloedpaarden en verre uitgestrekte woestijnen. In die verhalen kwam nogal wat moord en doodslag voor. Als je van boven naar beneden las waren het reclameslogans of Chinese tekens die je ook wel op menukaarten ziet. Wie van boven naar beneden las was altijd snel klaar en kon dan meteen vertrekken. Dat vond de vrouw niet fijn en dat soort minaars hoefde nooit meer terug te komen. De vrouw hield zelf het meest van de verhalen op haar linkerbil maar als de lezer te vlug naar de plot dwaalde liet ze een diep gegrom horen. Dan schrok de lezer. Sommige minaars konden zich herpakken en dwaalden nog lang rond tussen de punten, de komma’s, de vreemde ontwikkelingen en de heerlijke woorden die samen onafscheidelijke zinnen werden. Als een verhaal te lang duurde draaide de vrouw zich plots om en slokte de minnaar op voordat hij naar adem kon happen. Daar genoot de vrouw nog het meest van.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

23 nov. 2013 · 17 keer gelezen · 2 keer geliket