Een blad papier dat naar me lacht...
Voor mij ligt een blad papier, dat vrijmoedig naar me lacht,
een onbeschreven vel papier, dat geduldig op me wacht.
't Blad lijkt me wel toe te spreken en het kijkt me helder aan,
"Ga je gang", lijkt het te zeggen, "tijd nu om van start te gaan".
't Blad papier heeft dus het woord,
en het babbelt lustig voort :
"Geef me maar je mooiste zinnen, laat de woorden nu maar stromen,
schenk me nu maar je gedachten, vul mij met je zoetste dromen.
Wees niet bang, het zal wel lukken, écht, nu mag je wel beginnen,
schrijf maar heel erg warme woorden en beroer nu maar mijn zinnen.
Overwin nu toch je schroom en begin er alvast aan,
wees niet bang, wees onverschrokken, laat je toch een keertje gaan.
Denk er niet te veel bij na, schrijf dat wat je zeggen zou,
gooi er nu maar alles uit, al wat je ooit schrijven wou.
Schrijf maar heel erg onbezonnen, en heel vlug en vlot en vrij,
't is plezant, beschreven worden, 't maakt me ongelooflijk blij.
't Is toch zo onnoemelijk zalig, doe maar verder, doe maar voort,
ga maar verder met je krabbels, ik geniet van ieder woord.
Schrijf maar vrolijk en vrijpostig, doe het zomaar voor de lol,
voor je 't goed en wel beseft hebt, staat mijn hele blaadje vol.
Dan is alles heel plezierig, ja, het valt ontzettend mee,
jij bent blij en ik gelukkig, en wij allebei tevree.
Als papier ben ik tevreden, dat is toch wel vlot gegaan,
maar voor mij is dit voldoende, voor vandaag is het gedaan.
Wil je toch nog verder schrijven, wel oké, ik gun je dat,
maar ik kan niet langer blijven, 'k stuur je wel een ander blad."