Guido Belcanto zong ooit iets over botsauto’s…het melodietje zoemt door mijn hoofd wanneer ik mijn persoonlijke verkeersagressie-climax bereikt heb. Wat zou ik soms wensen dat ik in een botsauto zat, en die dikke mercedes rammen die mij net voorbijscheurde tegen 90 per uur, net op het stuk waar de snelheidsbeperking overgaat van 70 naar 50. De bestuurder gooide mij in de vlucht een verwijtende blik toe, als was ik een crimineel die al het verkeer tegenhield. (Naar alle evidentie is het waanzin om hem echt te rammen met mijn 15 jaar oud mazda’tje dat ik elke dag op mijn knieën dank dat het mij nog naar mijn werk en terug wil brengen.) Als ik om de volgende bocht moet afremmen omdat het licht op rood staat en ik mr bigshot met zijn vette bak al aan het licht zie staan, laait mijn botsauto-goesting weer hevig op. Wat heeft hij nu meer bereikt dan zijn versnellingen naar de haaien te rijden, mogelijk bijna drie ongelukken te veroorzaken en ei-zo-na geflitst te worden? Nu staan we hier naast mekaar voor het rode licht te wachten. Time is money, maar hem heeft het tot hiertoe niet veel opgebracht. Mijn bloed kookt en op dit punt is de neiging heel groot om mijn agressie non-verbaal tot uiting te brengen, je weet wel, die geweldige middelvinger, het zou toch zo opluchten… Maar verstandig als ik ben, blijf ik braaf voor me uitkijken (god sta me bij, ik zou een moord begaan bij het zien van de zelfvoldane uitdrukking op zijn gezicht (‘Ik sta dan wel voor het rode licht, maar ik heb toch nog altijd een vette mercedes van drie miljoen hèhè….aaargh!’)).
Het licht springt inmiddels op groen en het vergt elk greintje zelfbeheersing in mijn vezels om niet als een gek op te trekken en mijn autootje daarmee de das om te doen. Meneer slaat linksaf, en ik kan het niet nalaten om hem in de spiegel na te kijken met een venijnige blik in mijn ogen. Zie ik hem toch niet stoppen voor een voetganger zeker, een knappe kortgerokte jongedame, die wil oversteken op een plaats waar niet eens een zebrapad is, ze glimlacht uitgebreid naar de galante man in zijn vette mercedes. Oh my god.
Door al dat spiegelkijken ben ik zelf niet met mijn ogen op de baan, en mis op een haar de spiegel van een slecht geparkeerde auto aan mijn rechterkant. Snel zwenk ik wat naar links, puur reflex. Oef.
Vijf kilometer verder is er een politiecontrole. Een agent beduidt me dat ik opzij moet gaan staan. Ik heb niet gedronken, ik reed niet te snel, gewoon routinecontrole. Niks aan de hand. Een andere agent stapt op mijn auto toe en ik laat het raampje zakken. “Gordelcontrole mevrouw. Mijn collega heeft u net nog uw gordel zien vastmaken. U weet dat het verplicht is de gordel te dragen?”
Uh, huh? Ik draag mijn gordel altijd, en vandaag was geen uitzondering.
“Excuseer mijnheer, maar ik had mijn gordel wel degelijk aan…” probeer ik nog.
“Mevrouw,… Mijn collega heeft gezien dat u uw gordel aandeed. Daarom heeft hij u laten stoppen. Ik zal u moeten beboeten.”
Ik ben sprakeloos, mijn botswoede slaat nu om in een uitzinnige razernij, die helaas geen enkele uitlaat vindt, het is immers zijn woord tegen het mijne. En gelijk of niet, ik heb te maken met een agent, en iedereen weet dat agenten uitzinnig woedende mensen nog eens extra op de bon zwieren voor smaad.
Dus ik zwijg.
Lijkbleek geef ik de agent mijn papieren, we wisselen verder geen woord meer. Als ik later thuiskom, nog steeds in onbegrip en zinderend van woede, laat ik mijn frustratie de vrije loop op de zitting van de sofa. Ik beeld me in dat het kussen Mr Mercedes is, dan weer de agent, dan weer Mr Mercedes, enz… Ik sla zo hard ik kan en probeer op telepathische voodoowijze beide misbaksels op zijn minst een paar ferme blauwe plekken te bezorgen.
Verkeersagressie is geen lachertje.