’s Zomers spreidt de stad haar straten uit, ze buigt
haar asfalt onder elke stap.
Ze zingt: ‘Moi, je suis chanteuse.’
Ergens in de verte luidt een kerkklok
en als ik vraag: ‘Is dat de maat?’, dan zingt zij: ‘Nee’.
‘Dansez,’ zingt zij: ‘dansez.’
- ondertussen trekt de massa
als een vloedgolf van oost naar west,
wij zingen; ‘Wij zijn vissen in het water,
in het water zijn wij op ons best’-
Een toeriste draagt haar camera
als een opzichtig sieraad om haar hals.
Zij kijkt zoals mensen doen die zich verbazen,
houdt dan plots halt,
-‘Doe joe want toe take a picture plies?’-
ze duwt het toestel in mijn hand.
‘Smile.’ zeg ik. Dat doet ze al.
Als ze zich over haar foto buigt dan zeg ik:
‘Het is vreemd, je ziet jezelf
altijd pas op het tweede zicht.’
Ze kijkt zoals mensen doen die iets niet begrijpen en ze knikt.
Later worden wij weer wat we waren, wat we liever zijn:
twee vreemden in een stad die ons niet kent.
-de massa schuimt en kolkt.
Wij houden ons wanhopig staande aan elkaar-
Je marche au pas, je marche.
Een man stapt andersom,
hij roept: ‘Mon Dieu, ik ben de weg aan het verliezen.’
Ik wijs naar het verlengde van mijn vingertop.
Hij legt zijn handen op mijn schouders
en we kijken samen in de richting die ik pas verzon.’
Boven onze hoofden zweeft een kind aan een ballon.
We staren, plaatsen onze handen boven onze ogen,
bouwen zo een afdak voor de zon.
Onze monden vormen ‘o’s’
waaruit alleen maar geschrokken stilte komt.
Ik zie een vrouw, ze groeit,
maar naar de grond. Ze loopt zo krom
dat ze haar voorhoofd schuurt als ze naar mij toe komt.
Ze zegt: ‘Ik zag je kijken.’,
plooit haar mondhoeken in iets wat bijna
op een glimlach lijkt, ze zegt:
‘Ik draag mijn leven op de rug, het drukt.’
-de massa breekt, ik schreeuw:
‘Nu sta ik als een paal boven water! Ben ik naakt?’-
De stad verschrompelt onder mijn kabaal. Zij roept:
‘Silence.’
Maar als ik voorstel om naar huis te gaan dan zegt zij:
‘Nee’. ‘Restez,’ zegt zij, ‘restez’.