Tijdloos

Evy
10 dec. 2013 · 0 keer gelezen · 1 keer geliket

Het was alweer een hele tijd geleden dat we nog samen gekomen waren. Een hele resem verworvenheden, vanzelfsprekendheden dienden teruggedraaid te worden. Omdat ze verkeerd bleken. Omdat ze in alle eerlijkheid een klucht van een idee waren geweest. Omdat we te zat waren. Te ver heen in de olie. Te diep in het glas. Tussen opgedroogde druiven. Rozijnen noemt men dat. En als je lang genoeg in de spiegel kijkt. Je gezicht. Onherkenbaar. In de schaduw van zijn plooien. Vind je dat niet raar? Dat wij spreken over oceanen. Over melkwegen als het moet. Dat wij zien doorheen muren. En lichtsnelheden. Vermorzeld. Zonder een spatje puin. En dat we ondertussen wegkwijnen in onze eigen duisternis. Vind je dat niet raar? Je zou het raar moeten vinden. Als je nadenken zou. Zonder vooroordelen. Zonder premisse. Hypotheseloos. Als een vrij mens.

We nemen er het lijstje bij. Te schrappen: Democratie. Emancipatie van de vrouw. Geld. Religie. Tijd. Als we daar nu eens mee zouden beginnen? Dat lijkt me haalbaar vóór de pauze. Koffie schrappen we vooralsnog niet. Thee? Dat blijft een twijfelgeval. Koekjes? Niet meer van deze tijd. Tijd? Nog verkrijgbaar tot de noen. Goed. Democratie, dus. Wat doen we in de plaats? Of schrappen we het gewoon? Niemand zal het merken. De mensen hebben nooit echt iets in de pap te brokken gehad. We behouden de formaliteiten nog één, twee, drie decennia. Gommen elk jaar wat weg. Tegen 2050 weet niemand nog dat het ooit anders was. En tussen haakjes: Het evolutionair verdwijnen van de noodzaak tot herinnering loopt gesmeerd. Geen kat die het merkt. Hersenen passen zich aan. Google eyes. Externe geheugenunits. Gigabits & bytes. Vol manipuleerbare informatie. Beheers het verleden. Bepaal de toekomst. Het heden is een illusie. Next. Emancipatie van de vrouw. We kijken elkaar aan. Plooien onze lippen simultaan. Breder en breder. Gelijk een ondergaande zon aan de einder. Barsten ten slotte in schaterlachen uit. Storm op zee. Vuurwerk. We scheuren van de rollercoaster. We beloofden voldoening en vrijheid. Verschaften stress, rilatinekoters, E-nummers en grote betonnen kooien. Gomden reeds aan tijd. Want voor wat hoort wat. Je kunt niet alles hebben. Weg ermee? Ja, alstublieft, voor hun eigen goed. Schrappen die handel! Moet er wat in de plaats komen? Tijd. Tot aan de noen. Daarna bekijken we dat wel weer. Tijd dus. Nog heel even. Next. Geld. Opnieuw kruisen onze blikken. Doch, onze lippen golven zich niet. De zee is bedaard. Van ongeloof gaan liggen. Op een bedje van zichzelf. Had je ooit kunnen denken dat ze het zouden omarmen? Een sprookje dat opgeraakt. Als je niet meeheult. Als je niet weet wat men denkt te weten. Als je niet kunt wat iedereen kan. Als je het niet verder vertelt. Versnipperd in kleine anekdotes. Zonder enige moraal. Moraal! Dat ze ook dat zouden slikken. Een goed en een slecht. Een hemel en een hel. Wat een brug! Religie! Het lachen is ons vergaan. We schrappen zwijgzaam. De stilte dreunt over tafel. De klok tikt. En tikt. En tikt. En niks verandert. We draaien rond. In een ellips. Rond onszelf. Gewichtloos. We slurpen de laatste seconden tijd naar binnen. Nooit smaakten ze zo vol en zoet en als een zuchtje wind. We knikken. Het is tijd om haar te schrappen. Het is tijd voor iets anders. Het is tijd voor tijdloosheid. Niemand zal het merken. Er restte ons immers weinig. Geen haan die er naar kraaien zal.

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

Evy
10 dec. 2013 · 0 keer gelezen · 1 keer geliket