Kijk naar de moeders.
Hoe ze glimlachen – vreugdeloos.
Met mondhoeken die
krullen als vraagtekens.
Kijk naar de vaders.
Hoe ze gebukt gaan – ontredderd.
Een te zware last op
slappe schouders.
Kijk naar de ouders.
Hoe ze zwijgend met ineen geklauwde
vingers naar de muren staren – broos.
Spreken met verdoken handgebaren.
Ze kijken naar het tikken van de tijd.
Hoe seconden uren worden en uren
dagen die ze niet langer op twee handen
tellen kunnen.
Hier begrijpen onbekenden
elk onuitgesproken woord.
Vertel ons niet hoe we moeten praten.
In de stilte is alles al gezegd.