Ik zeg dit al voor de duizendste keer en ik word mezelf al beu. Toch lijkt het elke keer meer belang te hebben. Ik word wanhopiger, alhoewel ik dat al langer was als ik eerlijk ben. Kijk me gewoon even aan, lach, stel me gerust. Een klein tikje, een aanraking, een rilling door mijn hele lijf. Kus me, hou me vast en zie me graag. Maak het allemaal niet zo moeilijk. Want dat is het wel. Veel te moeilijk. Of is dat mijn eigen schuld? Ik moet loslaten en zien wat er gebeurt maar HET IS ZO MOEILIJK
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.