ik snap het echt niet. Vier maand, het is al vier maand gedaan tussen ons en het doet me nog zoveel. Ik heb nochtans iemand anders die ik ook graag leer zien, maar nee jij moet altijd terug in mijn hoofd binnenstormen en alles verwoesten dat ik had opgebouwd. Ik wou je gewoon even vasthouden, heel even maar, en met je praten. Ik dacht dat ik dat kon, maar ik kon het niet. Ik ben zo boos op mezelf dat ik me zo liet gaan. Een hele avond heb ik liggen wenen, uren aan een stuk. Ik had te veel gedronken. Ik ben zo slecht bezig. Allemaal verwijten die door mijn hoofd spelen, ik snap het niet, waarom mis ik je nog zo? Je hebt mijn hart gebroken, dat wist ik al. Maar het raakt dan toch niet zo snel gelijmd als ik had gedacht. Mis me gewoon, heb ook de nood om bij mij te zijn? Je wist dat ik het was die daar stond te wenen en je kwam me weer niet troosten. Alles wat ik nodig had was jij. Heel eventjes jij.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.