Al voorbij gegane Kerstmis-avonden vertikte ik het om kalkoen op het menu te zetten, tot…dit jaar.
De jaren met je eigen familie komen in ons geval nooit meer terug.
Zelfs niet meer met goede vrienden, sommige buren en collega’s.
Als zwart-wit foto’s blijven ze bestaan in ons hoofd. In ons hart gesloten met een kleurenpolaroid.
én met eerbetoon besloot ik, met behulp van man en kinderen om Retro te koken.
Kalkoen met vulling hoort er gewoon bij.
Paté met uienconfituur, vers gebakken brood het voorgerecht en worstenbroodjes als hapjes.
Garnalensoep en een zalige chocomousse.
Samen met onze kinderen en goede vrienden in de sfeer van toen,
met rijk versierde kleine grappige verrassingen.
En… het lukte.
Onze buiken werden geteisterd met het rijkelijk eten en de nodige drank om door te spoelen én schatergelach.
Onze buikspieren van weleer smeekten om genade.
Vreugde verjoeg verdriet.’
‘In onze tijd…’ was nu.
De cirkel bijna rond, we zijn onze ouders geworden;
genieten en plezier geven we door aan onze kinderen.
In de geest van het verleden vinden we het plezier van morgen.
De polaroid deed zijn werk en de geesten lachten mee.