Ik breek mijn hoofd,
met de kiezels in mijn schoenen.
Door een leugen dat belooft,
het gif der schorpioenen.
Serpenten zijn er genoeg
maar de appel heb ik nog niet geproefd.
Hoe hard ik er ook voor zwoeg,
het paradijs is verloren en ik bedroefd.
Ik heb ondertussen elke stempel al gekregen,
die er te verkrijgen is, ik mag elk feestje binnen.
Maar niets heeft overstegen,
de begrafenis, waar iedereen zit te bezinnen.
Over leven, paradijzen en de dood.
Het gif is u al gegeven,
het groeit in uwer schoot.