De saxofonist

19 mrt. 2017 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket
De saxofonist.

 

   Een dikke laag rook, aangezogen door het bruin berookt afzuigsysteem, kringelde langzaam boven de hoofden van de stamgasten en de leden van de band. Het was al in de vroege uurtjes, de laatste plakkers hingen aan de toog of zaten onderuitgezakt in de krakkemikkige stoelen van het alternatief café.  De muzikanten maakten aanstalten om op te breken. Hij had zoals gewoonlijk, teveel gedronken.

 

   Waggelend was hij het podium opgestapt, had aarzelend het koperen instrument in zijn gekloven bouwvakkershanden genomen, zijn dikke lippen om het mondstuk gesloten. Zijn ruwe vingers met de zwarte randen onder zijn nagels, hadden de blinkende toetsen ingedrukt.  Zich concentrerend speelde hij met gesloten ogen. De muzikanten verstarden in hun bewegingen. Ze bleven, hun lichamen meedeinend met het ritme, intens luisteren. Héél stil was het. Dan leken ze te herleven, namen hun speeltuigen en vielen een voor een in. Dit was geen muziek meer, geen jammen, geen normaal samenspel, dit was sacraal. De laatste tonen stierven weg, geen mens bewoog. Dan veerde iedereen op en er volgde een enthousiaste en overdonderende ovatie.

 

 

   Thuis gaat hij naar de kleine bergruimte achter het toilet, gooit de oude legerdeken van de zwarte kist, klikt de sloten open.  Het koper glanst in het rood van de fluweelbekleding. Hij kijkt naar zijn verweerde handen. Pijn doet het binnen in hem, ontzettend pijn.

  

   Marie zijn overleden vrouw, mooi, sensueel en uitdagend, met deze handen, toen ze nog gaaf en lenig waren, heeft hij het onherroepelijke gedaan.

 

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

19 mrt. 2017 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket