Ik vergat hoe het was
om in jouw ogen te kijken
van glas.
Mijn eigen doodvonnis
staat erin geschreven.
Zelfs mijn foto staat erbij.
Ik snak naar mijn laatste adem leven.
Die ik zo wanhopig graag, liever
aan mezelf zou willen geven.
Maar jij ontneemt me heel mijn zijn.
Toch kan ik het niet laten,
om te kijken hoe ik door jou verdwijn.
Strooi mijn assen over velden,
laat mij meeblazen met de wind
om de stem te kunnen zijn,
die je de richting wijst,
wanneer jij jezelf verloren bent
en je de weg naar jezelf niet vindt.