De dood van meester Muntjes kwam uiteindelijk niet op de manier die iedereen verwachtte.
Hij liep door de klas terwijl wij onze wiskundeoefeningen maakten. Zijn linkerhand rammelde met het statiegeld in zijn broekzak terwijl hij met de rechter een muntje, uit zijn andere broekzak, in zijn mond propte. Hij kon veel verdoezelen, maar niet de rode neus. Iedereen wist dat meester Muntjes als gevolg van zijn uitspattingen ooit de dood zou vinden.
We hadden alleen nooit verwacht dat het zo snel zou gebeuren.
Meester Muntjes was een triestig mens: door vrouw, kind en vaak ook door God verlaten.
Het karige loon dat hij verdiende als onderwijzer (en dan nog geen bijster goede) ging op aan glazen boterhammen.
Hij slofte verder naar het einde van de klas alwaar hij een draai zou maken en om dan terug te keren, maar deze keer kwam het zo ver niet.
Zijn muntjes tellend, zowel de eetbare als de koperen, bereikte hij nog net het einde van de rij lessenaars voordat hij op de grond stuikte.
Onze pennen rammelden in hun potjes. Een koperen munt kwam tegen mijn stoelpoot tot stilstand en toen ik het opraapte, was het klammig.
Was het zijn hart? Zijn jarenlange consumptie van zwaar gerstenat of schoot er een muntje verkeerd?
Niemand wou het ons zeggen, maar ik weet zeker dat hij zich deze keer van broekzak vergiste.