verwondering

7 feb. 2014 · 2 keer gelezen · 0 keer geliket

vuile kopjes op het aanrecht

een kliekje in een koekenpan

resten kruimel op het toile cirée

weg wou ik en snel nu ik steeds meer

open de lippen stijf de ogen gesloten

nooit meer, roep ik tegen de

donkergroene schort die verlost

eerst ademen, pits me maar, pers

rustig nu. het komt wel goed

ik wil niet. steek het terug

nog even. ik zie het kopje al

geluk: ze lacht ik ween

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

7 feb. 2014 · 2 keer gelezen · 0 keer geliket