Ze was die ochtend om half zeven opgestaan. Het was haar mans beurt om uit te slapen. Haar twee zonen smulden van een bruine boterham met Kwatta-choco, toen plots haar telefoon plingde. "Wie stuurt er nu op zo'n ontiegelijk uur een berichtje", dacht ze.
Maar de avond was nog maar net gevallen. Zijn haren glansden en op zijn rug droogden de laatste druppels van zijn koude douche. Die kon hij wel gebruiken na een hele dag vergaderen. De airco in het nieuwe kantoorgebouw deed het nog niet, waardoor de Texaanse hitte vrij spel kreeg. Hij had de grootste moeite om zijn aandacht bij de balance sheets te houden. Gelukkig had hij geen interviews vandaag. Die waren pas morgen gepland. Hopelijk deed die verdomde airco het dan wel.
Net een drukke dag achter de rug. Geen airco in het nieuwe kantoor. Al een geluk dat jij er niet was.
Achter haar zaten haar zonen vliegtuigen en draken te maken van hun boterhammen.
Hoezo een geluk?
Ze stak een pad in het Senseo-apparaat. "Als hij eens wist dat ik Senseo drink", grinnikte ze in zichzelf.
Dan was het pas echt broeierig geworden.
Het vliegtuig maakte een looping, de draak bestormde de hemel.
Zeker als ik die blouse met knoopjes zou dragen. Dan was je helemaal van je stokje gegaan.
Ze duwde op het knopje met twee tassen. De Senseo liep door.
Over stokken gesproken. Door nog maar aan jou te denken krijg ik al een harde.
Ze sipte van haar koffie. "Mamaaa, Emiel heeft de vleugel van mijn vliegtuig opgegeten!" "Maar Wannes heeft de staart van mijn draak getrokken!"
"Net op tijd", dacht ze.
Hij stopte zijn Italiaanse designerhemd in zijn broek en wierp een zoveelste blik op zijn telefoon. "Trut", dacht hij terwijl hij het volgende nummer in zijn contactenlijst zocht. "In die blouse lijk je toch dik."
Later, veel later schreef haar man:
Laat haar godverdomme met rust.
Hij had het eindelijk ontdekt. Het was alsof er een betonblok van haar schouders viel. Ze was niet meer alleen. Ook hij vertrouwde nu niemand meer.