Ik borstelde de vloer vanochtend
en vanmiddag weer.
En weer korrels, kruimels, stipjes.
Ik doe dat al een dag of vijf
altijd opnieuw.
Wat is de zin?
De verwondering:
ik haal alleen maar adem,
schuifel wat op slofjes
en toch een wereld in het blik.
Rond mij wemelt het,
is het een gaan en keren en gaan liggen
waar ik geen weet van heb.
Onzichtbare schema’s van vertrek en aankomst
regelen het universum waar ik mij alleen in waan.
Er zijn hier poorten en toegangen
die ik nooit zag
die op hun eigen wijze open gaan en dicht.
Visa worden verstrekt,
mogelijk geweigerd,
verblijven toegestaan en verlengd.
Ik weet van niks.
Ik blijf maar kijken
naar het raadsel
dat hier voor mij ligt.
Het ontgaat.
Hoe moet ik dan die zee verstaan?