Ze zei, ik moest dat wel begrijpen, zie je.
Alles draait, er wordt besloten.
Uren worden uren die dan overtallig zijn
en alles krijgt de kleur van virtueel.
Nu blijkt, ze hingen daar:
m'n doelen, nagedachten, al m'n procédé's,
ergens tussen neergeschreven nagalm
van hun oude plannen
en hun oude loyauteiten in.
Het is het seismisch golven van de dingen, zie je.
Ratio, haar acoliet gevonden
in het praktische besluit dat opgaat
in een stroom van praktische besluiten,
in een ongeboren organisme, navelloos.
Ik ben geen vluchteling vandaag.
Ik ben bij mij,
genesteld in de dingen die hier zijn,
dus ik begrijp het,
uit het ongerijmde toch
dat ik net hier ben,
in deze school
en in dit denken.
Al zoekt de vraag haar weg:
Hoe is het dat het beweegt?
Een antwoord is nog steeds te hoog gegrepen.
Dat was vroeger geen probleem.