Zes jaar. Zo lang rekken de zeldzame lotgenoten van jouw ziekte het gemiddeld volgens de statistieken. Jij weet hoe waar ze kunnen zijn. Zoals één en één is twee.
Je legde je hart in het verwoorden van cijfers maar je overtuigde ons dat een talenrichting zoveel sprekender was.
Nooit zal ik de strijd winnen met maatbekers en sinussen. De liefde voor cijfers erfde ik niet van jou. Maar ik kan wel tellen. Jouw zes jaren zijn voorbij. Sinds die zomer van 2011, toen je zei dat het niet goed met je ging. En steeds minder. Zoals de dagen af- in plaats van optellen.
Je zwijgt al lang, maar stilaan ben je ook uitgeteld.
Zullen we nog even of wat langer de tijd nemen. Om voor je te zorgen. Om te luisteren naar je stem die niet meer klinkt. Te kijken naar je verre ogen. Te voelen hoe jouw warmte steeds kouder wordt.
Of hoeft het voor jou niet meer. Zou je liever – zonder vijven en zessen – doodgewoon gaan.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.