Een stad is nooit verlaten

30 sep. 2017 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket

Zoals ook het voetbalveld achter mijn huis nooit verlaten is.

De voetballers hebben het verlaten en uiteindelijk ook de kleedkamers, de douches en tribunes

maar niet nadat hangjongeren er flessen drank en lege pakjes sigaretten hebben achterlaten

en wij de daken van ons clubhuis.

Maar niet nadat diezelfde hangjongeren en kleedkamers, douches en tribunes

ons hebben achtergelaten met herinneringen aan avonturen en ontdekkingstochten.

 

Zoals de schapenwei achter mijn huis nooit verlaten is.

De schapen hebben het verlaten,

maar niet nadat ze ons hebben achtergelaten met herinneringen aan wilde achtervolgingen en verlegen toenaderingen.

 

Zoals ook mijn ziel nooit verlaten is.

Jij hebt me verlaten, maar nu laat ik een deel van mezelf achter op het wijde veld achter mijn huis,

waar houthakkers bomen dwars hebben laten liggen en ik heb mijn gedeelde gedachten erbij neergelegd.

Waar de omheining na telkens teruggetrokken te worden in net niet dezelfde vorm uiteindelijk toch vaststaat door onze klauwende vingers en klauterende voeten.

Waar de herinneringen aan jou zijn ontstaan en opgeslagen, toegankelijk en bereikbaar voor mijn ontoereikende geest.

Waar alle organismen een plekje veroverd hebben en zich in mijn ziel begraven hebben.

 

In een stad zijn dit de straten, bedoeld om voertuigen door te laten als de omheining bedoeld om schapen binnen te houden, vertrappeld door de shoppende stappen.

En in de stad ben ik de hangjongere die brandjes sticht.

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

30 sep. 2017 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket