Het was hun eerste reis samen en meteen ook hun laatste. Als vier musketiers stonden ze te wachten op de bus richting Spanje. Bijna kon hun feesttrip, want daarvoor gingen ze naar Salou, niet doorgaan omwille van Louis. Hun ouders hadden enkele voorwaarden gesteld voor de reis , waaronder hun a-attest halen. Pieter-Jan, Michiel en Lise-Marie behaalden hun a-attest met glans, maar Louis was maar op het nippertje geslaagd. Dat Frans niet echt zijn ding was, had gebleken uit zijn schoolresultaten, die iedere maand in het rood verschenen waren op zijn rapport. Het had er niet bepaald rooskleurig uit gezien, maar Louis was hardnekkig in zichzelf blijven geloven. Meer dan terecht, want tegen ieders verwachting in had hij zijn a-attest behaald en stond nu, samen met zijn drie vrienden op de bus te wachten. Maanden hadden ze uitgekeken naar deze vakantie zonder ouderlijk toezicht. Allen hadden ze doorheen het jaar een studentenjob aangenomen om de kosten te kunnen dekken met uitzondering van Pieter-Jan. Zijn ouders waren niet slecht bedeeld waardoor hij alles in zijn schoot geworpen kreeg. Nooit hoefde hij zijn handen vuil te maken. De meeste jongeren zouden jaloers geweest zijn, maar niet Michiel, Louis en Lise-Marie. Ze gunden het hem. Al had dat eerder te maken met de vele traktaties van Pieter-Jan.
De bus kwam aangereden. De jongens kozen hun plaats strategisch in de rij om zo hun kans te vergroten om naast Lise-Marie op de bus te kunnen zitten. Ze mocht dan wel bij de vriendengroep horen, toch was ze een meisje en dus doelwit van de drie andere jongens. Ze voerden een onderlinge strijd om als eerste Lise-Marie op hun lijst van overwinningen te kunnen plaatsen. Als het van Lise-Marie afhing, zou ze nooit op één van hun lijstjes terechtkomen. Ze wou hun jarenlange vriendschap niet op de helling plaatsen voor een simpel avontuurtje. Daarbij zouden de twee verliezers op het diepst van hun ziel getrapt worden. Al wou ze eigenlijk, als ze eerlijk met zichzelf was, wel even de lakens met Pieter-Jan delen.
Lise-Marie stapte als eerste de bus op en knipoogde naar Pieter-Jan en de anderen. Ze hield ervan hen te plagen. De jongens keken elkaar een fractie van een seconde aan en spurtten de bus op. Ze had het weer eens slim gespeeld, dacht Pieter-Jan. Lise-Marie was op het midden van de achterbank gaan zitten, zodat niemand van de jongens haar alleen kon opeisen voor de acht uur durende busrit. “Kom jongens, er is hier plaats voor ons allemaal op de achterbank” riep Lise-Marie, terwijl ze opnieuw knipoogde. De ontgoocheling droop van hun gezicht. “Kom kom, geen pruillipjes, je weet toch dat hier de stoutste dingen gebeuren.” Iedereen schoten in de lach, ze wisten dat er gedurende de hele busrit niets zou gebeuren.
Louis liet zijn hand even over de binnenzak van zijn jas glijden om te kijken of het zakje XTC er nog steeds in zat. Ze zouden allemaal voor het eerste drugs nemen. Al was dat niet geheel correct. Ze hadden alle vier al cannabis gerookt, maar dat telde volgens hen niet mee. Men kon cannabis toch niet als drugs gaan beschouwen? Iedereen deed het en in Nederland was het legaal. Nu wilden ze echter meer. Alcohol en cannabis waren niet voldoende meer om goed te feesten. Ze wilden iets zwaarder, iets waardoor ze volledig los zouden gaan. Louis kende via via iemand die XTC pillen verkocht, de beste van de markt, als je de dealer mocht geloven.
Aanvankelijk had Lise-Marie het plan afgekeurd. Voor haar was cannabis meer dan voldoende. Ze had geen nood aan iets sterker en XTC was veel te gevaarlijk. Het waren hard drugs die voor ernstige verslavingen zorgden. Ze liet zich echter overtuigen door Michiel, die zijn bijnaam ‘de advocaat’ alle eer aandeed. De examens waren net gedaan. Ze hadden een bak bier gekocht en lagen luilekker in het gras terwijl de ene pint na de andere achterover gekapt werd. Louis bracht het idee nog eens naar boven want het was nu of nooit om de pillen te kopen.
“Ik vind het nog steeds geen goed idee,” reageerde Lise-Marie meteen. Ze was bang dat het slecht zou aflopen.
“Maak je maar niet al te veel zorgen” zei Michiel. “Ik heb alles opgezocht. Die pilletjes hebben geen geheimen meer voor mij.”
“Geen zorgen maken? Ben jij dan niet bang dat je er verslaafd aan zult raken?” vroeg Lise-Marie aan Michiel, terwijl Pieter-Jan en Louis zich op de achtergrond hielden.
Michiel moest glimlachen en hield zijn Jupiler in de lucht terwijl hij verkondigde dat de kans om verslaafd te raken aan alcohol vele malen groter was dan aan XTC.
Lise-Marie fronste haar wenkbrauwen “Maar dat is toch onmogelijk? XTC is harddrugs. Hoe kan het dan minder verslavend zijn dan alcohol?”.
“Die opsplitsing tussen hard- en softdrugs is absurd, Lise. Ik heb alles opgezocht en nu en dan eens zo’n pilletje kan geen kwaad.” Michiel raakte op dreef. Hij somde alle risico- beperkende tips op, zodat Lise-Marie geen bezwaar meer zou hebben. Natuurlijk wist hij dat er heel wat risico’s verbonden waren aan druggebruik, maar dat kon hij Lise-Marie niet vertellen. Lise-Marie kon haast niet geloven dat Michiel zoveel wist over drugs en zo werd zij als laatste toch overtuigd om het in Spanje eens te proberen.
De bus naderde de grensovergang tussen Frankrijk en Spanje. Louis begon hevig te transpireren. Hij had 12 XTC-pillen op zak. Het waren er niet bijzonder veel, maar nog altijd te veel, om onder de categorie bezit-voor-eigen-gebruik te vallen. Als ze hem zouden betrappen zou de reis al eindigen vooraleer ze goed en wel begonnen was. Pieter-Jan en Michiel hadden gezien dat Louis niet echt zijn koelbloedige zelve bleef, dus besloten ze hem af te leiden. Ze begonnen over auto’s te discussiëren en welke dan wel de mooiste was. Volgens Louis bestond daar geen twijfel over, de mooiste auto was een Porsche 911. Michiel vond dat een te klassieke keuze. Nee, hij vond de Audi A5 de mooiste. Het gepalaver van de jongens verveelde Lise-Marie. Ze verstond niet hoe jongens zo lang over auto’s konden praten. Ze nam haar Cosmopolitan en bladerde er doelloos in. Louis’ hart sloeg enkele slagen over wanneer ze voorbij de douane reden. Die bleek onbemand te zijn, dus kon hij eindelijk weer rustig ademhalen.
Na enkele uren kwamen de vier vrienden aan in hun hotel. Ze checkten in en zochten hun kamers op. Louis, Michiel en Pieter-Jan deelden een kamer en tot hun spijt had Lise-Marie een kamer voor zich alleen. Dit was de tweede en laatste voorwaarde die hun ouders aan deze reis stelden. Lise-Marie moest een aparte kamer hebben. Het zou een rustige avond worden. Ze wilden de volgende dag fris en monter zijn om te kunnen feesten zoals ze het in Spanje nog nooit hadden gezien. Twee cervezas voor het slapen gaan konden er wel nog vanaf. Het was tenslotte vakantie.
Pieter-Jan was als eerste op. In tegenstelling tot zijn vrienden, kon hij niet lang slapen. Zij verlieten zelden het bed voor twaalf uur, schooldagen niet meegerekend. Voor Pieter-Jan kwam dit goed uit, want zo kon hij iedere dag gaan hardlopen en hoefde hij zijn conditie niet te verwaarlozen. Nochtans was het voetbalseizoen afgelopen en kon hij nu even alle remmen los gooien, zoals al zijn ploegmaats deden. Ze kwamen vaak met enkele kilo’s extra op de eerste training aan. Dat wou Pieter-Jan voorkomen, dus trok hij zijn loopschoenen aan en vertrok richting strand.
Toen Pieter-Jan de hotelkamer terug binnenwandelde, openden Michiel en Louis moeizaam hun ogen. Het was tien uur, veel te vroeg om op te staan. Michiel draaide zich nog even om toen Pieter-Jan de gordijnen opendeed. “Maak jullie maar klaar om te ontbijten, we hebben nog een uur voor het ontbijtbuffet sluit.”
Michiel gromde. Louis verliet zijn bed onmiddellijk. De gedachten aan het ontbijt deed het water in zijn mond komen. Hij zag het al voor zich, croissants, pistolets, gekookte eitjes en niet te vergeten vers gebakken spek. “Komaan Michiel, opstaan! Lise-Marie zal hier binnen vijf minuten zijn.” Meer moest Pieter-Jan niet zeggen. Michiel sprong uit zijn bed en liep onmiddellijk naar de douche. Lise-Marie was al in de kamer toen Michiel nonchalant in zijn boxershort de badkamer verliet. Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht. Hij haalde diep adem om zijn sixpack nog meer te accentueren. Lise-Marie kon haar ogen niet van Michiel houden. Je zag niet zo vaak een jongen met zo’n volmaakt lichaam. Pieter-Jan herhaalde nog even de planning van de dag. Ze zouden eerst ontbijten, waarna ze naar de winkel zouden gaan. Dan zouden ze naar het strand gaan om erna nog iets te eten en te feesten.
De vier vrienden kwamen aan op het strand. Het zand kraakte tussen hun tenen. Een van de fijnste lichamelijke sensaties volgens Lise-Marie. Ze zochten een plaatsje waar ze vier grote badlakens konden neerleggen om hun territorium af te lijnen, als waren ze dieren die hun nest afbakenden door te plassen op de omringende bomen. Louis liep te hijgen. De koelbox met het bier en het fruit begon door te wegen. Hij vond het stom dat de helft van de box gevuld was met fruit in plaats van bier, maar volgens Michiel was het van essentieel belang om voldoende vitamines te eten. Louis kon niet anders dan instemmen, want Lise-Marie wou alle risico’s zoveel mogelijk beperken, anders wou ze niet meedoen met hun plannetje. Uiteindelijk vonden ze een rustig plaatsje langs de rotsen. Lise-Marie haalde “Confessions of a Shopaholic’ uit terwijl de jongens een potje gingen voetballen. Ook al kon ze beter opschieten met jongens en hield ze er veel mannelijke hobby’s op na, toch was voetbal niet haar ding. Ze mocht haar vrouwelijke kant niet verwaarlozen. Het gat veroorzaakt door gebrek aan vriendinnen vulde ze op met chicklits.
Ze spendeerden hun volledige namiddag op het strand. Het onderwerp drugs werd zorgvuldig vermeden. Allemaal waren ze zenuwachtig voor de avond. Nu ze terug in het hotel waren om te eten en zich klaar te maken voor het feest konden ze er niet meer om heen.
“Is het echt wel een goed idee om de pillen te nemen?” Lise-Marie was nog steeds niet overtuigd.
“Je kan je nu toch niet meer terugtrekken Lise, ik gaf een fortuin uit aan deze pillen” zei Louis terwijl hij een stuk tonijn achter de kiezen werkte.
“Maak je geen zorgen Lise, ik weet wat ik doe, er zal niets verkeerd lopen” suste Michiel.
Ze bracht er niets meer tegenin. Ze wist dat ze de jongens niet meer op andere ideeën kon brengen. Het niet doen was niet echt een oplossing, dan zou ze pas echt het kneusje van de groep zijn.
Met een gevulde maag en hipster outfit begaven ze zich opnieuw naar het strand. De club waar ze gingen feesten lag aan de dijk, waardoor het strand de ideale plaats was om de XTC te nemen. De drugs zouden er rustig kunnen opkomen waardoor ze niet overspoeld zouden worden door het effect. Louis viste het zakje met pillen op, haalde er twee pilletjes uit en gaf iedereen een helft. Lise-Marie was plots niet de enige meer die twijfelde. De halve pil lag te trillen in Pieter-Jan zijn hand. Hij vroeg zich af welk effect XTC zou hebben op zijn conditie. Was het wel een goed idee om als sporter drugs te nemen? Terwijl de pil nog steeds in Pieter-Jan zijn bevende hand lag, slikte Michiel als eerste zijn halfje door, snel gevolgd door Louis. Lise-Marie, de grootste twijfelaar, had het halfje nog eerder doorgeslikt dan Pieter-Jan.
Een halfuur ging voorbij. Ze voelden zich nog steeds normaal. Er was iets wat Michiel over het hoofd had gezien. Het effect van de pillen werd vertraagd door hun stevige avondmaal. Iedereen was duidelijk op zijn gemak gesteld omdat een halve pil geen enkel effect teweeg bracht. De andere helft zou dus nooit voor een te sterk effect zorgen. Synchroon slikten ze allen de andere helft in en begaven zich richting nachtclub.
45 minuten waren verstreken en nog steeds kwam het effect niet op. Ze hadden al moeten staan malen met hun kaken zoals koeien gras eten. Hun t-shirt had nat moeten zijn van het zweet en hun pupillen zo groot dat er bijna geen kleur meer in hun ogen zat behalve zwart en wit. Op navolgen van Michiel dronken iedereen een Redbull-Wodka. Plots was het daar. Michiels hoofd ging van links naar rechts, terug naar links, naar boven. Zijn hoofd schoot alle kanten op. Hij wist niet waar eerst te kijken. Hij werd een vreemde spanning gewaar in zijn gezicht. Zijn voeten kon hij niet meer stil houden. Het was alsof hij John Travolta’s dansschoenen had aangetrokken. Louis werd plots zelfzeker en stapte op het mooiste meisje in de club af. Althans, hij vond ze de knapste.
“Michiel, Michiel, ik voel me niet goed. Alles draait godverdomme.” Pieter-Jan keek alle kanten op. Er waren te veel prikkels. Hij begreep ze niet. “Michiel, godverdomme wat gebeurt er met mij”. Het zweet droop van zijn gezicht en zijn ogen draaiden alle kanten op, dat Michiel het zelf even angstig vond.
“Rustig Pieter-Jan, ge zijt aan het flashen, ga even naar buiten een frisse neus halen”.
Pieter-Jan volgde onmiddellijk zijn raad op, al was het niet zo makkelijk om de uitgang te vinden. Zijn lichaam moest zich nog aanpassen aan de nieuwe stoffen die door zijn bloed raasden. Al snel werd het rustiger in zijn hoofd. Pieter-Jan ging opnieuw naar binnen en voelde een stroom muziek zijn kant opkomen zoals hij nog nooit eerder gevoeld had. Hij wandelde de liefdeswereld van de XTC binnen. Hij schaarde zich bij Michiel en danste alsof zijn leven er van afhing. Niemand lette echter op Lise-Marie. Niemand had opgemerkt dat het compleet fout ging met haar. Ze hing in de damestoiletten met haar hoofd boven de wc. Het braaksel bleef maar uit haar mond gulpen. Het laatste waar ze aan dacht voor ze buiten bewustzijn raakte, was dat ze nooit meer drugs zou nemen.
De drie jongens werden overmoedig. Van helder nadenken was geen sprake meer. Hun mond werd droog en dat verhielpen ze door het ene glas Vodka-Redbull na het andere binnen te kappen. Hun hart sloeg overuren. Michiel wist nochtans dat je de combinatie alcohol-XTC beter kon vermijden, maar alles was zo leuk dat hij liever niet nadacht. Hij liet het over zich komen zoals het zich opdrong. Hij keek naar Louis, die steeds opnieuw zijn lippen tuitte. Hij wisselde gekke bekken aan een snel tempo af. De deejay werkte naar een climax toe. De beats versnelden en kwamen steeds harder aan. De dansvloer reageerde als het perfecte publiek. Ze dansten, ze juichten en het drinktempo werd verhoogd.
Uit het niets verscheen Lise-Marie op de dansvloer. Ze was lijkbleek. Haar ogen gleden angstig over de enthousiaste massa. Een ander meisje had haar in de toiletten gevonden. Ze had haar naar het Rijk Der Levenden teruggebracht, door water in haar gezicht te plenzen. Lise-Marie stond dan wel weer op haar benen, ze voelde zich zeker niet goed. Ze wou het liefst terug gaan naar het hotel en in bed kruipen. De weg naar het hotel wist ze niet meer. Ze moest de jongens vinden. Wanneer ze bij de uitgang van het toilet kwam was daar ineens een fel licht. Een dreunende bas. Overal geluid. Voeten. Veel bewegende voeten. Hoofden. Alle hoofden keken naar haar. Iemand raakte haar aan. Ineens moest ze lachen. Alles zou in orde komen. Zonder dat ze het zelf merkte bewogen haar voeten op de maat van de muziek. Handen op haar heupen. Een knappe Spanjaard. Het goede gevoel dat zo-even aanwezig was, verdween opnieuw. De beats werden sneller, alsof ze automatisch uit een machinegeweer gevuurd waren. Alles begon rond Lise-Marie te draaien. Zweetdruppels van angst liepen over haar gezicht. Ze moest de jongens vinden. Ze kon dit niet meer volhouden. Zoveel prikkels. Zoveel licht. Zoveel mensen. Haar ogen gleden schichtig over de dansvloer. Ze liep ongecoördineerd van de ene kant van de club naar de andere. Hoe kon ze hen in hemelsnaam vinden? Haar gsm. Hij zat in haar zakken. Het lukte haar niet om de gsm te ontgrendelen. Haar handen beefden. Het scherm was wazig. Mensen liepen langs alle kanten tegen haar aan.
Lise-Marie werd steeds angstiger. Ze liep als opgejaagd wild rond op de dansvloer, bang om het fatale schot in de nek te voelen. Het leek uren te duren – in werkelijkheid 45 minuten – vooraleer ze Pieter-Jan en Michiel vond.
“Michiel, ik wil hier weg.” Het zweet parelde op haar voorhoofd. Ze keek schichtig heen en weer.
“Ben je gek? Het feest is nog maar begonnen”, hij kon zijn glimlach niet onderdrukken.
“Ik wil naar het hotel. Nu!”
“Komaan, dat meen je niet?”
Lise-Marie begon te wenen. Hoe kon ze hem uitleggen dat alles fout liep?
“Ik … ik kan niet meer. Alles duizelt.”
“Doe niet zo flauw. Drink gewoon even een glas water en neem een hap frisse lucht.”
“Asjeblieft, breng me naar het hotel.” Ze keek Michiel aan met een blik die zelfs bambi niet kon opzetten.
“Godverdomme Michiel, je ziet zelf toch dat ze niet oké is.” Pieter-Jan besefte dat ze echt op was. Lise-Marie was lijkbleek. Stond te beven op haar benen. Haar ogen konden zich niet langer dat twee seconden op iets focussen. Naar het hotel gaan was de enige oplossing.
“Aanstellers.” Michiel draaide zich om een danste verder.
Pieter-Jan trok aan Michiels schouder om zijn aandacht terug te krijgen. “We brengen haar naar het hotel. Daarna kunnen we terugkomen en feesten.”
“Het is al goed, je moet daarom nog niet zo hard aan mijn schouder trekken.”
“Zoek jij even Louis? Hij kan beter meekomen, anders vinden we hem nooit meer terug.”
Pieter-Jan ging met Lise-Marie naar buiten, terwijl Michiel op zoek ging naar Louis. Lise-Marie sloeg haar arm rond Pieter-Jans nek om haar evenwicht niet te verliezen. Michiel vond Louis in de armen van een Spaans meisje. Ze kusten alsof het hun laatste kus ooit was. Michiel onderbrak hen en nam een morrende Louis mee naar buiten.
Op weg naar het hotel moest Lise-Marie ondersteund worden door Michiel en Pieter-Jan. Ze kon niet meer op haar eigen benen steunen. Ze wist niet hoe ze haar voeten voor elkaar moest zetten. Gezapig gleed ze terug in haar roes. Onverstaanbaar lispelde ze hoeveel ze wel niet hield van de jongens. Louis liep gefrustreerd achterop. Hij was zo geil als een stier, maar één die niet scoren zou. Vol van verlangen keek hij naar Lise-Marie. Zij was mooi. Hij kon haar verleiden deze avond. Nu, hij drugs genomen had durfde hij zijn kans te wagen. Een nieuwe vorm van zelfvertrouwen overschaduwde hem. De enige moeilijkheid was ervoor te zorgen dat hij alleen met haar kon zijn. Daar zou hij wel iets op vinden in het hotel.
Michiel en Pieter-Jan legden Lise-Marie op haar bed. Ze kon geen woord meer uitbrengen. Haar ogen bleven gesloten. Michiel kleedde haar uit, daar lag ze in haar ondergoed. De jongens konden hun ogen niet van haar afhouden. Pieter-Jan voelde zich gegeneerd en wendde zijn blik van haar af. Michiel boog zich over Lise-Marie en begon haar borsten te strelen. Eerst onschuldig. Dan steeds harder. Steeds dwingender. Louis voelde zijn penis verharden in zijn broek. Ook hij stond nu naast het bed. Hij liet zijn hand over haar andere borst glijden. Pieter-Jan wist niet wat hij zag. Hij wou hen stoppen. Hij wou roepen. Hij wou iets doen, maar hij ontvluchtte de kamer en rende naar het strand. Hij verdrong wat hij net gezien had en staarde in het niets. Was hij een lafaard? Misschien wel, maar hij deed op zijn minst niet mee.
Al snel vond Louis het niet voldoende om Lise-Marie’s borsten te strelen. Hij trok haar slipje uit. Ze spartelde niet tegen. Ze besefte niet wat haar overkwam. Lise-Marie bevond zicht ergens in het ijle tussen roes en werkelijkheid. Louis liet zijn vingers tussen het zachte warme vlees naar binnen glijden. Michiel twijfelde. Hij wist dat het fout was, maar had een onweerstaanbare drang naar meer. Lise-Marie kreunde. Hij interpreteerde het als een aanmoediging en knoopte zijn broek los. Louis’ vingers gleden nog steeds in en uit Lise-Marie terwijl hij met zijn vrije hand zijn eigen lid beroerde. Hij kreunde, steeds luider, het hoogtepunt diende zich bijna aan toen Michiel hem wegduwde. Ze spraken geen woord met elkaar. Ze vermeden elkaars ogen alsof ze bang waren om de perversheid in elkaar weerspiegeld te zien.
Michiel hees zich boven Lise-Marie en liet zijn penis met enige moeite in haar glijden. Een rilling ging langs zijn rug. Nog nooit had hij zoiets heerlijk gevoeld. Het was alsof hij het Nirwana bereikt had. Veel intenser dan het gelukzalige gevoel dat hij kreeg door XTC. Al zat de drugs er ook voor iets tussen natuurlijk. Het duurde slechts één minuut voor hij klaarkwam. Hij nam vlug zijn kleren en verliet de kamer. Louis bleef alleen achter in de kamer met Lise-Marie. Eindelijk kon hij alleen zijn ding doen en dat deed hij ook.
Het was vijf uur in de ochtend en nog steeds zat Pieter-Jan op het strand. Naar de hotelkamer durfde hij niet meer te gaan. Hun vriendschap zou voor eeuwig veranderen en dat wou hij nog niet onder ogen zien. Evenmin als de schaamte die hij voelde. Waarom had hij Lise-Marie niet beschermd tegen die klootzakken? Waarom was hij altijd bang voor confrontaties met anderen? Hij wou dat de wereld als een voetbalveld was. Alles was er zo eenvoudig. Daar was hij de man. Hij speelde als spelverdeler op de nummer tien. De scheidsrechter zorgde ervoor dat alles in goed banen verliep en strafte waar nodig. Michiel en Louis zouden beiden rood gekregen hebben met eeuwige schorsing tot gevolg.
Handen flitsten voor haar ogen. Ze kwamen van overal. Ze gleden over haar borsten. Ze gingen naar binnen. Ze had willen roepen, maar haar stem vond ze niet meer. Beetje bij beetje drongen de beelden van afgelopen avond zich aan Lise-Marie op. Tranen stroomden over haar gezicht. Een massa vragen welden in haar hoofd op. Waarom had ze niets kunnen doen? Waarom had ze hen niet kunnen stoppen? Een vies gevoel besloop haar. Hoe vaak ze in de douche ook over haar lichaam schrobde, het vieze gevoel wou maar niet weggaan. Vervloekte drugs, dacht ze. Waren de beelden echt? Waren de jongens echt tot zoiets in staat? Of was alles slechts een nachtmerrie? Ze rende naar het bed en smeet de lakens op de grond. Geen twijfel mogelijk. Er zaten vlekken verspreid over het hele bed. Haar hoofd stond op barsten. Opnieuw schoot de ene vraag na de andere door haar hoofd. Ze moest zich concentreren op wat er gebeurd was. Het laatste wat ze zich kon herinneren was het moment dat ze boven de wc-pot hing in de club. Daarna enkel losse beelden. Schuldgevoel. De drugs hadden ze nooit mogen nemen. Het was geen goed idee, zoveel was nu wel duidelijk.
Het werd stilaan druk op het strand waar Pieter-Jan nog altijd verweesd zat. Gelukkige gezinnen. Verliefde koppels. Koelboxen met lunch. Koelboxen met bier. Frisbees zweefden boven zijn hoofd. Ballen gingen van voet tot voet. De wereld kon hij niet stilzetten. Tussen het gejoel kon hij plots Michiel en Louis onderscheiden. Weggaan was het enige waar hij aan kon denken. Het hotel was veilig nu. Hij rende terug en stopte aan de kamer van Lise-Marie. Twijfelde. Liep door.
Hijgende figuren kwamen op Lise-Marie af. Het schuim stond op hun lippen. Over haar hele lichaam tastende handen. Kleren werden afgerukt. Ze wou om hulp schreeuwen, maar ze kon niet roepen door de draden die in haar lippen genaaid waren. Badend in het zweet werd Lise-Marie wakker. Afschuwelijke beelden bleven haar ook in haar dromen volgen. Een koude douche kon de nieuwe stroom aan herinneringen niet tegenhouden.Iets in haar mond. Een vieze smaak. Michiel op haar. Louis op haar. Plakkerige smurrie op haar borsten. Ze moest kokhalzen. Ze sprong uit de douche en rende naar het toilet. Er werd op de deur geklopt. Lise-Marie wou niet opendoen. Het idee iemand in de ogen te moeten kijken kon ze niet verdragen. Of erger iemand van de jongens in de ogen moeten kijken. Na enkele minuten ging ze voorzichtig door het kijkgat in de deur kijken. Er was niemand meer. Ze deed haar deur op een kiert. Er stond een plateau met eten voor haar voeten. Honger had ze niet, maar toch probeerde ze iets te eten.
Pieter-Jan lag al enkele uren in bed wanneer Michiel en Louis stomdronken de kamer binnen waggelden. De hele dag hadden ze op het strand gezeten alsof er niets aan de hand was, maar dat was slechts een pose. Ze durfden beiden de confrontatie met zichzelf niet aangaan. De drank was het enige wat rust in hun hoofd kon brengen. Louis wou nog een pil nemen. Het euforische gevoel terughalen, maar tot zijn spijt had Michiel de overige pillen in zee gesmeten. Niemand zou ze nog kunnen nemen, tenzij de vissen.
Ook al was het te laat, Pieter-Jan wou Lise-Marie helpen. Haar laten weten dat ze er niet alleen voor stond. Hij zou drie keer per dag een maaltijd voor haar deur plaatsen, net zoals hij gisteren gedaan had. Op het plateautje legde hij een kaartje met zijn naam erop. Zijn manier om sorry te zeggen. Meer kon hij niet. Hij klopte aan. Liep weg. Keek voorzichtig van om de hoek of de deur openging.
Lise-Marie haalde de plateau met eten binnen, waarvan ze enkel het potje yoghurt opat. Haar maag kon nog steeds niet veel eten verdragen. Ze zag het briefje met Pieter-Jans naam liggen. Het was nu dat ze voor het eerst aan hem dacht. Ze besefte nu pas dat Pieter-Jan niet voorkwam in de steeds terugkerende gedachten. Waarom kon ze zich niets van hem herinneren? Was hij niet in de kamer? Had hij niet mee gedaan met die perverse klootzakken? Lise-Marie dacht goed na. Pieter-Jan had haar op het bed gelegd, maar daarna kon ze niets van hem herinneren. Vond hij haar niet mooi genoeg om mee te doen met de anderen? Nee, dat was absurd.
Nog twee dagen en de reis was afgelopen. Lise-Marie had haar kamer nog steeds niet verlaten. Pieter-Jan bleef getrouw eten voor haar deur zetten. Hij durfde nog altijd niet aan te kloppen. De schaamte die hij voelde kon hij nog altijd niet overwinnen. Was hij maar tussengekomen, dan was dit alles niet gebeurd. Michiel en Louis waren enkel in het hotel om te slapen. Pieter-Jan was daar niet rouwig om, want hij had nog altijd geen idee wat hij zou moeten doen als ze echt voor elkaar stonden.
Deze keer zou ze Pieter-Jan niet zomaar laten weggaan na het kloppen, dacht Lise-Marie. Ze moest en zou hem spreken. Er waren vragen die beantwoord moesten worden. Ze wou hem zeggen dat ze dankbaar was dat hij voor haar zorgde. Door het kijkgat zag ze Pieter-Jan met een plateau door de gang naar haar kamer wandelen. Zodra de plateau de grond raakte, opende ze de deur en nam Pieter-Jan vast. Hij bleef stijf staan en wist zichzelf geen houding te geven. Zo stonden ze daar tien seconden. Waarom nam hij naar niet vast? Waarom deed hij niets? Er welde voor het eerst een boosheid in haar op. Ze liet Pieter-Jan los en deed de deur weer dicht. Tranen stroomden over haar gezicht. Waarom had hij de andere jongens niet tegengehouden? Hij kon alles stoppen. Was hij maar mondiger geweest. Daadkrachtiger.
De dag van de terugreis brak aan en nog steeds had Lise-Marie met niemand gesproken. Een keer had Pieter-Jan haar gezien, maar ze kon niets zeggen. Ze wou hem vastnemen en bedanken. Ze wou hem kussen. Dat wou ze allemaal, maar plots wou ze hem alleen maar slaan. Uiteindelijk had ze gewoon de deur dichtgedaan. Nu ze op de bus stapte besefte ze dat hij de schuldige niet was. Hij was de enige die de kracht had om de drang van de drugs te weerstaan. Ze dacht aan haar ouders. Alles moest normaal lijken voor de thuiskomst. Haar ouders mochten niets doorhebben. Ze kon niet bekennen dat ze drugs genomen had en zeker niet wat er gebeurd was. Ze zouden het niet aankunnen. Godverdomme, ze wist dat de drugs een slecht idee was. Ze wist het al die tijd en toch had ze toegegeven.
Op de bus nam Lise-Marie plaats naast Pieter-Jan. Haar hele lichaam trilde. Ze wou zijn hand vastnemen, geborgenheid voelen. Zijn hand bleef op haar dij liggen. Waarom was hij haar kamer niet binnengekomen toen haar deur op een kier stond? Het was een voorzichtige uitnodiging. Waarom durfde hij nooit risico’s te nemen? Waarom durfde hij nooit voor zichzelf of iemand anders opkomen? Alles kon zo gemakkelijk zijn. Alles was moeilijk. Niets was nog hetzelfde.
Louis en Michiel zaten verderop, hun blik naar beneden geslagen. Hun hart klopte in zesde versnelling. Ze waren bang. Zou Lise-Marie hen verraden? Zou ze klacht indienen bij de politie? Had ze bewijzen? Wat zou Pieter-Jan doen? Louis begon te zweten, net als tijdens de heenrit, alleen om ergere feiten deze keer.
Toen de bus stopte stonden hun ouders hen nietsvermoedend op te wachten. Pieter-Jan had de jongens net voor de aankomst gezegd dat ze niets te vrezen hadden, op vraag van Lise-Marie.
“Kon ze dat niet eerder zeggen? Godverdomme, ik heb de hele rit in mijn broek zitten schijten voor niets?”. Het verwijt kwam eruit voor Louis het goed en wel besefte.
‘”Rustig Louis.” Michiel besefte dat ze geluk hadden . Hij was haar dankbaar. Tijdens het afstappen fluisterde hij “danku” in haar richting. Lise-Marie reageerde niet. Ze stapte af en gaf haar moeder een dikke knuffel. Allemaal vertelden ze verhalen die nooit plaats gevonden hadden. Lise-Marie verloor bijna de controle. Ze voelde de tranen opwellen. Haar moeder stond op het punt te vertrekken. Met een geveinsde glimlach zwaaide Lise-Marie naar Louis en Michiel. Toen liep ze naar Pieter-Jan, kust hem vol op de mond en verdween in de auto.