L E E P P E E R L E E P H I N T M E S A U J E Z S K Y G E D E E L D E W I J N O P E N W A T E R M O Z E S W A N T Z U S S V E N M A R S
Ignace ging niet eens zitten op zijn vaste stek, hij bleef recht staan aan ‘zijn’ tafeltje en nam uit zijn zak van plastiek een groter blad dan we van hem gewoon waren. Een B3! Het blad bedekte bijna het ganse tafelblad.
“Zesenzestig!”, zei hij, “een anagram van zesenzestig letters. Gekregen, van Wimpie.”
“Wimpie Wankie Wimpel Wanker Pamper Pilipili”, Alfred begon een liedje te zingen waar de beste rijmelaar een puntje aan kan zuigen en Ignace riep dat hij zijn muil moest houden.
Ik kwam naast Ignace, aan zijn tafeltje staan. Op dat vel papier stond een ganse rij letters. Ik telde ze.
“What the fuck”, zei ik, “zesenzestig….” en ik schreef in mijn schriftje : 66!, waarbij die ‘!’ geen uitroepteken is maar staat voor 'faculteit'. Faculteit zesenzestig, het aantal combinaties met zesenzestig letters.
“Hoeveel mogelijkheden zijn er dan?” vroeg ik aan Ignace.
Hij wees met zijn vinger. Het stond in de linker onderhoek van het grote blad :
66! = 544344939077443064003729240247842752644293064388798874532860
126869671081148416000000000000000
“Maak je geen zorgen,” zei Ignace, “ik weet dat het meer is dan een vijf met daar achter tweeënnegentig nullen, meer dus dan vijfhonderd quindeciljoen.”
Alfred begon te neuriën, nam een glas, blaasde er wat kabouterdamp op en begon het glas een glansje te geven.
“En jij wilt dat anagram oplossen? Uit die qui… quindeciljoen mogelijkheden de juiste vissen?” vroeg ik aan De Reus.
Hij knikte.
"Hoe dan? Een algoritme gekoppeld aan een woordenboek, aan een namenregister en weet ik wat nog veel?”
Ignace bestelde twee 7ups.
Hij die anders altijd fanta dronk, ging eens een 7up proberen en een anagram met zesenzestig letters oplossen!
Hij zei, na een paar minuten : “Luister... ten eerste, het zijn er geen vijghonderd quindeciljoen, omdat sommige letters meerdere keren voorkomen… en denk je echt dat we een computer nodig hebben? Hoe wou je dan automatisch gaan zoeken in naam-, plaats- en ik weet niet welke andere registers?” sprak Ignace.
“Google even bellen”, grapte Alfred en hij maakte een teken naar me. Met het puntje van zijn rechter wijsvinger tikte hij tegen zijn rechterslaap.
“Allez… zeg het hem dan”, zei Ali me.
“Wat?” vroeg ik, “...dat-ie zot is?”
Ignace lachte en beaamde het : “Ja, ik ben niet goed wijs, maar maak je geen zorgen… er zitten veel verwijzingen in de anagrammen die Wimpie maakte, grappen ook, en instinkertjes.
“Wimpie? Wie is Wimpie?”, vroeg ik met luidere stem dan gewoonlijk.
“Wimpie... Wimpie woont nu in Zuienkerke”, zei Ignace.
“Een waterrat en wonderboy was hij, Wimpie. In de zomer zwom hij liefst in een zwembadje vol lettertjesspaghetti” riep Alfred die patatten aan het schillen was.
Ik las de letters nog een keertje, woorden waren het, maar wist begot niet waar te beginnen en zei :
“Ignace, dat lukt nooit. Al mogen het er minder zijn dan die vijfhonderd quindeciljoen, het zijn er zeker nog meer dan een deciljoen!”
“Mag zijn,” was zijn antwoord, “maar wees gerust. Je brein is tot veel in staat, meer dan je denkt. Je hersenen maken ook gebruik van je onderbewustzijn. Een computer kent geen dingen als spontane associaties, onlogisch lijkende links of instinkertjes die je eerst op het verkeerde been lijken te zetten en tegelijk een lichtje doen branden in een andere gang.”
“Schrijf de reeks over, probeer het thuis.”
“Ik weet het niet”, zei ik en dacht bij mezelf : had ik maar niet zo snel ‘einde’ geschreven onder mijn Zeebrugs verhaaltje met containers, straatlopers en vuilbakmiserie.
Ik wilde schrijven. Niet puzzelen.
66!
L E E P P E E R L E E P H I N T M E S A U J E Z S K Y G E D E E L D E W I J N
O P E N W A T E R M O Z E S W A N T Z U S S V E N M A R S
bladzijde één van
'Uit te lezen vlees'
(deel 3 van mijn e-boekje 'Twankie Wankel Twinkeltje')