FAF Kitona (4)

22 nov. 2017 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket

                                                             Admiral?

                                                         All my hopes.

                                ...The men shimmer into light and then vanish...

 

 

 

 

Bartje is altijd zeer duidelijk, als hij tegen zichzelf spreekt, en als het van hem afging, zou er geen sprake zijn van FAF : “Wa’s me dat… Fire Assistance Flights?”

Van Appui Feu Aérien nog minder, “Vuursteunvluchten, mijn jongen !” en hij zou me aan de oren trekken, zeggen dat men in der Vlaemschen literatuur ook gewoon Vlaemsch zout moeten spreecken.

 

In ieder geval -en Bartje vergist zich doorgaans- is het beter dat men het gangbare taalgebruik aanhoudt : Mayday is mayday en geen meidag!

 

 

 

Het is vandaag 11 juli 1960. Grootvader Jim is net zoals de andere piloten altijd vroeg uit de veren, want je weet hoe dat is, elke nacht op een veldbed slapen, een evacuatie aanhoren die dag en nacht doorgaat, een luchthaven die ronkt, nooit slaapt en er zijn de vele voetstappen, van ontzette blanke mannen die aan je tent passeren terwijl ze hun verkrachte vrouwen proberen te kalmeren, hun kinderen aan de arm meesleuren.

 

Het maakt de job van een FAF-piloot er niet gemakkelijker op en Jim zegt dat bevelhebber te Kitona, Majoor Bruneau met zijn 4de Bataljon Commando, niet goed wijs bij zijn hoofd was.

 

“De opdracht is om bij onlusten, tussen blanken en zwarte muiters, tussen Hutu’s en Tutsi’s, vlaag over te vliegen, te intimideren en in het slechtse geval een schijnaanval uit te voeren. De menigte zal wel uiteen vlieden.”

 

Majoor Bruneau heeft gesproken met de stembanden van mijn grootvader Jim, die er niet in slagen streng genoeg te klinken. Ze haperen als een sprekende kolanoot die niet barsten wil, die nooit meer bitter wil zijn.

 

“Majoor... in een kist die nog geen 120 knopen vliegt, zijn we als vogels voor de kat!”

 

Ik was heel even Flight Commander Jo D’Hert die Bruneau vigoreus reposteerde en we keren hem de rug toe, samen met de andere drie piloten van ons squadron, maar veel verder dan de bedrand geraken we niet.

Mama Roos komt binnen, zegt dat ik in de keuken boterhammen moet smeren, voor opa en mezelf, terwijl daar niet eens tijd voor is want een mayday mag in geen geval genegeerd worden. De H-202 is down en als we niet snel zijn, wordt Guy straks gelyncht door die negers.

 

 

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

22 nov. 2017 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket