Hoe wij mensen leven,
holend sprookjes achterna.
Hoe wij alles van onszelf geven
aan die naïviteit uit het geloof
dat sprookjes bestaan.
We geven het beste van onszelf,
met het slechtste blijven we zitten.
Door mensen verzinsels sinds een jaar of elf,
realistisch en als waar te beminnen.
En als het glazen schoentje toch niet paste,
holde we het roosje maar achterna.
Het wordt tijd te beseffen,
dat we allemaal schone slapers zijn
en dat geen enkel sprookje echt bestaat.
Maar onze naïviteit sleept ons mee
en niemand weet naar waar het gaat.
Witte paarden en prinsen zijn in aantocht,
kijken schoonheid aan en hun ziel verkocht.
Aan de leugens die achter schoonheid schuilen,
trouwjurken, trouwfoto's, schone schijnen.
Het leven is geen sprookje, toch niet zoals verteld.
Maar laten we het toch maar blijven geloven,
zo word ik misschien toch nog iemands held.