Straatmuzikant is nooit in Stockholm geweest. Hij worstelt thuis als vingers over een stroeve gitaar. Een traan verleent haar vorm aan iets grilligs als de pijn.
Ik heb nog nooit een instrument bespeeld, maar toch strijk ik door je haren, mijn Scandinavisch ziektebeeld. Je bent zelfs niet blond.
Jouw ogen verschijnen uit het duister, twee toortsen sporend naar een schakelaar. Morgenvroeg word ik verliefd op jouw spiegelbeeld van mij.
Is de wereld een paleis? Zullen koningen hun koninginnen het dan vergunnen vrij te zijn? Een wereld zonder oorlog is als de belofte naakt te slapen zonder de liefde te bedrijven.
Ik vergat hoe het was om niet mezelf te zijn. Wat betreft mezelf, ben ik behoorlijk empathisch.
Goed en kwaad zijn tot elkaar veroordeeld. Als twee druppels water slapen ze naakt en bedrijven ze de liefde. Ze stromen over in elkaar.
Als deze traan een parel is, dan kan ik hem voor het grootste geld verkopen, denkt de straatmuzikant.
“Allerliefste, dankbaarste traantje ... je verleent vorm aan iets grilligs als de pijn, maar je voldoening is even tijdelijk als het genot dat je benijdt.”
Op zijn beurt verleent de zwaartekracht vorm aan de traan. De zee trekt zich op haar grootst terug. Verdriet stroomt naar haar oorsprong terug. Dan verdwijnt de traan in een afvoerputje.
Een parel weerkaatst het licht als een vervelend splintertje in het oog van de zon. Op haar beurt fronst zij, de zee, haar golven.
Ik verbeeld me graag dat als je vingers een driehoek zouden vormen een zonnestraal de verbinding zou zijn, maar niet alle figuren laten hun oppervlakte meten zonder als een sinaasappel te worden uitgeperst.
Mijn hart is dermate groot voor jou, dat mijn ogen zich sluiten als ik je kus. Daar gaat geen zonsondergang boven. Toch por ik nog iedere dag in je oog in de hoop een traan te oogsten.
Er is een schrijver. Iedere dag legt hij een beetje voorstellingsvermogen opzij. Hij verzamelt alles wat hij zag vanuit zijn vensterraam in zijn dagboek. Op een dag bedenkt hij de grootste metafoor allertijden en sterft een gelukkig man. Iedereen die hem leest ziet de wereld vanuit zijn perspectief.
Met de brokken van zijn verdriet, bouw ik een marmeren standbeeld in je achtertuin.