Er gebeurt niets. Ik draai nogmaals, iets gejaagder al, de sleutel om, niets. Geen oplichtende icoontjes, waarschuwingsbelletjes en ronkend geluid, alleen stilte. Ik zweet. Mijn jeep staat in panne, en ik eigenlijk ook. Voor er om te lachen is het nog te vroeg. Enkele weken ben ik boos geweest, dat is gepasseerd en nu is er stilte, en soms een beetje verdriet, verder niets. Mijn leven heb ik vandaag nog niet hersteld maar mijn jeep misschien wel. Startkabels, een helpende hand en we zijn weer op weg. We rollen over warme wegen, langs beekjes en koeien, een treinspoor en fietsers in groep. Kon ik maar een startkabel vinden voor mezelf.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.