Twee vriendinnen.
Op de fiets langs het kanaal Brugse Vaart Gent - Eeklo.
Nicole en Lena, rijden al giechelend langs het veel te kleine fietspad. Zorgeloos voor even.
Lena spurt voorruit en roept Nicole achterna.
'Voor het eerst aan de andere kant van de brug'
Het fietswiel raakt de kant. Man overboord. Kind en fiets belanden in het water.
Lena schreeuwt.
Het meisje gaat kopje onder, kan niet zwemmen. Heeft nooit geleerd haar hoofd boven water te houden. Vader heeft te weinig alcohol in zijn bloed. Dat geeft problemen die hij dringender vindt. Waar zijn kind uithangt weet hij niet.
Lena verdwijnt al trappelend in het koude water. Het water is veel te diep. De oever is veel te ver. Lena hapt naar adem en haar natte blonde haren verdwijnen onder het wateroppervlak. Nogmaals en nog een keer. Ze ziet voor de laatste maal haar liefste vriendin aan de kant, huilend om hulp.
Nicole ziet, in dat veel te donkere water ,de doodstrijd van haar vriendin. Ze wil haar achterna springen, maar doet het niet. Ook Nicole heeft nooit leren zwemmen. 'Zwemmen is niks voor meisjes' hoort ze haar stiefpa nog zeggen. Het meisje doet het enige wat ze op dat moment kan. Roept, schreeuwt haar stem schor. Zwaait met haar armen als een bezetene naar iedere voorbijganger.
Een jonge man ziet Nicole haar wanhoop. Het meisje trekt zich de haren uit haar hoofd. Een vinger wijst naar een kinderhoofd dat voor de laatste maal verdwijnt. De man rent naar de waterkant en springt in het diepe zwarte sop.
Het is te laat. De ontredderde redder brengt het levenloze lichaam met blonde haren naar de waterkant.
Het klein meisje slaat schokkende kreten van wanhoop bij het zien van het lamme natte lijfje van haar hartsvriendin.
Veel later reageert Nicole furieus tegen jongens bij plagerijtjes in het zwembad. Laat haar nooit kopje onder gaan!
Ze beseft voor immer dat er een dunne lijn is tussen leven en dood. Ze leert zwemmen. Niet van harte.