Als ik eens vijf minuten tijd heb, wel dan kijk ik door het raam en zie een bus traag voorbijglijden. Mensen geplakt op elkaar, rood aangelopen gezichten hijgend in elkaars nek. Jengelende kinderen aan moeders rokken en hippe studenten met koptelefoon hun hoofd wiebelend op het ritme van de muziek. Een bejaard koppeltje hand in hand turend naar mij. De man glimlacht even, m’n hand lijkt te wuiven en hij knikt terug. Achter hem zit een iele man een krant te lezen, naast hem een tienermeisje, de blik op haar mobieltje en haar duimen zwevend over de toetsen. Ze kijkt op en lijkt te glimlachen, haar ogen zoeken de mijne. Ik sla m’n ogen neer en schuif het gordijn netjes terug, de vijf minuten zijn om.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.