koffie in hand.
"dankjewel"
"geen probleem"
"ik weet nog", suiker schuift kop in, lepel roert, "dat ze koffie maakte met haar grootmoeder's molen"
ik lig in bed, onder veel te veel lakens, ze hield van veel te veel lakens, ik zweet. zij heeft het warm. ik registreer dat ze uit het bed glipt, dat in de keuken een kast opent en sluit, dat een molen maalt, een raspend geluid, ik duw de lakens van me af. ze morrelt wat aan, water in een ketel op het fornuis fluit, roept me de ochtend in, wakker nu, maar liggen, nog even, wil ik. dan in de deur verschijnt ze, naakt, koffiepot in de hand, een reuzemok in de andere. ze lacht. ik lach. dan struikelt over een slof, onder't laken verborgen van't bed af geduwd, valt ze voorover, gloeiend heet dom ongelukje. ik ontwijk op drupjes na, vraag me nu af of ze zichzelf ooit vergaf, of dit het was waar het ooit begon. ze weende urenlang, ondanks mijn geclown, geprobeer, licht te maken in de situatie. ze stopte uiteindelijk bleef ze in tranen.
"hij is lekker", blies stoom van koffie af.