Ik ben nog steeds bang. Ik ben altijd bang. Mijn leven is nu al een tijdje een beetje te mooi om waar te zijn. Ik ben bang dat dat zal stoppen, dat ik terug die helse pijn ga voelen als Nick van me weggaat.
De ene dag gaat het al wat beter dan de andere. Nu voel ik me al 3 dagen ongemakkelijk. Ik heb het gevoel dat er iets mis is. Nick laat niets zien dus waarschijnlijk maak ik mezelf gewoon zot, maar wat als er echt iets is? Ik kan het niet aan om hem te verliezen. Echt niet.
Ik ben bang dat ik zelfmoord ga willen plegen. Nu al, terwijl alles eigenlijk nog perfect is. Het is die perfectie die me doet beseffen hoe anders imperfectie is, hoeveel pijnlijker. Het is zoals ze zeggen, als je nooit ongeluk hebt gehad, dan kan je nooit echt weten wat het is om gelukkig te zijn. Want je weet niet hoe het anders kan. Ik weet dat wel. Ik weet hoeveel pijn het doet om iemand te verliezen die je zielsgraag ziet. Laat me dat niet nog eens voelen. Alsjeblieft.
Ik ben graag rechtuit als ik schrijf. Ik denk dat ik dat kan omdat ik niet weet wie mijn teksten leest en of ze zelfs gelezen worden. Dat hoeft ook niet van mij, ik ben al lang blij met een leeg document en een toetsenbord. Niemand hoeft te horen hoe moeilijk ik het mezelf soms maak. Hoe zot ik word van mijn eigen gedachten. Hoe ik ernaar verlang eens 1 dag zonder die storende gedachten in mijn hoofd te leven.
Geef me even de ruimte om neer te schrijven waar ik van genoten heb de laatste tijd.
Ik geniet van elke keer dat Nick naar me lacht, me een kusje geeft, me knuffelt. Ik geniet van het warme weer en hoe bruin mijn vel ondertussen al is geworden. Ik geniet van het besef dat ik het veel beter heb dan sommige anderen. Ik geniet van voelen dat ik graag gezien word. Ik geniet van een weekendje aan zee, waarop het leven even stil lijkt te staan. Ik geniet van gezellige avonden voor tv, onder een dekentje, in zijn armen. Ik geniet van wakker worden zonder een wekker te moeten zetten. Ik geniet van voelen dat ik leef.
Alles doet pijn.