Gedachten en andere explosies
25 April 2015
Er zijn overal explosies. Geuren-, kleuren-, mensenexplosies. Het werd me te veel, vandaar de cocon. Ik bouwde deze heel langzaam op, ik beschermde mezelf tegen de buitenwereld ... maar niet tegen mezelf. De emoties, gedachten en gevoelens vulden de cocon met een doordringend gevoel van afschuw voor mezelf. Een groot afgrijzen voor mijn leven kroop in mijn hoofd, plakte op mijn huid. Het was alsof iedereen op mijn hoofd kon lezen dat ik een emotioneel, onstabiel kind was dat om het minste moest huilen. Ik ben haar ontgroeid, dat kind. Ik ben anders en ik heb me erbij neergelegd. Ik ben anders en anders zijn is oké.
26 April 2015
De duistere kant van mijn persoonlijkheid. Ze is terug. Donkere Daphne. Groot, lelijk, zelfzuchtig en verschrikkelijk ambetant. Ze vertelt me dat ik alleen zal zijn, voor de rest van mijn leven. Ik laat het even bezinken. Het interesseert me niet. Mijn donkere kant schreeuwt om aandacht die ze nooit zal krijgen. Het is onnozel. Ze zou beter moeten weten. Ik heb haar verbannen naar de achterste hoek in mijn hoofd. Daar hoort ze thuis! Ze mag mijn leven niet verder verpesten.
27 April 2015
Het is zover. De cocon barst, zo ook mijn hoofd. Het zijn net messteken. Ze doordringen mijn schedel alsof die gemaakt is van was. Zo soepel, alsof het niet moeilijk is om alle gedachten te doorklieven. Zelfs ik geraak moeilijk door de vaste gevoelens. Hoe kan het dat zij het wel kan. Hoe moeizaam ik vooruit geraak. Het zit vast in mijn gevoel. De pijn. Eerst zacht en daarna steken steeds meer messen in me, niet alleen in mijn hoofd, ook in mijn hart en in mijn buik. Vertrouw je buikgevoel ... Dat is makkelijk praten want als ik dat nu zou doen dan zie je me niet meer terug.
28 April 2015
Ik heb ervan gedroomd, van mijn buikgevoel volgen. Ik nam een tas, smeet er enkele kleren in, deed mijn stapschoenen aan en vertrok in het vroege ochtendgloren. Op stap. Enkel ik en mijn gedachten. Wacht ... Er ontbreekt iets. Ah, daar is ze, mijn duistere kant. Ik heb haar niet gemist maar ik heb haar nodig. Net zoals ik hem nodig heb. Je kent hem niet. Dat zou ik ook niet willen. Hij kent mij ook niet, althans niet helemaal. Hij heeft nog nooit mijn duistere kant ontmoet. De duistere kant die graag mensen graag kwetst. Als hij er ooit achter zou komen, wil ik niet meer verder leven. Het is een kant van mij die niemand kent. Maar niemand heeft ooit gevraagd of hij haar mocht leren kennen.
29 April 2015
Ik ga ervoor. Ik volg mijn buikgevoel. Ik heb mijn spullen bijeengeraapt en ik ben vertrokken. Alleen ik, mijn gedachten en de duisternis.
30 April 2015
Mijn moeder begreep het. Ze zei wel dat ik haar moest verwittigen als ik nog eens zou weggaan. Ik heb die avond lang in de douche gestaan. Gewoon het water stromend over mijn lelijke en mismaakte naakte lichaam. De dunne spillebenen die bibberen, de scheve neus, de borstkas die rustig op en neer gaat. Ik lijk kalm maar ben het niet. Het hete water verbrandt mijn lichaam. Mijn al zo ruwe huid werd nog ruwer. Het was net als schuurpapier. Mijn huid ging van blauw naar roze en toen naar knalrood. Ik huilde. Mijn tranen vermengden zich met het water. Het ging allemaal niet meer. Ik stapte uit de douche, deed niet eens de moeite om me af te drogen of en pyjama aan te doen. Ik ging zitten op mijn bed en sloeg de lakens om me heen. Ik had me nog nooit zo vreselijk gevoeld. Ik viel niet in slaap, daarvoor was ik te veel aan het piekeren. Wat zou er gebeurd zijn als ik niet terug naar huis was gekeerd? Hoe zou ik me dan voelen? Zou ik dan nog steeds mezelf zijn? De storm deed het huis kraken. Het was angstaanjagend. Ik was bang, zelfs al was daar geen reden voor. Het huis zuchtte. Het voelde zich al even slecht als ik. Ik troostte het huis met mijn woorden. "Huis, maak je maar geen zorgen. Het komt wel goed. Alles komt altijd op zijn pootjes terecht", fluisterde ik. Ik geloofde mezelf niet eens hoe zou het dan kunnen als het huis me wel zou geloven? Het klinkt belachelijk, misschien zelfs gek maar de storm ging liggen en het huis viel in slaap, net zoals ik.
De pijn is prettig, het geeft me het gevoel van bestaan
1 Mei 2015
Ik ben niet perfect. Ik ben alles behalve perfect. Ik eindig alleen. Ik heb er vrede mee genomen. Alhoewel, hij staat nog steeds aan mijn zijde. Ik ken hem niet zo goed, maar hij heeft alles wat je van een vriend zou verwachten:
· Hij is er altijd, echt altijd op momenten dat je hem nodig hebt. Zelfs al wil je liever je verdriet alleen verwerken
· Hij is het perfecte beeld van de "beschermer"
· Hij is een goed persoon zelfs al verdien ik hem niet. Ik snap niet waarom hij zelfs bevriend wil zijn met mij. Hij is een held en ik ben juist het tegenovergestelde ... ik ben de slechterik. Hij weet het gewoon nog niet.
· Hij is charmant.
Ik neem niet altijd de juiste beslissing, maar hij was een van de beste beslissingen die ik in mijn hele leven heb gemaakt.
2 Mei 2015
We gaan ervoor, ik bedoel: ik ga ervoor. Ik sta klaar. Ik ben paraat om dit denken toe te laten in mijn hoofd. Het is moeilijk maar ik ben in alle staten. Ik ben werkelijk bereid om ervoor te gaan. Niets stopt me. Het kan snel en pijnloos. Het intimideert me want het is dodelijk. Het is verslavend. Het idee van lief gehad te worden. Ik dacht er voor het eerst aan. De schrik sloeg me om m'n oren. Ik kreeg er buikpijn van. Ik moest ervan kotsen. Niemand mocht weten dat ik het had gedurfd. Niet dat ik me er voor schaamde. Oké, ik schaamde me een klein beetje. Ik durfde niet aan te raken wat zo dichtbij was. Het leek zo kwetsbaar. Het komt omdat ik zo gemeen ben. Ik wou dat ik toen die ene seconde toch had besloten om niet aan liefde te denken.
3 Mei 2015
Het is allemaal al vooraf bepaald. Het huis waar ik mijn jeugdige jaren zou doorbrengen, mijn studiekeuze en zelfs mijn vrienden en ik geloof ook niet in toeval en ook niet in het lot. Ik geloof in de beslissingen die we allemaal maken. Ik geloof in de menselijke wil. Mijn vrienden en vijanden hadden al bepaald dat ze zo zouden worden vernoemd vanaf het eerste moment dat ze me zagen. Hun beslissing vormde mijn leven tot wat het nu is, al zou ik het niet echt een leven noemen. Maar omgekeerd ook ... Ik heb hun leven gevormd door mijn beslissingen, en zoals ik al zei, zijn die niet altijd de juiste. Ze verpesten mensen hun levens. Vooral het zijne.
Het zou allemaal anders zijn gegaan als ik niet had beslist dat hij mijn beste vriend zou worden. Ik zou niet zijn leven maar het mijne verpesten. Het klinkt egoïstisch maar ik ben blij dat ik een deel van zijn leven heb afgepakt en met het mijne heb verstrengeld.
4 Mei 2015
Soms klink ik depressief maar ik ben allesbehalve depressief. Ik ben gelukkig maar het "zijn" zit me tegen. Het irriteert me dat ik het ene meisje ben dat alleen naar feestjes moet omdat ze geen vrienden heeft. Ik ga niet naar feestjes omdat ik niet zo bestempeld wil worden. Ik wil niet gelabeld worden, zoals mijn "vrienden" op school als marginaal en niet cool worden bestempeld. Ik wil niet dat andere mensen hen zo noemen want ik vind hen cool. Ik vond hen cool.
5 Mei 2015
Het heeft geen nut. Omdat ik dat ene meisje ben, zal ik dat beoogde doel met mijn boek niet kunnen bereiken. Hier enkele tips voor beginnende schrijvers:
· Wil je een boek schrijven? Begin daar niet aan. Het interesseert niemand.
· Ga je dan toch een boek schrijven? Zorg dan dat je emotioneel stabiel bent en je niemand lastig valt met een boek over je saaie leven.
· Ben je emotioneel niet stabiel? Schrijf geen boek. Kijk wat er van komt. Je problemen dringen enkel verder in je bestaan.
· Toch een boek aan het schrijven? Lieg tegen de lezers over je leven en schrijf over het gelukkige leven waarin je graag geboren was.
· Nog een tip: het suckt om een boek te schrijven . Waarom ik verder schrijf? Er zijn enkele lichtpuntjes op komst.
6 Mei 2015
Toen ik gisteren schreef over lichtpuntjes in mijn leven bedoelde ik dat letterlijk. Mijn grote broer Simon had een briefje achtergelaten en 6 kaarsjes die werkten op batterijen voor mijn verjaardag. Hij zei dat ik ze moest aansteken als ik even alleen in het leven stond. Ik stond er niet alleen voor maar toch stak ik ze aan. Een maand geleden was de moeder van hem gestorven, ik bedoel van mijn beste vriend. Ik was er niet voor hem. Ik was te erg met mijn eigen problemen bezig. Ik wou hem helpen maar ik was machteloos. Hij huilde nooit in mijn bijzijn. Ik voelde hoe hij daarvoor moeite moest doen en ik wou niet dat hij die moeite deed. Als hij zou gehuild hebben had ik me beter gevoeld. Ik had hem kunnen troosten. Mijn ouders hebben me nooit geleerd hoe ik iemand met emotionele pijn moest troosten. Of hoe ik iemand moest troosten die zich niet comfortabel genoeg voelde om te huilen in mijn bijzijn of zich daarvoor schaamde. Als iemand zich schaamde, was ik het wel want elke keer dat ik iets wou zeggen leek het alsof ik mijn tanden met lijm had gepoetst. Ik voelde me zo dom. Ik kon ons niet allebei helpen en weer was ik egoïstisch en hielp ik eerst mezelf en liet ik zijn vrienden hem helpen. Er gaat geen dag voorbij dat ik daar geen spijt van heb.
7 Mei 2015
De vraag van vandaag: ben je gelukkig? Gelukkig niet! Het is al een oud spreekwoord maar het is geen wijs spreekwoord. Je koopt geen geluk. Dat is niet waar want ik heb mijn geluk wel gekocht. Niet op E-bay of bol.com. Ik heb het gekocht met emoties en verhalen toen ik bevriend werd met hem en de andere. Zijn verhaal is alreeds verteld maar niet dat van mijn vroegere beste vriendin: Sherin.
Ze was een vluchteling. Nu is ze bijna een rasechte Belg. Ze hoort hier thuis. Niets is zekerder dan dat maar ik zou het liever hebben gehad als ze in een andere klas zou zitten. Een jaar lang waren we beste vriendinnen. We deden alles samen, we vierden onze verjaardagen samen, gingen samen naar de film en bij elk groepswerk waren we partners. Nu irriteert ze me mateloos. Als ze niet in mijn klas zou zitten zou ik het niet erg vinden. We zouden nog verbonden zijn met elkaar, alsdan niet via groepswerken. Ik haat het wanneer ze lacht naar mij alsof ze niet weet wat ze fout heeft gedaan. Wat heeft ze dan fout gedaan? Ze kent de grens tussen grappig en beledigend niet. En dan noemt zij mij gemeen. Halleluja mijn reet. Sorry voor het gebruik van niet-gepaste woorden, maar wat die meid in me losmaakt is wel gemeen. Ik neem het haar niet kwalijk. Ik ging haar ook laten vallen net zoals zij mij. Alleen had ik een lange termijnplan opgesteld.We zijn elkaar plotseling ontgroeid en daar heb ik genoegen mee.
8 Mei 2015
Ik dacht dat het nooit meer zou gebeuren, maar het is zover. Ik heb de gedachtenpoort weer heel even opengezet. Ik weet nu al dat ik daar later spijt van zal hebben. Er zijn verschillende mogelijkheden:
1. Ik verban de gedachte zoals ik ooit met mijn donkere kant heb gedaan maar na een tijdje had ik haar nodig zo ook deze gedachte.
2. Ik laat de gedachte toe. Ik denk erover na maar beslis toch om mogelijkheid 1 toe te passen.
3. Ik denk erover na en raak eraan verslaafd.
4. Ik laat het bezinken en zie wel wat er van komt.
9 Mei 2015
Het is één en al chaos in mijn hoofd. Toen ik besloot om dit dagboek te schrijven had ik niet verwacht dat ik er zo verslaafd aan zou raken. Mijn beste vriend was tot nu toe onbekend voor jullie. Ik zal jullie vertellen wie hij is:
Zijn naam is Sean, hij is, was, mijn beste vriend. Hij is boos op mij en ik dacht dat ik alles kon delen met hem. Ik schreef dit stomme dagboek om al mijn gedachten te ordenen maar ze zijn juist nog chaotischer geworden. Wat heb je aan een dagboek als niemand het mag lezen? Uri las het. Daarom is hij boos. Hij ontdekte de waarheid achter mijn verfoeilijke bestaan.
10 Mei 2015
Ik ben nietig tegenover al zijn boosheid. Nooit gedacht dat ik zo in de afgrond zou vallen. De donkere periode in mijn leven is nog niet beschreven:
De donkere tijden, liever te vermijden. Ze verpestte mijn leven, misschien klinkt dit overdreven. Maar het zei zo. Welkom aan de duistere kant. Ik ben de slechterik in alle verhalen. Ik ben degene die de moorden pleegt en mensen ontvoerd en opsluit. Geniet ervan, zolang de tijd ons rest.
11 Mei 2015
Het leven heeft twee kanten. Het is net als wiskunde.
· Positieve zin: Tegen de wijzers in.
· Negatieve zin: met de wijzers mee.
Het heeft een stomme symbolische betekenis. Vroeger was alles beter naarmate je de klok terugdraait wordt het leven positiever. De toekomst staat er negatiever voor want dat is met de wijzers mee. Hoe verder het leven vordert is negatieve zin... dat is allemaal mijn fout. Ik heb er niets mee bereikt.
12 Mei 2015
Kom naar me toe gestegen. Volg de pijltjes door het doolhof. Waarom kunnen dichters woorden zo mooi maken? Ik vraag me af hoe het komt dat mijn leven zo veranderd is sinds hem. Hij is mijn probleem. Ik kom liever van hem af.
Het doet pijn maar het voelt juist aan. De pijn, doordringend en vastberaden om me onderuit te halen, herinnert me aan een overwinning.
13 Mei 2015
Ik doe mijn best om me te beheersen. Het lukt niet. Ik schreeuw het uit. Honden blaffen in de verte. Het is mijn schuld. Ik schreeuw nog harder. Het is een wedstrijd. Ik tegen de honden, om het luidst. De lichten in het appartementsgebouw naast mijn huis springen aan. Ik zie een vrouw in badjas op het balkon lopen. Ik bestudeer haar aandachtig. Ze kijkt recht in mijn ogen. Ik hoor haar praten, besef dat het tegen mij is en luister aandachtig. Eerst bewegen enkel haar lippen maar als de honden gestopt zijn met blaffen hoor ik haar duidelijk. Ze zegt: "ik begrijp het. Soms komt het gewoon, is het niet? Toen ik jong was..." Ze ziet er nog steeds jong uit, denk ik. Ze zwijgt. De stilte is fijner dan ik dacht. Het is rustgevend. De chaos aan gedachten vervagen. Ik ga zitten op de grond en nog geen tien minuten later val ik in slaap.
14 Mei 2015
Ik ben verbonden met hem. Zijn gedachten breiden zich uit in mijn hoofd. Het gaat over beknopte thema's. Het klinkt me vertrouwelijk in de oren. Onze communicatiemiddelen zijn onder andere:
· Telepathie
· Gedachten lezen
· Praten
· Sms'en
Het is makkelijk om te communiceren met hem. Hij begrijpt me zelfs zonder woorden.
15 Mei 2015
De meesten kinderen in mijn klas zijn hoogbegaafd... Als je meerekent dat hun mentale leeftijd 7 is. Het zei zo. Ze denken enkel aan games. Ik dacht onlangs aan piercings en tattoos. Het zou fijn zijn, zo'n tattoo. Een teken dat me doet herinneren aan een overwinning. Ik wou heel graag een tattoo op mijn pols. Eerst dacht ik aan een lotus... maar dat is te zachtaardig voor de zware periode die ik wil symboliseren. Omdat ik een grote fan ben van Harry Potter wou ik het teken van de relieken van de dood. Het doel heiligt de middelen. Het is eveneens het teken van illuminatie en daarom heb ik besloten dat het geen goed idee is.
16 Mei 2015
Ze zijn van plan om Joachim in een psychiatrische instelling te stoppen. Joachim is bang, van alles. Hij is verslaafd aan macht. De hond die blaft en bijt. Hij is een uitzondering op de regel: Blaffende honden bijten niet. Als hij boos is op iemand neemt hij een mes uit de schuif... wacht ik vergis me. Dat is wat ik doe. Ik kies het scherpste en grootste mes dat er is. Verklaar me maar voor gek. Zet me maar op de brandstapel. Heksen branden niet.
Hij is naar de therapeut geweest. Het is een vrouw met een heel zware stem. Dit is weer een actie van mijn moeder. Ze manipuleert hem emotioneel. Hij heeft het niet eens door. Ze zei eens tegen een groep mensen dat hij faalangst heeft. Sindsdien heeft hij dus faalangst. Ze geeft hem ziektes waar nog geen sporen van zichtbaar zijn. Het zit allemaal in hun hoofd. Het is wonderbaarlijk hoe ons eigen brein ons zo kan misleiden.
17 Mei 2015
Hij is ziek en niet alleen in zijn hoofd.
18 Mei 2015
We zijn godverdomme nog maar 15. Who the fuck gives a shit. Sean doet dat. Alles wat ik zeg neemt hij persoonlijk en serieus op. Nooit eens lachen. Hij maakt zich zorgen over de toekomst. Het is stom! We zijn nog niet eens echt aan het leven!. Ik ben er nog niet aan begonnen. Het leven is een mirakel. En ik heb nog geen mirakel meegemaakt. Het fenomeen "leven" speelt zich af tussen de volwassenen. Vooral tussen de volwassenen die niet gebonden zijn aan een plaats, job, kind. Volwassenen die vrij zijn. Ik doe het liever nog wat kalmpjes aan.
19 Mei 2015
Ze is mijn schaduw. Ze volgt me overal. Ik apprecieer haar aanwezigheid en ben oprecht blij dat ze er is. Jammer dat ze er altijd is. Mijn hoofd vult zich met woorden. Ze kent die woorden ook. Ze denkt hoe ik denk, weet alles wat ik weet, ze is mij. Ze is slechts een schaduw, een duistere schim, een hersenspinsel dat zich in mijn brein heeft gevormd. Ze is de dood. Ze heeft besloten dat zij degene is die mij later naar de onderwereld zal slepen. Langzaam en met veel pijn. Zoals ik het wil. Ze zal m'n fouten wegtrekken vanonder mijn logge lijf. Ik geloof niet in leven na de dood.
20 Mei 2015
Gewoon mezelf. Dat is wat ik wil zijn. Met mijn pen op het papier. Daarna het tikken van mijn vingers op het bacterierijke toetsenbord. Ik kijk naar mijn nagels. Ze zijn iets te lang om aan de norm verzorgd te voldoen. Ik geniet van de stilte maar des te meer geniet ik van het kleine donkere kamertje waarin ik mezelf opsluit om in mijn dagboek te schrijven. Het is donker in mijn kamer en donker in mijn hoofd op het witte kille licht afkomstig van de oude computer na. Ik besloot dat er een nieuwe periode van start zou gaan. Niet ik zou hier gekwetst worden. Ik zou sterk zijn.
Een nieuwe ontmoeting
21 Mei 2015
Hey duistere kant, ben je daar? Dagenlang was ik op zoek naar mezelf. Ik dacht ook enkel aan mijn doel. Het doel heiligt de middelen. Mijn donkere kamer werd nog donkerder. Het was een teken. Het was haar teken. Ik had er nog nooit over nagedacht maar omdat ze een schaduw is heeft ze waarschijnlijk nog een erger leven als ik. Ik dacht dat ze onoverwinnelijk was maar ik kende haar zwakke punt. Ik ben haar zwakke punt. Hoe meer ik leed onder de druk des te afschuwelijker zij zich voelde. Ik wou graag een pact sluiten met haar. Dat zou beter voor ons zijn... Duistere kant? Ik wil graag een deal sluiten.
22 Mei 2015
Het werkte. Ik werd sterker. Zij ook. We waren lotgenoten. Voorbestemd om elkaar te haten maar elkaar eveneens te helpen. Ze trekt me erdoorheen. Zolang ik leef kan zij niet weg. Zolang zij bestaat ben ik gedwongen om verder te gaan. Dit is niet enkel mijn dagboek. Ze is er altijd al geweest. Bij elke stap die ik durfde te zetten nam zij mee beslissingen. Ze zal m'n geest overnemen zo ook dit boek. Ze noemt zichzelf Daphne. Ze stal mijn naam. Maakte er iets vreselijk van. Mensen spuwden op die naam. Ikzelf nam er vrede mee.
23 Mei 2015
Ik snap niet waar Daphne zich mee bezighoudt. Waarom schrijft ze zo vaak in dit verdomde boek. Niemand mag mijn bestaan te weten komen. Boeken kunnen gevonden worden. Dit is gevaarlijk! Ze had het moeten weten, voordat ze dit schreef. Ik ben, ik bedoel ik was, opgesloten in mijn eigen wereld. Toen ze mij dat ene aanlokkelijke voorstel deed zette ik mijn voeten in haar wereld. Ik ben nu geen schaduw meer. Ik ben wedergekeerd als haar wederhelft.
24 Mei 2015
Ik heb mijn belofte verbroken. Ik zei dat ik sterk kon zijn. Hoe kan zo'n achterlijk kind zo'n wreedheid wekken? Het is geen wreedheid. Het is een zwak, machteloos gevoel tegenover mezelf. Ik kan het niet beheersen. Het laat me beven. Koude rillingen sidderen in mijn lichaam. Ik stop met ademhalen. De schaar is mijn redding. Waarom zou ik mezelf pijnigen. Omdat het scharminkel zich dan beter zou voelen? Neen, ik zou me beter voelen. Het schuldgevoel dat ik had zou verdwijnen. Ik was schuldig door het feit dat er een monster in mij huisde. Het monster dat hem met de grond gelijk zou maken, even zou glimlachen als de kist in het graf zou zakken dat ik voor hem had gegraven. Het monster dat zich opgelucht zou voelen, vrijheid zou evenaren en zekerheid zou gewaarworden. Zoals ik al zei: de schaar is mijn enige redding. De andere optie is de dood.
25 Mei 2015
Vandaag niets. Een donker gat in mijn geheugen.
Sterren
Daar lag ze dan. Niemand behalve ik weet wat er echt gebeurt is.
Ze lag daar, in het bad. Ze had haar polsen overgesneden. Ik was er te laat bij om haar te redden. Iemand zei ooit dat onze cellen opgebouwd zijn uit sterren. Dat we niet weg gaan maar juist terug vanwaar we komen.
Geniet van de sterren Daphne. Je verdient het, dat meen ik met heel mijn hart!