Van het topje van je neushaar tot het eelt aan de onderkant van je voet.
Van mijn ditjes en datjes , tot aan mijn gewroet.
Kan ik mij niets inbeelden wat anders moet.
Ik kan naar je staren , giechelen , binnenpretten volop.
Je moet nogal verdragen , van deze sproetenkop.
Ookal was het niet altijd even vrolijk
meer als eens de hoofden gestoot.
We waren een tafel met een gebroken poot
toch ,is er iets wat we nooit zullen kunnen ontkennen
Samen een leven , is altijd even wennen