De “ Laurahoeve “
Met uiterste precisie maakt ze de ketting met een veertje schoon. De ketting is een antiek exemplaar, geërfd van haar oma. Het heeft jaren en jaren in een doosje gelegen. Oma had het nooit gedragen, ze vond hem niet mooi zo vertelde zij ooit aan Marlies, haar enige kleindochter.
Marlies vindt hem prachtig, en heeft zich voorgenomen het collier regelmatig te dragen. Daarom was ze nu bezig met een poetsbeurt. De ketting gaat weer mooi glimmen. Vanavond gaan ze, zij en haar man, naar de receptie van zijn werk. Er zijn jubilarissen en dat moet gevierd. Ze zou liever niet gaan maar gezien de positie van Jacob komt ze er niet onderuit.
Twaalf jaar zijn ze nu getrouwd, het zijn twaalf lange jaren geworden. Het geen huwelijk dat overloopt van liefde maar ze leven enigszins langs elkaar heen. Kinderen hebben ze niet dus allebei een fulltime job en het geld stroomt binnen vooral bij Jacob.
Marlies werkt als maatschappelijk werkster bij een grote firma. Ze begeleidt personeelsleden tijdens langdurige ziekte om terugkeer op de werkvloer te vergemakkelijken.
“ Ik houd van mijn werk “ vertelt ze zichzelf regelmatig. Bij dit bedrijf verdient ze veel meer dan ooit in het ziekenhuis. Maar het werk in dat ziekenhuis was veel interessanter maar geld is ook belangrijk zou Jacob zeggen. Ze legt haar kleren klaar en dan die van Jacob.
Marlies doet alles voor hem, tot in het uiterste. Ze wil geen ruzie daar kan ze niet goed tegen. Dus schikt ze zich in zijn wensen en dat zijn er veel heel veel.
Oh ze heeft al vele malen gedacht om bij hem te verlaten maar waarheen en wanneer?
Weggaan is geen optie dus gaat het leven gewoon zijn gangetje. Maar gelukkig is ze niet.
Buiten, ver van de bewoonde wereld woont Arend in zijn oude boerderij.
Vee heeft hij niet, hij werkt gewoon bij de bank, niet romantisch maar goed voor geld. De boerderij heeft hij geërfd en het vee heeft hij verkocht.
De meeste grond heeft hij verhuurd aan boeren uit de buurt. Dat geeft geen zorgen.
Arend is vijfendertig jaar en nog steeds vrijgezel. Af en toe blijft hij in de stad om in een uitgaansgelegenheid een vrouw te treffen. Het liefst een voor zijn verdere leven, meestal wordt het een zeer kortstondig contact.
Zijn werk is niet altijd enerverend dus naast zijn werk speelt hij in de plaatselijke toneelgroep. Dat is elke donderdag repeteren en elke zomer een paar voorstellingen. Hij vindt het geweldig in andermans huid te kruipen.
Volgende maand is het weer zover. Al zijn vrije tijd oefent hij. De tekst kent hij al lang uit zijn hoofd, nu nog de toonzetting en alle bewegingen die erbij horen.
Op vrijdag komt mevr. Van Dam voor de schoonmaak. Gelukkig heeft hij iemand gevonden die zijn huis wil onderhouden zonder op hem te mopperen of belerend toe te spreken .
Zijn overige vrije tijd besteed Arend aan de natuur. Hij spot vogels, gaat vaak vissen en houdt van boswandelingen.
Morgen gaat hij samen met boswachter van Vliet een controle route lopen. Van Vliet is inmiddels een van zijn weinige vrienden.
Al met al is hij tevreden met zijn leventje maar echt gelukkig is hij niet.
Doodstil is het buiten, het is inmiddels bijna middernacht. Marlies en Jacob lopen in de donkere avond richting hun huis.
“ Je had wel eens wat attenter naar de directeur kunnen zijn, Marlies!”
Jacob is razend, hij heeft op het eind van een oersaai feest te horen gekregen dat hij geen promotie maakt.
“ Als jij wat toeschietelijker naar hem geweest was had ik die promotie wèl gekregen, geloof mij. Waarom heb ik je anders meegenomen. Het zijn spelletjes, allemaal doen ze mee, maar mijn vrouw negeert de aandacht van de directeur”
“ Ik moet die man niet, ik werk daar niet, dus moet ik niets, Jacob. Als je geen promotie krijgt zal dat wel een oorzaak hebben maar dit niet op mij afschuiven.”
Ze voelde zich flink om zo tegen haar man te spreken. Normaal zou ze dat niet durven, maar dit is zo’n onzin.
“ Ik wil alleen maar naar huis, Jacob , slapen en verder niets dus hou op met zeuren.”
Marlies versnelt haar stap en is als eerste bij de voordeur. Jacob heeft de sleutel dus wachten.
Eenmaal binnen begint Jacob weer over de promotie die hij misgelopen is omdat , “ ja ja, moet je horen, omdat zijn vrouw de directeur negeert!!!!!”
Hij pakt een glas en schenk een bel whiskey in en gaat zitten. Marlies weet hoe dat eindigt, slapen in de stoel. Dus ze gaat zich verzorgen en lekker naar bed.
Slapen kan ze niet en piekert over hoe ze verder moet gaan. Dit is geen leven realiseert zij zich. Dat doet ze wel vaker maar schuift alles steeds opzij.
Nu voelt het anders. Ze wil zo niet verder, ze wil anders, helemaal anders.
Bij het ochtend gloren heeft ze een besluit genomen, ze gaat weg hij ziet maar.
In de kamer ligt Jacob snurkend in de grote fauteuil en met een klein koffertje gevuld met de belangrijkste zaken, ook het collier, verlaat Marlies het huis waar ze twaalf jaar niet gelukkig is geweest.
De kerkklok slaat elk uur heeft ze gemerkt. Het is een geruststellend geluid. Zo verstrengeld is dit met deze omgeving. Ze geniet hiervan.
Het kleine dorp in de Ardennen is bij toeval gevonden. Toen ze vorige week een trein kaartje kocht wist ze niet waarheen de reis zou gaan. Voor haar kocht een heer een kaartje naar een voor haar onbekend dorp.
“ Doet u mij maar dezelfde als die meneer” had ze gezegd. Zo belandde ze in de Ardennen in een dorp met een kerkklok.
Haar mobile heeft een vervanging gekregen. De nieuwe met uiteraard een ander nummer heeft ze in gebruik genomen en haar dierbaren verwittigd had van de nummer verandering. Daarna vloog de telefoon de afvalbak in. Zo dat is dat, heeft ze gedacht.
Het dorp telt hooguit 200 mensen, de toeristen die hier rondlopen zijn ver in de meerderheid. Bij de snelstromende beken in de omgeving vangen de mensen vis en met stevige wandelschoenen aan bewandelen velen de heuvels. Het is hier een natuurparadijs. Het kleine pension waar ze haar intrek heeft genomen is vol, de gasten maken veel lawaai zeker in de avonduren maar dat deert Marlies niet. Ze geniet van de vreugde van de mensen.
Tijdens de vele wandelingetjes die al gemaakt heeft denkt Marlies na over de toekomst. Bij het verlaten van het huis schreef ze snel een brief aan Jacob.
Beste Jacob.
Ik ga weg bij je en kom niet meer terug.
De scheiding zal ik binnenkort aanvragen en daar zul je bericht van krijgen.
Alimentatie wil ik niet en al de spullen mag je houden.
Dag, het ga je goed
Marlies.
De opluchting was groot toen ze in de trein zat en zich realiseerde dat ze hem verlaten had. Tranen van vreugde konden niet uitblijven.
Maar nu?
Ik blijf nog een paar weken hier neemt ze zich voor, dan zoek ik een kamer in een grote stad en ga werk zoeken in een ziekenhuis.
Blij met haar besluit loopt ze na de wandeling terug naar het pension.
Op internet zoekt ze naar sites waar huisvesting wordt aangeboden en naar vacatures in ziekenhuizen.
Van wandelen krijg je honger dus gaat ze bijtijds aan tafel.
Het is nog rustig in de eetzaal waar één tafeltje bezet is. Marlies gaat bij het raam zitten en leest de krant op haar iPad.
Het diner is smakelijk en de koffie daarna smaakt haar uitstekend. De heer van het andere tafeltje lacht haar toe en verdwijnt door de deur.
Aardige man denkt ze. Bestaan die eigenlijk wel aardige mannen?
Ze schud haar gedachten weg en gaat naar haar kamer om lekker een boek te lezen.
Het ontbijt is uitgebreid en erg lekker. Alle tafels zijn bezet. Aan een tabtje zit een heer alleen, oh dat is die meneer van gisteren.
“ Mag ik hier plaatsnemen? Of wacht u op anderen?”
“ Nee hoor, ik ben alleen ,wat je zegt, helemaal alleen. Gaat u maar zitten hoor. Wilt u ook koffie of thee, ik ga het net halen. “
“ Een kopje koffie graag” het is gewoon een aardige man. Ze bestaan besluit ze.
Tijdens het ontbijt ontspint zich een gezellig gesprek. Hij werkt op een bank, eigenlijk geheel tegen zijn zin maar er moet geld op de plank komen.
Marlies vertelt van haar eigen werk en aarzelend vertelt ze dat ze net een eind aan haar huwelijk heeft gemaakt. Vandaar dat ze hier is.
“ Wat brengt u in de Ardennen?”
“Wij hebben van de een training gehad en daar heb ik een weekje aan vast geknoopt. Het is hier zo prachtig dat wilde ik niet zomaar verlaten.”
Ik heb een weekje vakantie opgenomen. Dat doe ik niet snel maar het is best fijn moet ik zeggen.Ik ben alleen dus hoef geen rekening met iemand te houden.”
“ Nou ik ook niet meer dat maakt mij ook alleen. Ik ben daar enorm blij over. En u bent u blij alleen te zijn?”
“ Nee, ik zou erg graag een relatie hebben maar dat lukt gewoon niet. Ik lijdt niet hoor maar het maakt me ook niet gelukkig.”
Ze kijkt hem verschrikt aan twee ongelukkige mensen aan het ontbijt in de Ardennen.
“ Ik ga contact maken met een advocaat om de scheiding te regelen en ga me inschrijven als woningzoekende in Groningen. Dat kan online dus dat maakt het makkelijk. Ik ga nu, fijne dag tot ziens. “ en Marlies verdwijnt door de deur.
Na alle formaliteiten hebben afgewikkeld is het inmiddels halverwege de middag.
Lopend naar het dorpscafetaria komt er een golf van tevredenheid over haar. Zo dat is maar mooi geregeld.
Een kleine lunch doet haar goed en ze wandelt nog een poosje rond.
Misschien neem ik wel een hond bedenkt ze zich opeens. Bij Jacob waren dieren niet welkom. Eerst maar een kamer of kamertje, dan ziet ze wel verder.
“ Hallo, ook aan de wandel?”
Ze loopt bijna tegen hem aan, die meneer van het ontbijt.
“ Ja het is mooi hier hè? Ik geniet er van.”
“ Ik zal me even voorstellen Ik ben Arend Kort.”
“ Ja dat is misschien wel zo gezellig. Ik ben Marlies hmmm Blauw. Ik moet nog even wennen aan mijn meisjesnaam. Hahaha “ beetje nerveus noemt ze haar meisjesnaam en voelt zich daarna wel stoer.
“ Zullen we ergens even koffie drinken? “ Arend had de moed bijenkaar geraapt.
“ Oh ja waarom niet? “ Marlies voelt een baldadig gevoel over zich komen.
“ Laten we naar de kroeg gaan en een lekker biertje drinken lijkt dat je wat?”
Arend lacht en samen gaan ze naar de dorpskroeg waar het zo tegen etenstijd best al druk is.
Het wordt een gezellig uurtje en als de twee terug lopen naar het pension praten ze beide honderd uit.
Ook aan het diner hebben ze plezier.
“ Marlies zullen we morgen zo’n grote uitgestippelde wandeling maken? Ik heb die folders op mijn kamer, wacht ik zal ze even halen “ Voor ze iets kan zeggen is hij weg.
Terug in de eetzaal bekijken ze da routes en besluiten er een te gaan lopen, morgen. Na het diner met de afspraak om morgen 10.00 uur te starten, vertrekt ieder naar zijn/haar kamer.
De zon schijn uitbundig en de wind die gisteren nog waaide is gaan liggen. Het is verrukkelijk wandel weer.
Marlies voelt zich als herboren als ze op haar stevige wandelschoenen ( geleend van een andere gast) door het bos stapt. Hier had ze natuurlijk niet op gerekend.
Aan haar zijde een echt aardige vent Arend die gewoon met haar omgaat. Dat is heel erg prettig.
Zo wordt het een fijne dag en s’avonds als ze in bed ligt kan ze met genoegen terug kijken op vandaag, echter een minpuntje moet er zijn, ze heeft spierpijn dat beloofd wat voor morgen.
Zo stijf als een plank staat ze op. Kreunend gaat ze douchen en dat helpt even wel iets. Ze moet naar de drogist iets gaan kopen hiervoor.
Bij het ontbijt zit Arend al aan de tafel, Marlies strompelt er naar toe.
“ Ik denk dat ik weet wat jouw probleem is” Lachend schuift haar haar stoel aan.
“ Nou lach maar, in jaren nauwelijks bewogen en nu een route van 20 kilometer gedaan. Mijn lijf is heel erg geschrokken en zo voelt het ook.”
Arend biedt direct aan wat te gaan halen een zalfje en wat pijnstillers stelt hij voor.
Na het bezoek aan de drogist gaat hij weer een route lopen en beloofd samen te dineren. Marlies verheugd zich daar op. Hij is aangenaam gezelschap kan overal over mee praten. Ze gaat om te beginnen lekker weer naar bed.
Zo verlopen de dagen heel prettig. Arend moet bijna al weer naar huis. Hij vertelt over zijn boerderij en de eenzaamheid die hij daar ervaart. Maar de plek is zo prachtig nooit gaat hij daar weg.
“ Ga met me mee naar het oosten van het land. Dat is dichterbij Groningen dan de Ardennen, in ons dorp is ook een prima pension en we kunnen af en toe wat samen doen.”
Hij liep al dagen te broeden op dit voorstel, maar hoe breng je zoiets? Zo dus, dacht hij.
“ Hmmmm dat zou natuurlijk kunnen, je overvalt me wel een beetje. Wanneer vetrek jij?”
“ Morgen om tien uur met de trein. Neem wel een taxi met mijn koffer naar het station. Op het station in Arnhem staat mijn auto, dus alles is geregeld je kan zo mee, alleen nog een treinkaartje.”
Marlies neemt een kloek besluit ze gaat mee. Hij vraagt tenminste niet om op de boerderij te logeren. Dat maakt het gemakkelijker.
Opeens gaat haar telefoon. Het is Jacob. Hij schreeuwt tegen haar en deelt haar mede dat hij niet akkoord gaat met een scheiding.
Ze moet thuiskomen en voor hem zorgen maar het zal lang duren voordat hij haar dit vergeven kan.
Marlies hangt op, stuurt hem een berichtje dat ze nooit meer terugkomt gescheiden of niet.
Zo dat is ook weer afgehandeld. Toch hakt zo’n tirade er wel in en even komt alle verdriet weer boven. Ze wil dit niet, ze wil hier niet aan denken.
“ Een naar telefoontje? Je kijkt zo bedroefd.”
“ Mijn ex. Ik moet terug komen vindt hij, nou ik ga niet terug.”
Die avond praten ze bij een glas wijn over van alles hun werk, hun familie, eigenlijk over hun leven.
Marlies vertelt over Jacob en Arend over het missen van een geliefde.
Het wordt laat maar het is een fijne avond geworden.
De trein puft om tien uur het station uit met Arend en Marlies als passagiers.
Hoewel ze wat brak zijn na gisteravond hebben ze beide zin in de nieuwe dag.
“ Ik ben best benieuwd hoe jij de boerderij zal vinden want ik ga je alles laten zien.”
“ Oké maar eerst naar het pension graag kan ik mijn spullen daar achterlaten.”
“ Natuurlijk, ik ga met je mee.”
De rest van de reis leest ze een boek en hij doet een spelletje op zijn telefoon.
Het pension is gezellig en schoon dat is voor Marlies belangrijk.
Het koffertje wordt uitgepakt en dan gaan ze naar de boerderij.
Stomverbaasd staat Marlies voor een grandioze hoeve. Wat een grote boerderij en wat een ruimte eromheen. Een boomgaard naast het huis staat met bomen vol met fruit.
“ Dit is geweldig, Arend wat een schoonheid van een boerderij. Ik vind het echt bijzonder en jij praat over die oude boel? Je bent gek man je moet hier trots op zijn.”
Stralend staat ze voor hem en praat weids met de handen. Arend lacht voluit.
“ Zo heb ik nog nooit iemand de boerderij zien verheerlijken, je bent geweldig Marlies echt geweldig.”
Samen lopen ze door de kamers en keuken. Ook de zolder en de werkruimten van de boerderij worden bekeken.
Marlies blijft lyrisch. De paar kamers die Arend gebruikt zijn rommelig en sfeerloos. De rest is afgesloten dus stoffig en vies maar het zijn prachtige ruimten.
Bij de koffie vertelt Arend de geschiedenis van de “ Laurahoeve “.
Geboeid luistert Marlies en haar handen jeuken om hier iets prachtigs van te maken.
“ Waarom heb je je vee weggedaan?”
“ Och in je eentje een boerenleven leiden zag ik niet zitten. Toen kon ik het vee verkopen aan een collega. De dieren hebben het prima en ik heb rust. Ik ben anders dan mijn vader die leefde voor zijn dieren..”
“ Dat kan ik wel begrijpen, maar toch dit is zo’n fantastische plek om te werken en te wonen. Ik vind dit heel bijzonder.
Trouwens ik heb een mailtje van de woningbouw in Groningen. Ben voorlopig niet aan de beurt. Dus op zoek naar particulier verhuur dan maar. Ik ga maar terug naar het pension. Heb je soms een fiets te leen? Dat zou het makkelijk maken.”
“ Een oude fiets ja nog van mijn moeder. Kom gaan we kijken of die het nog doet.”
En zo fietste Marlies op haar gemak door het kleine dorp in de achterhoek.
De pogingen om woonruimte te vinden in Groningen mislukken allemaal. Niemand komt aan de beurt zonder lange tijd op een wachtlijst te staan. Particulier zijn het vooral studentenkamers. Daarvan was Marlies zich niet van bewust toen ze de eerste pogingen deed om woonruimte te vinden. Een diepe teleurstelling komt over haar. Zolang kan ze toch niet in een pension blijven dan gaan haar spaarcentjes wel heel snel.
Ze moet verder denken. Ook vacatures zijn niet legio te vinden. Dat had ze zeker niet verwacht.
Met de eigenaar van het pension komt ze een regeling overeen zodat het wonen daar toch geen hele grote aanslag is voor in haar budget.
Arend lacht stiekem in zijn vuistje. Hij vreest de dag dat ze naar Groningen gaat.
Geen woonruimte en baan in Groningen, dan blijft ze hopelijk nog langere tijd hier. Dat bevalt hem wel ze is echt een geweldige vrouw. Zo een heeft hij nog nimmer mogen ontmoeten.
Nu Arend weer werkt zien ze elkaar alleen s’avonds en in het weekend.
Voortaan kookt Marlies als ze s’avonds bij hem is. Ze maakt hemelse renrechten vindt hij. Ze hebben afgesproken samen te eten, gezellig en het meest voordelig.
Marlies kan best goed koken vindt ze zelf, ze vindt het ook erg leuk om te doen.
“ Je moet een kruidentuin aanleggen dat is fijn elke dag weer.”
“ Mijn hemel waar eindigt dit?” Lachend staat hij op “ als jij dat wil ga ik dat het weekend in orde maken”
De scheiding gaat door. Jacob heeft zich erbij neergelegd. De advocaat regelt alles en het zal niet erg lang duren of de scheiding is een feit.
Ze is mee geweest naar de repetitie van de toneelgroep.
Ze spelen Antigone, een klassiek drama. Het vermakelijk om te zien, Arend in een dramatische rol. Hij kan het echt heel goed, ze klapt als ze klaar zijn met repeteren.
“ Echt heel mooi Arend, je kan het hoor.”Arend glimt van oor tot oor.
Tijdens een wandeling in de mooie omgeving van de boerderij stopt Arend opeens.
“ Ik ga je het bedrijf laten zien van de boer die mijn vee heeft gekocht. Ik heb hem gebeld en we zijn van harte welkom.”
“ Oh wat aardig en spannend ook. Ben zo benieuwd wat ik te zien krijg.”
De boer, een nog jonge vent, geeft ze uitgebreid een rondleiding over het bedrijf.
Marlies kijkt haar ogen uit, dit is echt geweldig om te zien, ze zou hier wel willen werken.
Ze bedanken hem hartelijk voor zijn tijd voor hen en op de terug weg kan Marlies niet nalaten te zeggen.
“ Dit had ook jij kunnen hebben. Jammer hoor “
“ Als jij het zou aandurven om samen met mij zoiets te beginnen dan wil ik er wel overdenken.” Opeens flapte hij eruit wat al langer in zijn hoofd zat. Samen met haar…….
“ Wat bedoel je precies Arend. Ik snap niet goed wat je vraagt.”
Ze stoppen de wandeling en gaan op een bankje zitten.
“ Ik ben veel te impulsief, ik had moeten wachten met mijn vraag. Maar ik meen het wel, het is mij ernst. Ik ben verliefd op je Marlies.”
Voorzichtig legt hij zijn arm om haar schouder.
“ Ik weet wel we kennen elkaar nog kort, ik wil je niet meer kwijt en dan samen de boerderij? Ik bedoel met vee en alles wat daar bij hoort. Ik bedoel dan kunnen we samen hier werken en wonen en en en……..”
Markies bloost, tranen wellen op. Het lijkt wel een sprookje dat waarheid kan worden en of ze wil?
“ Lieve Arend het is maar heel kort dat we elkaar kennen. Ook is het nog maar heel kort geleden dat ik weggegaan ben bij Jacob. Maar jouw vraag maakt me zo blij.
Heel graag wordt ik jouw boerin, boer!” Ze geeft hem voorzichtig een kus.
Ze moeten allebei lachen van nervositeit en van opwinding. Hier gebeurt het weten ze, ze gaan samen verder. Geen banen meer bij banken en bedrijven. Nee hier wordt een nieuwe toekomst geboren.
Ze worden boer en boerin op de “ Laurahoeve “