Haar vingers voelden de groeven die de tijd met zich mee had gebracht. Marie dacht terug aan de jaren die ze gelukzalig met haar man had gedeeld. Een tijd die nu enkel in haar hart nog kon voortleven. De dagen werden maanden en de maanden werden jaren. De scherpe herinnering vervaagde elke dag een klein beetje meer, tot op de dag dat enkel foto’s gemaakt in vol avontuur haar konden terugbrengen naar toen. Het dagelijks bezoekje van Ida, haar buurvrouw, deed haar deugd. Het zorgde ervoor dat ze het gevoel had deel uit te maken van een wereld waarin verbondenheid ooit een grote ruimte voor haar innam. Dat deed het nog steeds, maar nu op geheel andere manier.
Marie’s blik dwaalde af naar het tapijt dat er al een eeuwigheid leek te liggen. Ze merkte hoe het gevoel van opgespannen spieren en het fronsen van haar wenkbrauwen overging in pure warmte om vervolgens om te buigen naar een pijnlijke leegte. Haar vertraagde ademhaling vergezelt met het neerslaan van haar oogleden was het gevolg van het zien van de zwarte plek op het tapijt. Een plek die onmiskenbaar invloed op haar had. Wie anders dan Karel kon op het lumineuze idee komen om een vuurvattende pan te plaatsen op een tapijt om deze daar vervolgens af te laten koelen. Die worstjes, herinnerde ze zich, waren echt niet te vreten.