'samenwonen, samenwonen was als een persoonlijk voor ons ontworpen drug delen'.
je kent ze wel die beelden, van lepel, naald, watje, onroerend goedje en opgeklopte ader, een zucht, val achterover en meer van dat gesuggereer. 't is dat je die dingen nooit zo realistisch kan vertellen zonder dat ze romantisch geïnterpreteerd worden. 't is dat je't maar weet, moest het niet 't geval zijn. Tsjeu vertelt het tegen niemand in't bijzonder, maar luistert precies voor de eerste keer naar zijn eigen woorden.
't duurde niet lang, je vertelde genoeg geluk, en't is niet dat het er oeps niet meer was, maar oeps plots was het er niet meer, geleidelijk aan, kruipend, sluipend. het begon met de deur. een close-up van handen in zakken zoekend naar sleutels, ze even in je handen wegen, de verkeerde wegtikken tegen elkaar tot de juiste gevonden, dan een ademteug. daar het sleutelgat, pulserend pompend wachtend. daar de sleutel in de gleuf. de klik van omgedraaid, de zucht dan binnenvallen en meer van dat gesuggereer. 't is dat je die dingen nooit zo.
tot sleutel vergeten, aankloppen, bellen, wachten, wachten, tot ze dan een uur of zo later nadat je bij de buren de telefoon mocht lenen, de deur komt opendoen in dan wel wil wel pose. 't is dat je't merkt, maar niet zo dat je denkt er is iets nodig, 't lijkt nog steeds dat ze in staat wil zijn zichzelf te corrigeren, weigert elke helpende hand.
't is haar vinden meer en meer in kleren van weken gedragen, 't is haar vinden in dagen voor de tv in de zetel gelegen, tis die baarmoederhouding die plaatsvindt 'tis dat ze corrigeren zo oeps voorbij is gestoken. 't is dat het overcorrigeren is begonnen.
dat vergeten deur te openen, werd een uitgebreid driegangenmenu, correctie, en je verspilt niet graag eten. dat kleren weken dragen werd een leeggehaalde rekening voor een nieuwe bloemenjurk de laatste die ze ooit zou dragen, correctie, en je wilde enkel zeggen hoe goed ze eruit zag. dat liggen in de zetel, werd het zitten alomtegenwoordig in het huis, werd het plafond, de muren verven, zei ik dat al niet?
die baarmoederhouding onder veel te veel dekens, werd een uitgestrekte naaktheid op elke vloer die haar houden wilde. correcties. overcorrecties. tot ze de fout die ze was, de oeps die ze was, herstelde. en Tsjeu er niets meer tegen in kon brengen.
't was dan Tsjeu die nooit meer zijn sleutels vergat, die kookte, die kleren kocht die ze niet dragen wilde. Tsjeu was het die haar overal vond, en verplaatste naar een andere plek waarvan hij dacht dat ze beter paste, beter dan de trap, een stoel in de keuken, beter dan in de gang, de zetel in de zitkamer, beter dan tegen de boiler in de badkamer, het bed op de slaapkamer, totdat de trap de stoel, de zetel, het bed geen beter meer te bieden hadden en Tsjeu niet meer wist waar haar naar toe te dragen. 't was toen dat ze besloot zichzelf naar buiten te dragen. overcorrectie.
'het is niet dat ik er niet anders over kan praten, 't is dat ik er met jou niet meer over wil praten. 't is dat hoe meer ik er over praat, hoe koeler ik klink'
'misschien is't tijd om't achter je te laten'
'dat kan ik niet maken'
'waarom niet'
'ik ben haar tenminste één overcorrectie schuldig'