"Het enige geluk bestaat in de onwetendheid voor je ongeluk."
"Je hebt weer veel te veel gedronken." Er klonk minachting in haar hese stem.
Ze liet de deur op een kier open enwandelde terug naar de woonkamer. De regendruppels druipte van zijn te grote jas en zijn schoenen maakten piepende geluiden op het parket. Vermoeid en met zijn al te natte kostuum viel hij in de zetel.
Deze rituele dans kende ze maar al te goed. Vervolgens moesten zijn met modder bevlekte schoenen uit. Daarna zijn broek en dan pas zijn jas.
Als ze daarna een deken over zijn brede schouders plaatst, pakt hij haar hand vast.
"Ik mis hem."
Drie woorden die haar hart uit haar borstkas rukken.
"Begin er nu niet opnieuw over. Zo kunnen we niet verder met ons leven" en ondertussen wellen tranen in haar ogen op.
"Hoe kan je nu nog verder gaan?"