Waar ik de lucht zie

6 jan. 2019 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket

Zoals ook het wachten op het voorbijschuiven van huizenhoog

geluk me als een voorzichtig ingeburgerd wezen, en

het zijn van zijn tijd me beetje bij beetje ontrafelt, als

ik werkelijk alles weer op zijn ingevroren plaats leg.
Stijf been stuwt

me vooruit.

En hoe de gravure weent om hartstocht want hij is

bevriend met een kind zonder plek, in wat mij

tokkelend op mijn slaap als een vermoeide reisgenoot

door de maan de lucht doet opsnuiven,

voelt het alsof wij ook de stad beloven,

met een gekwelde ziel tussen de bladzijden van

mijn verkrampte boek gezongen.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

6 jan. 2019 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket