Ik voel me leeg vandaag. Een vrije donderdag en andere donderdagen werk ik net als al de dagen van maandag tot vrijdag. Voor een autist is regelmaat, structuur en planning heel belangrijk. Dus mijn ‘vrije dag’ voelt als een lijdensweg.
Ze zegt tegen mij vanmorgen: “Ben je al wakker?” Ik denk: “Nee, ik slaap nog. Wat een vraag? Je ziet mij hier staan. Gebruik je hersenen nu een keer voor je van die overbodige opmerkingen maakt, waar niemand beter van wordt”.
Ze zegt tegen mij vanmorgen: “Het is koud, het heeft gevroren. Ik heb warm water over de auto moeten gieten”. Ik denk: “Wat wil je? Het is eind januari, het is winter, hallo…?”
Ze zegt tegen mij: “Het is glad.” Ik zeg: “Dat heb ik gisteren toch gezegd, dat het vanmorgen glad ging worden?” Ik denk: “luister toch eens als ik wat vertel”. Toch geen vroeg-dementie, hoop ik. Anders zijn ‘we’ goed af.
Ze is weg. Ik voel mij moe, doodmoe, leeg, een lege kamer, maar de leegte ervan is ook leeg, zo leeg. Mijn hoofd vol overbodige opmerkingen en vragen en mijn lichaam doet overal pijn.