Ik droomde dat ik de buurman tot vloerkleed had herschapen. Ik stond op en waste mijn handen in onschuld. Van bloed of schrammen geen spoor.
Een dag later kwam ik beneden. Het brood was hard en beschimmeld, de koffie koud.
Sinds Pierre me voor zijn yogalerares verliet – nu een week en 12 uur geleden – had ik geen eten meer aangeraakt. De gordijnen bleven dicht. Elk straaltje licht deed me aan de zonnegroet denken. Ik gaf over in de wasbak.
Hoe wij hier waren beland was geen verrassing, had Pierre gezegd. Van zodra hij zijn Grote Aankondiging begon, slibden mijn oren dicht. Alsof we onder water zaten en van elkaar moesten raden welke woorden we uit borrelden. Veel meer dan “sleur” en “echt goed voor mijn chakra’s” kon ik er niet uit opmaken. Ik liet hem gaan.
Misschien was vechten een optie geweest. Ik had hem kunnen neerknuppelen met de mixer die nog op het aanrecht stond, vastbinden en onder hypnose van gedachten doen veranderen. Dat het niet zó slecht was allemaal, dat na de 7 magere jaren vast wel de vette zouden volgen. We konden samen op retraite gaan tot onze yin en yang weer in balans waren. Al hield ik niet van oprolbare matjes en leggings, wij waren het waard.
Maar niets van dat alles. Ik wenste hen veel geluk samen, hield staande tot hij de deur uit was om dan tienduizend ton zwaarder te worden. Een nacht lang lag ik op de keukenvloer.
Het volgende wat ik mij herinner is de buurman die in de woonkamer staat. Ik die een mes neem, hem langs achter benader en dan levend vil. Zijn omhulsel schik ik mooi op het parket, benen en armen wijd, de bek open. Mijn jachttrofee tot tapijt herleid.
Ik ben trots.