Eclips

16 apr. 2019 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket

Hoe zij zo schijnt

zo vol zo vaal

de maan op de stoel

waar de man zwoel

zijn zachte rook uitblaast,

eer zij verdwijnt.

 

Een stuiptrekking,

de laatste in haar soort,

dit wachten op verlichting

deze koude voeten

op zanderige grond.

De klok tikt ergens

schrijven vrouwen hun verhaal

omheen de blinde vlekken;

vullen snelle hakken de gaten

in het asfalt.

Haastig richting schakelaar

om de bol draaiende te houden

in een ritme dat geen maan

meer volgt.

Twee natte vingers in het stopcontact

en ook zij hebben het licht gezien.

 

Maar zie hoe zij weerschijnt

zo vol: de maan

op de man op de stoel

die zwoel

zijn laatste rook uitblaast

over jongensdromen

palmbomen

en babaganoush.

 

Après nous les mouches.

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

16 apr. 2019 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket