Gisteren heb ik m’n biografie gewist. Na een lange worsteling om oud leed in een zinvol verhaal te gieten, nam ik dit besluit. Uren van schrijven en editen met één druk op de knop weg. Na jaren van allerhande therapieën en zelfhulpmiddelen, vond ik het nodig mijn verhaal met de buitenwereld te delen. Tot gisteren. Gisteren heb ik een punt achter mijn verleden gezet. Ik ga mijn biografie niet publiceren.
Wel wil ik delen wat het me geleerd heeft en hoe het me verrijkt heeft.
Ja, ik heb littekens. De wonden zijn genezen. Het zijn nog slechts stille getuigen van de lange weg naar een kort verhaal. De hobbelige route van doorleefde pijn, verscheurend verdriet en doodsangsten. Hierna kwam er vrede. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben.
Littekens blijven gevoelig, soms pijnlijk. Maar het is oké. Ik heb er vrede mee. Ze hebben me op het boeiende pad naar mezelf gezet. Een oneindig groeiproces dat pas van koers verandert na de dood. Onderweg leerde ik alvast een bevrijdende essentie: die van onvoorwaardelijke liefde en vergeving. De enige vibratie voor een zinvol leven.